Φθαρμένα ελαστικά

Κι όμως, δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας θέλουν να αυτοκτονήσουν ή να σαπίσουν. Κάπου κάπου ξεφυτρώνει στις πόλεις μια πολυκατοικία «ενεργειακή», απ’ αυτές τις μοντέρνες που διαφημίζονται στο διαδίκτυο και αναρωτιέμαι ποιος εκτός απ’ τους χρυζοβιζάδες αλλοδαπούς μπορεί. Ισως τα funds των πλειστηριασμών μάς πείσουν κάποια στιγμή ότι γίναμε Αμερική, όπου κι εκεί το νούμερο ένα πρόβλημα της στέγης καλά κρατεί. Θέλω να πω πως τώρα πια, ακόμα κι ο τυφλός βλέπει παντού τη γενική φθορά, το φτύσιμο της ζωής μας μετά την κρίση και την πανδημία, οπότε λες και σαν καταραμένοι αποδεχτήκαμε ως μιζέρια τη μείωση της αγοραστικής δύναμης, την καθήλωση των αποδοχών και τη φτώχεια, πως ευτυχώς είμαστε ακόμα ζωντανοί. Κι εκεί απάνω κεντάνε οι αστοί πολιτικοί κι αφήνουν τα παιδιά να παίζουν σε λούνα παρκ φτιαγμένα από σκραπ.

Κι έρχεται η γιατρίνα στη Σάμο, με το διάσημο γλυκό της κρασί, και δηλητηριάζει κάθε ανοχή και αντοχή. Κατέρρευσε δουλεύοντας, ούτε πίνοντας, ούτε τρώγοντας, ούτε διασκεδάζοντας, μια παιδίατρος, μία και μόνη στο νοσοκομείο, μετά από συνεχείς εφημερίες για να βγει η δουλειά. Που ήταν να σώζεις τα παιδιά. Δηλαδή αυτή κατέρρευσε από τι; Απ’ το φιλότιμο; Από λάθος επαγγελματικό προσανατολισμό; Από έλλειψη βιταμινών; Από φυσική αδυναμία; Από ευαισθησία; Οχι. Την σπρώξαμε. Ο καθένας και όλοι μας. Ολοι όσοι αφήνουμε να σβήνει το φουγάρο, η ανάσα μιας μικρής ΛΑΡΚΟ σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πολυάνθρωπη δουλειά, σε κάθε σχολείο, σε κάθε νοσοκομείο, σε κάθε γήπεδο, σε κάθε λούνα παρκ, έχοντας μπερδέψει την ελευθερία με την κατανάλωση, και έχοντας καταντήσει δέσμιοι μιας ιεράρχησης αναγκών κατά τα γούστα των αφεντικών, έτσι ώστε να χωράνε στην ίδια φράση και μάλιστα στα σοβαρά οι λέξεις βόθρος και πισίνα. Βλέπεις, οι δανειστές διαφθορείς, όταν μαζεύεις δυο δεκάρες για μπογιά να βάψεις τον ξεφτισμένο τοίχο στο σπίτι της γιαγιάς, σε έχουν πείσει ότι είναι καλύτερα να δανειστείς να φας και να πιεις κάτι για να ξεχνάς.