Φύγε κακό από μένα, πήγαινε στο γείτονα

Από δω το είχε, από κει το είχε η νέα μας κυβέρνηση, διαμέσου του βουλευτή και υφυπουργού μας κ. Μηταράκη, τα κατάφερε πάλι να ανεβάσει στη Χίο τόσο το θερμόμετρο όσο και τα ντεσιμπέλ. Ο λόγος, η απόφασή της για δημιουργία κλειστής δομής προς φύλαξη των προσφύγων και δεν ήταν ο μόνος. Τα αίματα ανέβηκαν έτι περαιτέρω μετά και από τις δηλώσεις της Κιβωτού του Κόσμου και τις αντιδράσεις που υπήρξαν σχετικά με τις δηλώσεις αυτές.

Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Έτσι, ακούμε κάποιους να δηλώνουν καλοί χριστιανοί, άλλοι καλοί μουσουλμάνοι ή δωδεκαθεϊστές ή βουδιστές και δε συμμαζεύεται. Το ποιοί απ’ αυτούς είναι καλοί ή όχι συνήθως το δείχνει η ιστορία, καμμιά φορά ο αριθμός των τεμενάδων που κάνουν στα εικονίσματα και πάντα οι καθημερινές τους πράξεις. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που συνδέουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις με την πολιτική. Υπάρχουν λοιπόν, χριστιανοδημοκράτες, χριστιανοκοινωνιστές, χριστιανοφασίστες οι οποίοι μας προκύπτουν από το τσιτάτο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Ένα σύνθημα που βεβαίως ποτέ δεν τίμησαν, αντιθέτως το ατίμασαν.

Θα μου επιτρέψετε εμένα να χρησιμοποιήσω έναν όρο που μάλλον ποτέ δεν έχετε ακούσει, αλλά για μένα υφίσταται και τον τιμώ. Είμαι χριστιανοκομμουνιστής. Αισθάνομαι μάλιστα ότι ο όρος αυτός με τιμά σαν άνθρωπο με φυσικές και μεταφυσικές ανησυχίες. Χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας μου είναι ότι σέβομαι και τιμώ κάθε τι το μεταφυσικό όπως τον Θεό μας. Για τον οποίο βέβαια πιστεύω ότι δεν παρεμβαίνει στα εγκόσμια, αλλά μας κρίνει μετά θάνατον. Και θα σας πω το γιατί με ένα απλό παράδειγμα. Ο Πατριάρχης μας ευλόγησε τα τούρκικα – μουσουλμανικά όπλα κατά την επέμβαση της Τουρκίας πριν από 2-3 χρόνια στο Αφρίν της Συρίας. Φανταστείτε λοιπόν να γίνει κανένας πόλεμος και ο Μουφτής της Θράκης να ευλογήσει, όπως θα εχει υποχρέωση, τα ελληνικά-χριστιανικά όπλα. Κατά τα συμφέροντά τους δηλαδή και όχι κατά θείαν προσταγή.

Τέλος υπάρχει μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που συνήθως αποφεύγει να μας πει ότι δεν πιστεύει σε κανέναν θεό. Δηλαδή οι γνωστοί άθεοι. Οι πλείστοι αυτών έχουν ευαισθησίες και αρχές, πιστεύουν στον άνθρωπο και επιθυμούν γι’ αυτούς μια αξιοπρεπή ζωή πάνω στη γη. Δεν πιστεύουν απλά στη μεταθάνατο ζωή. Σε αντίθεση με όλους εμάς που προσβλέπουμε σε μια καλή ζωή όσο είμαστε ζωντανοί και σε μια ακόμη καλύτερη μετά το βιολογικό μας θάνατο. Τολμώ να πω ότι όλους αυτούς τους ανθρώπους τους σέβομαι και τους τιμώ, έστω και αν οι προσωπικές μας αξίες πολλάκις απέχουν παρασάγγας και την ίδια απαίτηση έχω και απ’ αυτούς ως προς το πρόσωπό μου. Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι όλοι μας και οι εκπρόσωποι επί γης της εκκλησίας μας, εκτός από το κήρυγμα του θείου λόγου, κατά τα λοιπά συμπεριφέρομαστε σαν ανθρώπινα όντα κατά τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά μας. Πράγμα που δίνει το δικαίωμα στον καθένα μας να κρίνει τις πράξεις και ενέργειες όλων όσων έχουν ένα δημόσιο λόγο.

Ας έρθουμε λοιπόν μετά τις παραπάνω αναγκαίες διευκρινίσεις και προσεγγίσεις στο προκείμενο. Τι έχουμε λοιπόν. Η χώρα μας βιώνει τα τελευταία χρόνια σειρά εσωτερικών προβλημάτων όπως, μνημόνια, φτώχεια, ανεργία, απώλεια στέγης, υπέρμετρη φορολογία, καταλήστευση και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, μετανάστευση κλπ, πράγματα που αποδιοργάνωσαν την κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου με αποτέλεσμα το άτομο να αρχίσει να αποκτά τα πιο χυδαία και βάρβαρα κοινωνικά χαρακτηριστικά, που συνάδουν με το κοινωνικό – καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε και το οποίο μόνο με μια φράση περιγράφεται, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Όλα τα ‘χε όμως η Μαριορή ο φερετζές της μάρανε. Μας πλάκωσε και το προσφυγικό. Τι είναι όμως αυτό το καινούργιο φρούτο και πώς και γιατί μας επηρεάζει.

Είναι γνωστό ότι εδώ και αρκετά χρόνια με πρωτοβουλία των μεγάλων χωρών και των φορέων τους ξεκίνησαν μια σειρά πόλεμοι ενάντια σε μικρότερες χώρες κύρια για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών και δευτερευόντως για την επ’ αυτών πολιτική επιβολή. Στο μάτι του κυκλώνα και με ψευδή συνήθως επιχειρήματα βρέθηκαν χώρες όπως η Λιβύη, το Ιράκ, η Συρία, το Αφγανιστάν, λίγο πιο παλιά η Γιουγκοσλαβία, η Σομαλία και πολύ πρόσφατα η Υεμένη, η Βολιβία και απειλούνται ήδη Νικαράγουα και Κούβα. Ο πόλεμοι όμως αυτοί που επιβλήθηκαν πέρα από τις τεράστιες καταστροφές στις χώρες αυτές, τα εκατομμύρια των νεκρών, τον τρόμο, τη φτώχεια και την ανεργία, είχαν σαν αποτέλεσμα να δημιουργήσουν και τεράστιες ροές προσφύγων.

Η ευθύνη, πολιτική, φυσική και ηθική, βαρύνει τους υπεύθυνους που δεν είναι άλλοι από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε., ενώ στα πλαίσια αυτά σοβαρότατες ευθύνες φέρει και η χώρα μας, όχι μόνο σαν μέλος των επεκτατικών αυτών οργανισμών, αλλά και γιατί με δικές της αποφάσεις συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς αυτούς πολέμους. Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να φέρουμε την αποστολή δήθεν ειρηνευτικών στρατευμάτων σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Σομαλία, ναυτικών δυνάμεων στον περσικό κόλπο κλπ. Με άλλα λόγια ο κώλος μας από το Μπέλες φαίνεται και εμάς οι πόλεμοι μας μάραναν. Με αυτά και με τα άλλα μας προέκυψε ένα τεράστιο κύμα προσφύγων. Πρέπει εδώ να διευκρινίσουμε ότι κακώς γίνεται διαχωρισμός για το είδος των προσφύγων, όλοι οι άνθρωποι αυτοί, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων μάλιστα είναι γυναικόπαιδα, φεύγουν από τις εστίες τους για να σώσουν τη ζωή τους είτε από το θάνατο που επέρχεται σαν αποτέλεσμα των πολεμικών επιχειρήσεων, είτε των επακόλουθων τους που είναι και πάλι ο θάνατος από την πείνα.

Η χώρα μας μάλιστα στα 200 χρόνια ζωής της, ας μην συμπεριλάβουμε και την μακραίωνη ιστορία της, έχει θλιβερή πείρα τόσο από εισερχόμενους πρόσφυγες, όσο και από εξερχόμενους, πράγμα που θα έπρεπε να την κάνει ιδιαίτερα ευαίσθητη σε τέτοια θέματα. Πόσοι διδάχθηκαν στην ιστορία μας ότι εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες πρόσφυγες από τη μικρά Ασία αφέθηκαν να πεθάνουν από το ελληνικό κράτος, από την πείνα και τις αρρώστιες, στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, στην Καβάλα και σε μια σειρά μέρη όπου τους ξέβραζαν τα σαπιοκάραβα που τους έφερναν στην Ελλάδα. Ποιός γνωρίζει ότι η Μακρόνησος χρησιμοποιήθηκε σαν τόπος φυλάκισης τούρκων αιχμαλώτων στρατιωτών κατά τους ελληνοτουρκικούς πολέμους και αφέθηκαν εκεί να πεθάνουν από την πείνα και τις κακουχίες. Ποιοί γνωρίζουν ότι 6000 έλληνες μετά τη μικρασιατική καταστροφή στάλθηκαν εκεί και απ’ αυτούς μόνο περί τις 2000 διασώθηκαν. Και μετά φυσικά χρησιμοποιήθηκε και ως τόπος εξορίας και βασανισμού χιλιάδων κομμουνιστών πολλοί των οποίων δολοφονήθηκαν. Ποιός γνωρίζει για την περιβόητη νησίδα Έλις στις U.S.A., όπου αφού κοίταζαν τους έλληνες οικονομικούς πρόσφυγες ακόμη και στα δόντια, όσους απ’ αυτούς τους ενδιέφεραν τους επέτρεπαν την είσοδο στη χώρα τους, ενώ τους υπόλοιπους τους ξαπέστελναν με αποτέλεσμα οι περισσότεροι εξ αυτών να χάνουν τη ζωή τους, αφού τα σαπιοκάραβα στα οποία τους φόρτωναν βούλιαζαν στο δρόμο της επιστροφής. Ποιός γνωρίζει ότι ακόμη και στη δεκαετία του ’50 θεωρούσαν τους έλληνες πρόσφυγες ως υπανθρώπους, σχεδόν όπως θεωρούσαν τους αφροαμερικανούς.

Άντε λοιπόν ας υποθέσουμε ότι τότε ήταν μια άλλη εποχή άλλα τα ήθη και τα έθιμά της. Σήμερα εν έτει 2019 κανείς λεγόμενος άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται με ανάλογο τρόπο σε κανένα συνάνθρωπό μας, που αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος έχει πια ανθρωπέψει. Οι μόνοι που “δικαιούνται” να συμπεριφέρονται μ` αυτόν τον τρόπο είναι τα υπολείμματα, ευτυχώς, των ναζί ανθρωποειδών.

Ας μπούμε λοιπόν στην ουσία του πράγματος. Τι θα έπρεπε να κάνει ένας πολιτισμένος λαός μέσω των εκπροσώπων του, βλέπε κυβέρνηση, που θα αντιμετώπιζε μια τέτοια κατάσταση έντονων προσφυγικών ροών. Πρώτο και κύριο να τους αγκαλιάσει με αγάπη, τρυφερότητα και συμπόνοια και να τους δώσει αξιοπρεπή στέγη, τροφή και δομές υγείας. Έγινε αυτό; Μπορούμε να απαντήσουμε με ένα “περήφανο” Όχι. Υπόψη ότι οι υποδομές υπάρχουν. Στη συνέχεια να συζητήσει με έναν προς έναν και αφού τους εξηγήσει ότι η χώρα μας με δεδομένα τα προβλήματα που έχει, δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε τέτοιου είδους υποχρεώσεις, να τους δώσει τα απαραίτητα έγγραφα να πάνε σε όποια άλλη χώρα επιθυμούν. Το έκανε αυτό; Και πάλι Όχι.

Έκανε κάτι άλλο όμως τραγικό, κατά την ταπεινή μου άποψη. Υπέγραψε τη συμφωνία του Δουβλίνου, με βάση την οποία η χώρα υποδοχής αναλαμβάνει το βάρος της διαχείρισης του όλου προβλήματος, πλην βεβαίως του οικονομικού. Έτσι τουλάχιστο η οικονομική μας επιβάρυνση ήταν ελάχιστη σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος. Υπέγραψε και τη συμφωνία με τον Ερντογάν περί επιστροφής των προσφύγων που δε συμπληρώνουν κάποιες προϋποθέσεις στην Τουρκία. Μια συμφωνία που ασφαλώς δεν τηρήθηκε από την άλλη πλευρά. Αποτέλεσμα των συμφωνιών αυτών ήταν γύρω στις 2000 ανθρώπους όλοι κι όλοι να επιστρέψουν πίσω. Όπως όμως είναι γνωστό οι ροές συνεχίζονται με ταχείς ρυθμούς. Σύντομα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα σέρνουν τη δυστυχία τους στους δρόμους της χώρας μας και όλοι αυτοί οι υποτιθέμενοι φίλοι και σύμμαχοί μας θα σφυρίζουν αδιάφορα και θα πίνουν στην υγεία των κορόιδων. Κι όμως η συμφωνία του Δουβλίνου είναι νομικά νεκρή αφού με ευθύνη κάποιων από τα συμβαλλόμενα μέρη καταπατήθηκε. Όπως π.χ. Αυστρία, Ουγγαρία κλπ.

Ας δούμε όμως τι κάνουμε εμείς τώρα. Οι κυβερνήσεις μας διαχρονικά επιχείρησαν να συγκρατήσουν τις προσφυγικές ροές στους τόπους πρώτης γραμμής. Τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου μετατράπηκαν σε ανοιχτές φυλακές για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι ζουν σε άθλιες συνθήκες. Οι υπεύθυνες φωνές που ζητούν την προώθησή τους στην ενδοχώρα με στόχο την τελική έξοδο τους από την Ελλάδα δεν ακούγονται, ενώ πλέον συζητείται η δημιουργία κλειστών δομών βλέπε φυλακών, δηλαδή νέα Αλκατράζ, Γκουαντάναμο, Άουσβιτς, Μακρονήσια, μέσα στις οποίες θα στοιβαχτούν άνδρες και γυναίκες, παιδιά και γέροι, με δραματικές επιπτώσεις για την σωματική και ψυχική τους υγεία. Και όλα αυτά με ευθύνη όλων των εθελόδουλων κυβερνήσεων μας που δεν επιθυμούν να χαλάσουν τα χατήρια των “φίλων” και ” συμμάχων” μας.

Στη Χίο σημαντικές ευθύνες για το τι συμβαίνει φέρει η προηγούμενη δημοτική αρχή, δε θέλω όμως να το αναλύσω τώρα και το σημαντικότερο κομμάτι του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου της κοινωνίας μας, το οποίο ακόμη και σήμερα αποδέχεται κλειστές δομές και φυλακισμένους έστω σε μικρότερους αριθμούς απ’ αυτούς που προωθεί η κυβέρνηση. Μέσα σ` όλον αυτόν τον ορυμαγδό των αλληλοσυγκρουόμενων θέσεων και απόψεων, θεωρώ φυσιολογικό το ξεσήκωμα τμήματος του χιώτικου λαού που απαίτησε την απομάκρυνση των προσφύγων από το νησί μας. Έκαναν λάθη; Βεβαίως και έκαναν. Υπήρχε μήπως κάποια σοβαρή φωνή για να τους προσανατολίσει σωστά. Όλοι οι ανευθυνοϋπεύθυνοι το έπαιζαν μωρές παρθένες. Δαιμονοποίησαν όλους αυτούς τους φτωχούς και ταλαιπωρημένους ανθρώπους, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι γυναικόπαιδα, τους χαρακτήρισαν μέχρι και βάρβαρους και τους απέδωσαν εγκληματικά χαρακτηριστικά που δεν έχουν. (Ακόμη και σήμερα η εγκληματικότητα τους είναι ποσοστιαία σε πολύ μικρότερο βαθμό από την αντίστοιχη των ελλήνων πολιτών).

Φθάσαμε λοπόν στο σημείο η μήνις του λαού να στραφεί κατ’ αυτών και όχι ενάντια στους πραγματικούς ενόχους, αυτούς δηλαδή που δημιούργησαν ή διαχειρίστηκαν το πρόβλημα. Έτσι το κύριο σύνθημα έγινε φύγε κακό από μένα πήγαινε στο γείτονα. Και ενώ γίνονταν όλα αυτά υπήρξαν φωνές που από τη θέση τους και την ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία μας, θα μπορούσαν να κατασιγάσουν τα πάθη και τα μίση, που όμως εσίγησαν. Το αγαπάτε αλλήλους, ο Κύριος το είπε για όλους τους επί γης ανθρώπους και το μήνυμα της Κιβωτού του Κόσμου αυτόν τον χαρακτήρα έπρεπε να έχει. Δεν τον είχε όμως. Ο πατέρας Αντώνιος ατύχησε στις δηλώσεις του και εν πολλοίς οι αντιδράσεις σ’ αυτές ήταν ίσως υπερβολικές, όχι όμως αδικαιολόγητες. Υπερβολική εν προκειμένω ήταν η προσφυγή στα δικαστήρια σε βάρος του πατέρα Αντωνίου από τον εκπρόσωπο του ελληνικού παρατηρητηρίου των συμφωνιών του Ελσίνκι, αφού ποινικοποιεί την έκφραση γνώμης όσο λαθεμένη κι αν είναι αυτή. Δόξα τω Θεώ, έχουμε ακούσει πολύ περισσότερα ακόμη και αισχρά, όλα αυτά τα χρόνια που περνοδιαβαίνουμε τις ζωές μας σ’ αυτόν το μάταιο και άδικο κόσμο. Ο πατέρας Αντώνιος και οι συνεργάτες του, είναι γεγονός ότι προσφέρουν ένα σημαντικό κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο σ’ έναν τομέα που είναι εκκωφαντική η απουσία της πολιτείας. Ταυτόχρονα όπως ο ίδιος διευκρινίζει έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει, την στοργή της εκκλησίας και τη δική του σε προσφυγόπουλα.

Καμία προσφορά όμως δεν μπορεί να μας θέσει εκτός των ορίων της κριτικής όταν κρίνονται τα πρόσωπα για τις ιδέες και τις αρχές που τα συνοδεύουν. Έτσι προτού δημοσιοποιήσει την επιστολή του θα έπρεπε να λάβει υπόψη του, ότι από εκείνο το δρόμο που θα περνούν οι πρόσφυγες για να πάνε στον τόπο του μαρτυρίου τους και στον οποίο βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της Κιβωτού, ανάμεσά τους θα βρίσκονται χιλιάδες προσφυγόπουλα, σαν κι αυτά που φιλοξενεί η Κιβωτός, τα οποία δυστυχώς δεν έχουν την ευκαιρία να ζήσουν μέσα σε συνθήκες στοργής και αγάπης όπως αυτά της Κιβωτού. Και ατυχώς και αυτά τα παιδιά εξομειώνονται και δαιμονοποιούνται, όπως τα κακοποιά στοιχεία που μνημονεύει ο πατέρας Αντώνιος. Όπως ήδη έχουμε αναφέρει όμως η προσφυγική εγκληματικότητα δεν υπερβαίνει ούτε σε ποσότητα, αλλά ούτε και σε ποιότητα την παραβατικότητα και την εγκληματικότητα του υπόλοιπου ελληνικού πληθυσμού, κατά συνέπεια τους ίδιους κινδύνους στους οποίους αναφέρεται στην επιστολή του ο πατέρας Αντώνιος διατρέχουν και από άλλα κακοποιά στοιχεία. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν προς τι η μονομερής αναφορά.

Προσωπικά με ενόχλησαν δύο ακόμη σημεία. Το πρώτο ήταν το μονομερές ενδιαφέρον για τη μη δημιουργία των εγκαταστάσεων στον συγκεκριμένο χώρο, δηλαδή όπου θέλουν ας γίνουν μέσα στη Χίο εκτός από κοντά σε μας. Φύγε κακό λοιπόν από εμάς και πήγαινε στο γείτονα. Και δεύτερο καμία έκκληση προς τους αρμόδιους φορείς για μία ταχεία συνολική λύση του προβλήματος, κάτι που συνάδει με τις αρχές και τους σκοπούς της αγίας ημών Εκκλησίας. Τέλος με ενοχλεί αφάνταστα η παντελής απουσία της επίσημης εκκλησίας της Χίου σε σχέση με το καίριο αυτό θέμα, σε αντίθεση με άλλους φωτισμένους πατέρες της ελλαδικής εκκλησίας μας που έδειξαν τον ανθρωπισμό τους και ανέδειξαν τις χριστιανικές αρχές τις οποίες πρεσβεύουν και οι οποίες τους καθοδηγούν.

Κλείνοντας θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στα τοπικά ΜΜΕ και στο ρόλο τους, σε σχέση με το μεγάλο αυτό κοινωνικό θέμα. Δεν είμαι ικανοποιημένος με τη στάση τους. Λίγα ήταν αυτά που προσπάθησαν να αναδείξουν τον πραγματικό χαρακτήρα του δράματος που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Κάποια κράτησαν ουδέτερη στάση και κάποια προσπάθησαν να πυροδοτήσουν την ένταση και να εκτραχύνουν την κατάσταση. Μου προξένησε μάλιστα αλγεινή εντύπωση η προσπάθεια τοπικής εφημερίδας και του ρεπόρτερ της να αντιστρέψει τους σκοπούς και το νόημα της παναιγαιακής εκδήλωσης διαμαρτυρίας ενάντια στις βάρβαρες πολιτικές που οδηγούν στον εγκλωβισμό αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, προσπάθησε να μας πει ότι ο Μάρκος Σκούφαλος και η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΑΔΕΔΥ Χίου που πρόσκειται στο ΚΚΕ, ευθύνονται για όλα τα δεινά του τόπου μας. Θα ήθελα να τον συγχαρώ για την ευαισθησία που έδειξε να δώσει τη σειρά του σε πρόσφυγα για να εξεταστεί πριν απ’ αυτόν και να τον ενημερώσω ότι αυτό δεν είναι δείγμα ευαισθησίας μόνο των ρομαντικών κομμουνιστών, αν εντάσσει τον εαυτό του σ’ αυτούς, αλλά και των υπολοίπων κακών κομμουνιστών όπως η αρχοντομουτσούνα μου και η υπόλοιπη οικογένειά μου που βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να χρειασθεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια να επισκεφθούμε τις κρατικές δομές υγείας. Όπως και χιλιάδων αλλων συμπολιτών μας, που δεν διατυμπανίζουν βέβαια την ανθρωπιά τους. Δε γνωρίζω επίσης αν είναι πράγματι η όχι αριστερός και δεν θέλησα να ρωτήσω για να το μάθω, γιατί με αφήνει σαν γεγονός παγερά αδιάφορο. Ο καθείς κρίνεται από τα έργα του. Ο σοφός ο πατέρας μου έλεγε ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα και ότι φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλουράς, όχι μπαγιάτικα. Δυστυχώς για τον ίδιο θα πρέπει να δίνει συνεχώς μαθήματα καλής διαγωγής και υποταγής προκειμένου να γίνει αποδεκτός από την καθεστηκυία τάξη και όσο και να προσπαθεί η ιστορία ούτε ξαναγράφεται, ούτε παραποιείται. Ο Άρης και ο Μπελογιάννης και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές – κομμουνιστές, ανάμεσα σ’ αυτούς και ο παππούς μου, έζησαν και πέθαναν σαν κομμουνιστές, περήφανοι για την ιδεολογία και το κόμμα τους. Όπως περήφανοι είμαστε και εμείς και το κόμμα μας γιατί βρέθηκαν στο πλευρό μας και μας καθοδηγούν στον αγώνα μας για ένα καλύτερο αύριο για όλο το λαό μας. Είναι γνωστό ποιοί και πως τους δολοφόνησαν. Όλοι αυτοί οι αγωνιστές, ούτε έγιναν, ούτε μπορούσαν να γίνουν ποτέ οσφυοκάμπτες και σφουγγοκωλάριοι, αν και ήταν πολύ εύκολο να το κάνουν και να ζήσουν μια ζωή μες την ντροπή και την καταισχύνη. Τέλος να σχολιάσω ότι (έστω υπό τύπον αστειότητας), έδειξε να του κακοφαίνεται που ο Μάρκος δεν απάντησε στις προκλήσεις του και δεν του έδωσε έτσι τη δυνατότητα να πέσει ακόμη χαμηλότερα στον αντικομμουνιστικό του κατήφορο.

Επί του πιεστηρίου: Διάβασα κυβερνητική ανακοίνωση η οποία δηλώνει την απόφασή της κυβέρνησης να κατασκευάσει το ΠΡΟΚΕΚΑ (φυλακή) ανεξαρτήτως διαφωνιών στο χώρο που έχει δηλώσει. Αναμένω αντιδράσεις. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία!