Για ποια κανονικότητα μιλάμε;;;

Επιστροφή στην κανονικότητα λοιπόν έστω και σταδιακά!

Αλήθεια, σε ποια κανονικότητα; Του κορονοϊού, της αγοράς -για τον καπιταλισμό πρόκειται ας μάθουμε, έστω ας συνηθίσουμε  όλοι να χρησιμοποιούμε τη σημασία της λέξης- ή  μήπως στην κανονικότητα μιας κοινωνίας που θα μπορεί να αναπαράγει την εργατική  δύναμη , έστω με κάποιους στοιχειώδεις όρους ασφάλειας;

Και είναι αυτή η κανονικότητα, το όνειρο της αργατιάς, της χωριατιάς, για να θυμηθώ τον Παλαμά,  και κάθε εργαζόμενου ανθρώπου που ζει από τον ιδρώτα του;

Η όλη πολιτική διαχείριση της πανδημίας, η οποία υπέταξε και την επιστημονική ενημέρωση στους σκοπούς της, παρότι αναγόρευσε την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε σωτήρα δια του φόβου που εξακολουθεί να μας διακατέχει όλους, δεν κατόρθωσε να  δώσει λύσεις  στον πυρήνα αντιμετώπισης τέτοιων προβλημάτων, γιατί το καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε δε λειτουργεί παρά φύση, αλλά κατά φύση.

Παρά φύση είναι, να υπάρχει ένα ισχυρό σύστημα υγείας για όλο το λαό, ικανό στην πρόληψη και θεραπεία των νόσων αλλά και της οποιασδήποτε πανδημίας.

Παρά φύση είναι, να υπάρχει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα μορφώνει ολόπλευρα τους μαθητές από την προνηπιακή ηλικία, μέχρι τα 18 τους χρόνια, εξασφαλίζοντας μετά μια σίγουρη επαγγελματική ζωή είτε μέσα από τα πανεπιστήμια για όσους επιλέγουν ακαδημαϊκή καριέρα είτε μέσα από τις τεχνικές επαγγελματικές σχολές, για όσους επιλέγουν την ένταξη στον εργασιακό βίο αμεσότερα.

Παρά φύση είναι, η πρόνοια για τους αναξιοπαθούντες, τα ΑΜΕΑ, την τρίτη ηλικία, όσο και αν δακρύβρεχτες διατυπώσεις ακούγονται ως αντίλαλος σε έρημο τοπίο.

Αλήθεια, έχει γίνει αντιληπτό ότι ο εγκλεισμός μας  στα σπίτια μας, η κοινωνική μας αποστασιοποίηση, είχε και έχει  μήτρα, ένα σύστημα εχθρικό στην κοινωνία, ένα σύστημα που εξακολουθεί να κωφεύει στις τεράστιες ανάγκες υγείας, παιδείας και πρόνοιας του λαού μας  και των λαών της γης;

Ένα σύστημα, που ενώ επενδύει τρισεκατομμύρια στην αναπαραγωγή και επέκταση των κερδών του, θεωρεί κόστος την ανθρώπινη ζωή ή όπως το εξέφρασε ο Σόιμπλε -όχι γιατί είναι «σακάτης»- αλλά γιατί είναι πολιτικό προσωπικό του καπιταλισμού, δεν είναι «κυρίαρχη η ανθρώπινη ζωή»!

Ένα σύστημα που ακόμα και αυτή την ώρα δεν καλύπτει τα τεράστια κενά στην υγεία, πλην των επικοινωνιακών κενών των καλοπληρωμένων καναλαρχών.

Για ποια κανονικότητα λοιπόν γίνεται λόγος, όταν ο βασικός νόμος ύπαρξης του καπιταλισμού, ο νόμος της υπεραξίας, την απλήρωτης δηλαδή εργασίας που οδηγεί στα κέρδη, υπήρχε πριν τον κορονοϊό θα υπάρχει και μετά;

Ποια κανονικότητα προσδιορίζουν τα μνημόνια που προετοιμάζουν με σπουδή και δοσολογία τέτοια, που θα  είναι το δυνατόν πιο εύπεπτα;

Μάλιστα αυτή η   μετά κορονοϊό εποχή, συμβατικά ας το δεχτούμε χωρίς εμβόλιο και δραστική θεραπεία,  βρίσκει τον καπιταλισμό  ως σύστημα, πιο ώριμο από ποτέ στον κοινωνικό έλεγχο και στην κοινωνική πειθάρχηση.

Όταν η παραμικρή αντίδραση δε θα μεταφράζεται μόνο  στο «προβλήματα στην κυκλοφορία από τους απεργούς», αλλά «θέτουν σε κίνδυνο την υγεία μας οι απεργοί».

Όταν η τηλεπαρουσιάστρια, για παράδειγμα στο κανάλι του Αλαφούζου (ΣΚΑΪ), για να βγάλει το ψωμί της, την αγωνία των εκπαιδευτικών και γονιών και των δύο βαθμίδων για το αν, πώς και υπό ποιες προϋποθέσεις ασφάλειας θα ανοίξουν τα σχολεία, θα τη διαστρεβλώνει σε «αγωνία των γονέων για το πότε θα επανεκκινήσει η αγορά» και αυτό έχει το χαρακτήρα διαγγέλματος σε διακαναλική, πανεθνική εμβέλεια μέσα σε μια τραγική μονοφωνία. Όταν ο «εχθρός  λαός» που αγωνίζεται, θα είναι ο μόνιμος ύποπτος για τη διατάραξη της «κοινής ησυχίας» του συστήματος, τότε πρέπει σοβαρά, να αναρωτηθούμε για την κανονικότητα της δικής μας ζωής!

Αυτό είναι και χειρότερο, ότι αυτό το πλέγμα χειραγώγησης και ελέγχου των τελευταίων  δεκαετιών και δεν αναφέρομαι  μόνο  στο μιντιακό, έχει καταστήσει  τη συντριπτική πλειοψηφία των καταπιεσμένων στρωμάτων, να λειτουργεί με όρους του «συνδρόμου της Στοκχόλμης».

Κι εδώ, μια πανδημία πλέον, στα  χέρια της αστικής τάξης, γίνεται πολιτικό όπλο και πολιτική πράξη.

Αυτό το όπλο λοιπόν , οφείλουμε να το αντιληφθούμε, να το κατανοήσουμε και να το απενεργοποιήσουμε. Όχι με το να εκθέσουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο στην πανδημία, αλλά  προετοιμάζοντας το δικό μας πραγματικό και όχι εικονικό μέλλον,  ανοίγοντας ελπιδοφόρες ρωγμές, στην κατανόηση τη σύγχρονης και πολυσύνθετης πραγματικότητας, όχι για να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, όπως έλεγε ο Μαρξ, αλλά για να τον αλλάξουμε με τη δράση μας.

Φαντάζει κλισέ αυτό μπροστά στην ανεπάρκειά μας -εμάς των αποκάτω- μέσα στη συνθήκες της καπιταλιστικής σήψης, που μοιάζει ανίκητη, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, όμως δεν μπορεί να ξεφύγει ιστορικά από τη μοίρα της, να πάψει να υπάρχει ως βαρβαρότητα και να δώσει τη θέση της στο βασίλειο της ανθρώπινης ελευθερίας.

Αναγκαία και ικανή συνθήκη να κρατήσουμε τη φλόγα άσβεστη, να μετατρέψουμε το φόβο σε τόλμη και δύναμη να πράξουμε το αυτονόητο:

Το ταξικό μας καθήκον.