Για να μην έχουμε νεκρούς, πρέπει να έρθει κομμουνισμός…

Για να μην έχουμε μαζικούς τάφους, όπως στις ΗΠΑ, τη μητρόπολη του καπιταλισμού…

Για να μην έχουμε δεκάδες φέρετρα στον δρόμο, όπως πέρσι στο Μπέργκαμο της Ιταλίας…

Για να μην έχουμε νοσοκομεία που ασφυκτιούν, γιατρούς που λιποθυμούν, ΜΕΘ χωρίς οξυγόνο.

Για να μην έχουμε ράντζα, διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ, χειρουργεία που αναβάλλονται, ασθενοφόρα που κάνουν ουρές…

Για να μην έχουμε σύγχρονους μαυραγορίτες και να μπορούμε να επιτάσσουμε τις δομές τους.

Για να μη γίνει ο θάνατος συνήθειά μας. Ή μάλλον, για να πάψει να είναι τέτοια…

Για να μην έχουμε 100 νεκρούς τη μέρα, λες και έχουμε πόλεμο…

Για να μην έχουμε υπουργούς που πανηγυρίζουν τους περισσότερους θανάτους σε άλλες χώρες και χαμογελάνε όταν τελικά τις ξεπερνάμε.

Για να μην έχουμε “αντιπολίτευση” που προσφέρει σωσίβια κοινής αποδοχής και παρδαλές νότες στη μαυρίλα.

Για να μην έχουμε σκοταδισμό και πνευματική καθυστέρηση που αρνείται την επιστήμη…

Για να μη γίνονται οι ψεκασμένοι το άλλοθι για τις παλινωδίες της κυβέρνησης, που είναι ο πρώτος αντι-εμβολιαστής.

Για να λύνονται εγκαίρως, δια της πρόληψης, όσα δεν μπορεί να λύσει ο καταναγκασμός…

Για να χτίσουμε ένα τείχος ανοσίας ενάντια στα κοράκια που κερδίζουν από τον θάνατό μας.

Για να κερδίσει η ζωή και η νιότη του κόσμου, ενάντια στη σαπίλα…

…χρειαζόμαστε ένα άλλο σχέδιο, άλλο τρόπο οργάνωσης, μια άλλη κοινωνία, με άλλες αξίες, στόχους και προτεραιότητες.

Και δε χρειάζεται να το ακούσεις από τον Κουτσούμπα αυτό. Μέχρι και ο Άδωνις το λέει -εμμέσως πλην σαφώς.

Το δίλημμα “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” δεν ήταν ποτέ τόσο επίκαιρο, όσο εν μέσω πανδημίας.

Τώρα πλέον το λένε και μόνοι τους…