Φταίνε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες για τον κορονοϊό;

Αμέσως μετά, όταν τα πράγματα ζόρισαν, η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέα μέτρα, ένα εκ των οποίων ήταν ότι οι αλλοδαποί που θα εντοπίζονται θα κλείνονται σε ξενοδοχείο καραντίνας. Προφανώς όχι γιατί τώρα τους ένοιαξε να τηρήσουν τα υγειονομικά πρωτόκολλα, αλλά γιατί ήθελαν να αναδείξουν τον μεταναστευτικό πληθυσμό ως εν δυνάμει ένοχο.

Ακολούθησαν οι ειδήσεις για αλλοδαπούς που έφυγαν από τα νοσοκομεία όπου νοσηλεύονταν και αποτελούν υγειονομικές βόμβες κατά τα λεγόμενα των δημοσιογράφων που δεν είδαν και δεν άκουσαν για τις κοινωνίες του Κουμουτσάκου και τα χειροφιλήματα του Χαρδαλιά ούτε φυσικά τους παπάδες που γράφουν στα παλιά τους ιμάτια όλες τις οδηγίες του ΠΟΥ και της επιτροπής των Λοιμωξιολόγων.

Τη σκυτάλη πήραν έμμισθα και άμισθα τρολ του διαδικτύου που άρχισαν να σπέρνουν κι άλλο ρατσισμό ότι δήθεν τα παιδιά των προσφύγων θα κολλήσουν τα δικά τους γιατί πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο ή ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες κυκλοφορούν χωρίς μάσκα. Συνήθως αυτά γράφονται από τα ίδια ακάουντ που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κορωνοϊός ή από ανθρώπους που δεν ενοχλούνται που τα παιδιά τους στριμώχνονται σε σχολικές αίθουσες με άλλα 25 παιδιά.

Λίγο καιρό πριν προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν έχουν υπευθυνότητα και έμπασαν τον ιό σε οίκους ευγηρίας ή νοσοκομεία. Τώρα θέλουν να μας βάλουν να μισήσουμε τους πρόσφυγες ή τους μετανάστες για να βγουν και πάλι λάδι όλοι αυτοί που φρόντισαν να αφήσουν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες χωρίς νερό, χωρίς μάσκες, χωρίς πρόσβαση στην υγεία, χωρίς στέγη, χωρίς δικαιώματα. Αυτοί που φρόντισαν να αφήσουν μεγαλουπόλεις χωρίς κλίνες ΜΕΘ, χωρίς συγκοινωνίες, χωρίς καμία προστασία.

Οι μοντέρνοι το λένε αυτό “κοινωνικό αυτοματισμό”. Όμως οι κοινωνίες δεν λειτουργούν αυτόματα. Υπάρχουν ταξικά συμφέροντα, πολιτικές επιδιώξεις, οικονομικές συναλλαγές, προσωπικές φιλοδοξίες και άλλες λειτουργίες οι οποίες υπαγορεύουν αυτές τις πολιτικές και ενεργοποιούν αυτές τις επιλογές. Μπροστά σε αυτά η ζωή σου, η ζωή μου, η ζωή του εργάτη, του μετανάστη ή του πρόσφυγα δεν μετράνε καθόλου. Και αν σήμερα ο ελληναράς ψάχνει τον αποδιοπομπαίο τράγο στον “ξένο”, στον “άλλο”, συντομα θα ξαναέρθει η ώρα που εκείνος θα γίνει ο “άλλος”.