Γαστρονομικά… Πάθη

Θες απ’ το σπίτι μου, θες από ακούσματα κι από διαβάσματα, το μεγαλοβδόμαδο ήταν πάντα βαθύτερος συναισθηματικός εναγκαλισμός των ανθρώπινων βασάνων, εγκόλπωμα της μέγιστης των απωλειών, αυτού της μάνας που βλέπει το παιδί της να βασανίζεται και να πεθαίνει, μέρες αυτογνωσίας και ελπίδας. Και ήταν για πολύ καιρό στη ζωή μου ευτυχώς κάπως έτσι, λιγότερο θορυβώδης περί την ασχήμια, και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και στα χωριά και στην Αθήνα. Ομως στη βουή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της συνεχούς και ραγδαίας εικονολατρικής απεικόνισης της καθημερινότητας, μέσα στην εβδομάδα των παθών προστέθηκαν άπειρες τεχνητές ανάγκες και πάθη. Και είναι μια απ’ αυτές που με εξοργίζει, κυριολεκτικά με κολάζει, ως αποθεωτική μιας εμποροδιανοητικής υποκρισίας.

Μπούχτισα σύντροφοι. Σχωράτε με, αλλά δεν ξέρω τι καθαρίζει στο μέσα και στο έξω όλη αυτή η κατολίσθηση προς μια στάση ζωής που διδάσκει ότι είναι πιθανό, θεμιτό, εφικτό, διαλέξτε όποια λέξη θέλετε, να αναζητάς απόλαυση και ηδονή στη νηστεία την μπερδεμένη με τη δίαιτα, την αποτοξίνωση κι άλλα τέτοια έμμονα και φετιχιστικά, που αρχίζουν από το ροζ αλάτι και καταλήγουν στη ροζ κοκαΐνη. Νηστεία ροζ, φρου φρου κι αρώματα, και εγώ φοβάμαι την εκδίκηση των μικρών πραγμάτων. Είναι σαν να ξεχνάς πως άμα προσχωρήσεις στον βιασμό της γεύσης, στην πολυσχιδή γαστρονομική προσέγγιση, κινδυνεύεις να χάσεις αυτή καθαυτή τη γεύση των απλών πραγμάτων. Μια θρούμπα, ένα κρεμμύδι, ένα ματσάκι δυόσμο, μια χούφτα γαύρους σε λίγο λάδι, μια ντομάτα κομμένη στα τέσσερα, μια πρέζα αλάτι, μισό ποτήρι κρασί… Είναι σαν να χάνεται η δυνατότητα να μπορείς ν’ ακούς την ορχήστρα, το συγκρότημα ή την κομπανία ως συγχρονισμένη αρμονία, χωρίς να εξαφανίζεις τα όργανα, και το ρεύμα της εποχής να σε πείθει ότι μπορείς να πολτοποιείς έγχορδα, κρουστά, πνευστά και ανθρώπους, και να παράγεις απλώς κάτι που πωλείται και αγοράζεται. Ινφλουοσερηδόν.

Αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη (Παρασκευή 18 Απρίλη 2025 – Κυριακή 20 Απρίλη 2025)