Η φιλανθρωπία κι η αλληλεγγύη…

Ο άνθρωπος των ενστίκτων επινόησε τη σκάρτη ‘’φιλανθρωπία’’ και την κάλπικη ‘’αλληλεγγύη’’ για να συγκαλύψει το έγκλημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας που συντελείται στη γη, για να επισκιάσει και να συσκοτίσει τη δυσχερή και δυσμενή κατάσταση που έχουν περιπέσει οι πολλοί αναξιοπαθούντες σύντροφοι και συμπολίτες μας… Η υποκριτική αγάπη για τον πλησίον είναι μια ακόμα ανήθικη πρακτική στα πλαίσια της “ηθικής” του συστήματος κι ως εκ τούτου αποτελεί αγυρτεία, δολερότητα, ωμότητα κι εξαπάτηση… Όποιος νιώθει αληθινή αγάπη για τον κόσμο της δημιουργίας και σέβεται το άγιο δώρο της ζωής, αγωνιά και μάχεται δίχως αναπαμό για την ελευθερία του και για την απελευθέρωση του ανθρώπινου γένους από τις συμφορές που πλήττουν την ανθρωπότητα: από τη φτώχεια, το αίμα, τον πόνο, τη δυστυχία και τον πόλεμο…

Η γνήσια φιλανθρωπία κι η φιλαλληλία, υπάρχουν και ζουν μόνο στις έντιμες κι αυθεντικές συνειδήσεις ως εκδήλωση και πράξη του μεγαλείου και της ηθικής ανωτερότητας της ζωής και δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση το μέσο για να ωφελούνται και να εξασφαλίζουν προσωπικά συμφέροντα κι ατομικά προνόμια οι λίγοι, οι ευνοημένοι, οι ισχυροί και οι προνομιούχοι…

Η ύπαρξη όμως των θυμάτων στην κοινωνία που ζούμε πιστοποιεί σαφώς την ανελευθερία της, την ανεντιμότητα και την αχαριστία της, γιατί άλλο είναι ο οίκτος κι άλλο η αμιγής κι η ανόθευτη αγάπη… Τα ευγενή συναισθήματα που πηγάζουν από την ανθρωπιά κι από την ηθική αξιοσύνη ουδεμία σχέση έχουν με τον οίκτο, ένα συναίσθημα ποταπό και ιταμό, που δεν αρμόζει στην πνευματική ανωτερότητα της ψυχής και της συνείδησης των έλλογων όντων…

Αποδεχόμαστε τον πλούτο σας και τη φτώχεια μας προσδοκώντας την ελεημοσύνη σας για να ανακουφιστούμε εμείς οι ανίσχυροι, οι πάσχοντες κι οι χειραγωγημένοι, ομολογούν οι δούλοι… Σας θέλουμε σκλάβους, αναξιοπρεπείς κι επαίτες για να εκδηλώνουμε την κάλπικη ‘’αλληλεγγύη’’ μας μοιράζοντας ψίχουλα από τα κέρδη και τις υπεραξίες που έχουμε επικαρπωθεί, απαντούν οι αφέντες…

Στη ‘’φιλανθρωπία’’ η πράξη αφορά κυρίως στην προσφορά υλικών αγαθών (χρήματα, στέγαση, τρόφιμα) κι αυτό το γεγονός αποδεικνύει περίτρανα μια κατάσταση ακραίας κοινωνικής ανισότητας και μισαλλοδοξίας. Κι είναι συνήθως μια πράξη στιγμιαία κι ευκαιριακή που στοχεύει στην ‘’παροχή βοήθειας’’ και στην πρόσκαιρη ‘’ανακούφιση’’ μιας οριακής, δυσμενούς κι ακραίας κατάστασης. Στο σύνολο σχεδόν των περιπτώσεων δεν υφίσταται καμιά ουσιαστική σχέση συμπαράστασης και αλληλεγγύης εκείνου που ασκεί τη ‘’φιλανθρωπία’’ με εκείνον που αποδέχεται αυτή τη μειωτική και ταπεινωτική πράξη…

Κι αν όλοι αυτοί που θέλουν να φαίνονται ‘’φιλάνθρωποι’’, πίστευαν πραγματικά σ’ αυτό που ποιούν, θα ήταν σαφώς καλύτερα να συμπαραταχτούν και να αγωνιστούν αντάμα με τους πάσχοντες για μια πιο ανθρώπινη και πιο δίκαιη ανακατανομή του υλικού πλούτου. Αλλά ούτε μπορούν, ούτε ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τις αιτίες που γεννούν τον πόνο, την οδύνη και την κοινωνική εξαθλίωση για να διατυπώσουν στη συνέχεια το αίτημα της κατάλυσης και της ακύρωσή τους…

Κι η εκκλησία ως βασικός θεσμός που επικαλείται την αγάπη του θεού και το πρωταρχικό του μέλημα για την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων;

Αν υπήρχε εκ μέρους της πραγματική έννοια κι αγωνία για την ακραία δυστυχία του λαού, θα έπρεπε να αποποιηθεί πάραυτα των δικαιωμάτων της για την τεράστια περιουσία που κατέχει, γιατί καμιά θεότητα στους ουρανούς δεν έχει ανάγκη από τον υλικό πλούτο κι από το χρυσίο της γης. Ας αποδεχθεί επιτέλους το διαχωρισμό της από το κράτους ή έστω ας δεχτεί τη φορολογία των εσόδων της που δεν είναι λίγα και που το κράτος σε καμιά ιστορική περίοδο δεν επιχείρησε να τα ελέγξει…

Τα μνημόνια κι οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί κι εφαρμόζονται μας καθιστούν δούλους όλους εμάς τους ανίσχυρους πολίτες στον 21ο αιώνα, ωστόσο η εκκλησιαστική περιουσία παραμένει πάντα στο απυρόβλητο… Κι αυτό συμβαίνει, γιατί η εκκλησία ήταν κι είναι η ισχυρότερη οικονομική κι όχι μόνο, δύναμη στην Ελληνική επικράτεια… Και βέβαια πίσω από κάθε μορφή ‘’φιλανθρωπίας’’ κρύβονται σκοπιμότητες και σκοτεινά συμφέροντα κι είναι σαφώς μια αποτρόπαια σαδιστική πράξη των εχόντων ενάντια στους φτωχούς και στους πάσχοντες  που αποκλειστικό στόχο έχει την επίδειξη, τη ματαιοδοξία, τη χαλιναγώγηση των συνειδήσεων αλλά και την επιλήψιμη προσπάθεια της αστικής τάξης να αποκρύψει παράνομες δραστηριότητες κι αθέμιτα κέρδη ή να αποφύγει έστω τη φορολογία που θα έπρεπε να καταβάλει στο αστικό κράτος… Η ‘’φιλανθρωπία’’ επομένως, ως έχει, είναι η άλλη όψη του νομίσματος της άθλιας, ελεεινής, οικτρής, τραγικής, φρικτής κι αξιοθρήνητης ελεημοσύνης…

Η κοινωνική συνύπαρξη όμως, απαιτεί την ισότητα των πολιτών κι αξιώνει μια αμιγή και αυτούσια ηθική για να αναπτυχθούν αλληλουχίες γεγονότων και δράσεις που θα είναι επωφελείς, κερδοφόρες κι αποδοτικές για το σύνολο των ανθρώπων. Στο κράτος δικαίου, οι θεσμοί είναι υποχρεωμένοι να προστατεύουν με κάθε τρόπο το κοινωνικό σύνολο, να παρέχουν ίσες ευκαιρίες ζωής κι η αληθινή αλληλεγγύη να αποτελεί το μέσο που θα ρυθμίζει ηθικά κι αντικειμενικά τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα όλων των πολιτών… Η ειλικρινής κι η έντιμη συνύπαρξη απαιτεί τη δέσμευση της πολιτείας για το ηθικό και για το πολιτικό της καθήκον, για την κοινωνική ευημερία όλων των πολιτών που δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επαφίεται στις καλές προθέσεις των ‘’ενάρετων’’ αρχόντων και των ‘’ευαγών’’ ιδρυμάτων… Αν στην ανθρώπινη κοινωνία, εξασφαλιστούν οι αρχές του κοινωνικού και του ηθικού δικαίου, τότε πλέον δεν θα χρειάζονται μήτε η σκάρτη κι υποκριτική ‘’φιλανθρωπία’’, μήτε η κάλπικη ‘’αλληλεγγύη’’, γιατί η ηθική κι η υλική ελευθερία των ανθρώπων θα είναι δεδομένη…