Για το κλείσιμο του καθημερινού φύλλου της Αυγής
13-01-2022
Συγκεκριμένα για την Αυγή, το γεγονός και μόνο του κλεισίματος του καθημερινού της φύλλου είναι λυπηρό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς το ιστορικό βάρος της. Πέραν όμως της Αυγής, το γεγονός είναι λυπηρό και για έναν ακόμη λόγο. Μια ακόμη εφημερίδα βάζει λουκέτο.
Αρκετό καιρό τώρα γίνεται συζήτηση για τις εξελίξεις στην καθημερινή πολιτική εφημερίδα “Η Αυγή”. Ακούσαμε πολλά, για απολύσεις, καταργήσεις συμβάσεων, εθελούσιες εξόδους, ανάγκη εξυγίανσης, περικοπές εξόδων, οριστικό λουκέτο, μείωση των σελίδων και της ύλης της και άλλα. Σήμερα μάθαμε πως κλείνει άμεσα το καθημερινό της φύλλο και πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει σε ολική αναδιάρθρωση του ομίλου που διαχειρίζεται τα μέσα ενημέρωσής του.
Η ιστορική εφημερίδα της ΕΔΑ, ύστερα από εβδομήντα χρόνια κυκλοφορίας, μετατρέπεται σε Κυριακάτικη σε μία προσπάθεια περικοπής των λειτουργικών της εξόδων και στα πλαίσια μιας εξυγίανσης, όπως αυτή μεταφράζεται στον καπιταλισμό, δηλαδή στη λογική του ακρωτηριασμού λόγω γάγγραινας, ήτοι πονάει πόδι κόψει πόδι ώστε να μην πεθάνει ο ασθενής. Τέτοιου τύπου εξυγιάνσεις έχουν γίνει πολλές στο παρελθόν και είχαν όλες τραγικά αποτελέσματα. Δηλαδή θα προτιμούσες να πάψει εντελώς να υπάρχει, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. Σε αυτό το εκβιαστικό δίλημμα η αυθόρμητη απάντηση είναι όχι, σαφώς δε θα το προτιμούσα. Θα προτιμούσα όμως να μην υπάρχει καν η ανάγκη εξυγίανσης και αν αυτό φαντάζει αδύνατο ή ουτοπικό στον καπιταλισμό, είναι καθ’ όλα εφικτό σε άλλα συστήματα κοινωνικής οικοδόμησης που δεν έχουν το κέρδος στο επίκεντρο.
Συγκεκριμένα για την Αυγή, το γεγονός και μόνο του κλεισίματος του καθημερινού της φύλλου είναι λυπηρό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς το ιστορικό βάρος της. Πρόκειται για μία εφημερίδα της αριστεράς, με πολύχρονο παρελθόν, που έχει καλύψει τις πιο ταραγμένες πολιτικά δεκαετίες της νεότερης Ελλάδας. Δεκαετίες παρανομίας, διωγμών, εξοριών, αγώνων. Δύσκολα χρόνια στα οποία τα φύλλα της Αυγής και του Ριζοσπάστη κυκλοφορούσαν καλά κρυμμένα, μέσα σε άλλα εξώφυλλα, μέσα σε σφιγμένα παλτά, μέσα στον κόρφο των συντρόφων που χτυπούσε δυνατά απ’ το σφυγμό της ελπίδας. Αυτά είναι η μία όψη.
Υπάρχει και η άλλη. Σήμερα η Αυγή αποτελεί προπαγανδιστικό όργανο των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που καπηλεύτηκε και ξεφτίλισε την έννοια ‘αριστερά’. Ουδείς μπορεί να ξεχάσει τις απαράδεκτες θέσεις που έχει φιλοξενήσει στις σελίδες της, την οπισθοδρομική και οπορτουνιστική στάση που έχει τηρήσει κατά καιρούς, κυρίως από τη διάσπαση του 1991 και έπειτα. Φθηνή αντιπολίτευση, κυβερνητικά ψέματα, μνημονιακή στήριξη, λασπολογία, αντικομμουνισμό και άλλα πολλά περιλαμβάνει το μενού. Κλασικός και διαχρονικός στόχος της εφημερίδας και του κόμματος που την ελέγχει ήταν και είναι το ΚΚΕ. Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί στην αντιΚΚΕ προπαγάνδα της Αυγής και πολύ λογικό να εχθρεύεται το κόμμα που στέκει πάντοτε πιστά δίπλα στην εργατική τάξη, αγωνίζεται και υπερασπίζεται τα δίκια της. Πολύ λογικότερο όταν έχοντας δοκιμαστεί στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια απ´ τα ίδια, μια από εκείνα που κορόιδευε και κατηγορούσε.
Πέραν όμως της Αυγής, το γεγονός είναι λυπηρό και για έναν ακόμη λόγο. Μια ακόμη εφημερίδα βάζει λουκέτο, ένα λιγότερο φύλλο στα ελάχιστα μανταλάκια που απέμειναν στο σχοινί των περιπτέρων που κι αυτά σιγά-σιγά εκλείπουν, θυσία στο βωμό των πολυεθνικών mini-market. Μία ακόμη εφημερίδα ξεκρεμάστηκε και άφησε περισσότερο χώρο στην ανυπόγραφη παραπληροφόρηση του διαδικτύου. Γιατί πως να το κάνουμε, καλό-χρυσό το διαδίκτυο, μα είναι μόνο λόγια, έπεα πτερόεντα. Το χαρτί έχει βάρος, έχει υπογραφή και αν δεν έχει, έχει μπροστά έναν τίτλο και μια ευθύνη, μια υποχρέωση δημόσιας επανόρθωσης. Ότι γράφει δεν ξεγράφει.
Ο κόσμος έπαψε να διαβάζει εφημερίδες και περιοδικά. Ή για την ακρίβεια, ο κόσμος έπαψε να διαβάζει. Έχει ξεμάθει τα κείμενα, τον ξενίζουν οι λέξεις. Αναγνωρίζει μόνο video και εικόνες, συλλαβίζει μετά βίας μία λεζάντα από κάτω. Λυπηρό και πολύ ανησυχητικό για το αύριο. Και το πιο λυπηρό; Δεν έκλεισε μια εφημερίδα κίτρινη, κοσμικού περιεχομένου και προσβλητικού λεξιλογίου. Έκλεισε μια εφημερίδα πολιτική. Ο κόσμος έπαψε να ενδιαφέρεται για την πολιτική. Χρόνια τώρα καλλιεργείται με φροντίδα η απολίτικη σοδιά ανθρώπων. Απολίτικοι πολίτες ενός κράτους και μιας κοινωνίας. Το οξύμωρο σχήμα μιλάει από μόνο του.
Όλα αυτά είναι λυπηρά και ανησυχητικά. Ωστόσο υπάρχει κάτι που είναι ευχάριστο και αισιόδοξο. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε ότι δε μας αρέσει, είναι στο χέρι μας η μοίρα μας κι αυτό γιατί γραμμένο δεν υπάρχει. Το χαρτί είναι λευκό και το μολύβι το κρατάμε εμείς.
ΥΓ. Όπως με την Αυγή, έτσι και με το μακαρίτη τον Τράγκα μας χωρίζουν ωκεανοί και άβυσσοι. Ωστόσο, θυμάμαι πριν 6-7 χρόνια να λέει απ´ τα μικρόφωνα του Real FM “να αγοράζετε εφημερίδες, κάθε μέρα, όποιες θέλετε εσείς και όσες θέλετε εσείς, η ενημέρωση είναι δύναμη και όπλο στα χέρια σας, μην το παραδώσετε αμαχητί». Σε αυτό είχε δίκιο.
