Για τον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, από έναν παλιό φοιτητή του

Πριν από τέσσερα χρόνια, πραγματοποιούσα το μεταπτυχιακό μου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και σε ένα από τα μαθήματα είχα καθηγητή τον κ. Μπουραντώνη.

Μία μέρα μάς μίλησε για τις ομάδες συμφερόντων που υπάρχουν σε μια κοινωνία και τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να επηρεάσουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Μία από τις παραμέτρους που καθορίζουν τη δράση, τη δυναμική και τον βαθμό επιρροής τους είναι η νομιμοποίηση που απολαμβάνουν, δηλαδή αν οι πράξεις τους τυγχάνουν πολιτικής και κοινωνικής αποδοχής, ανεξαρτήτως αν είναι νόμιμες ή όχι.

Οι άθλιοι προβοκάτορες που κρέμασαν την ταμπέλα στον λαιμό του εντάσσονται σε ομάδα συμφερόντων που η πράξη της όχι μόνο δεν τυγχάνει κοινωνικής νομιμοποίησης, αλλά αντίθετα δίνει πάτημα στον κρατικό μηχανισμό για να αναπαράγει με μεγαλύτερη ένταση τη θεωρία των δύο άκρων, να συκοφαντήσει τους αγώνες της νεολαίας και να δώσει την χαριστική βολή στο πανεπιστημιακό άσυλο.

Χαρακτηριστική είναι η ευκολία με την οποία ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναφέρθηκε σε «κόκκινους χρυσαυγίτες», σε μια προσπάθεια να ταυτίσει σύσσωμη την αριστερά με αυτή την εικόνα και να δώσει το έναυσμα σε φιλικά προσκείμενες στην κυβέρνηση ομάδες συμφερόντων να πιέσουν προς την κατεύθυνση διαμόρφωσης πολιτικών (ή ακόμα και νομοθετικών πρωτοβουλιών), που να βάζουν περαιτέρω φραγμούς στο μαζικό κίνημα.

Η εικόνα του τρομοκρατημένου πρύτανη μού δημιούργησε την ανάγκη να ανατρέξω στα φοιτητικά μου χρόνια για να ανασύρω μνήμες από μία φοιτητική τάξη που μπορεί τα μέλη της να διαφωνούσαν και να είχαν διαφορετικές προτεραιότητες και ανάγκες, αλλά ήταν πάντα ανοιχτά στον διάλογο.

Κανένας φοιτητής ή καθηγητής δεν φοβόταν να πει την άποψή του, ακόμα κι αν ορισμένες έμοιαζαν πραγματικά ετερόδοξες. Στόχος μας ήταν η απόκτηση όσο το δυνατόν περισσότερων ερεθισμάτων και εφοδίων για να μπορέσουμε να διακρίνουμε ορατές και αόρατες εκφάνσεις ενός κόσμου που μεταβαλλόταν τόσο απότομα που ριζοσπαστικές και επαναστατικές προσεγγίσεις τού μέλλοντος παρουσίαζαν όλο και μεγαλύτερη απήχηση.

Ο κ. Μπουραντώνης μπορεί να μην ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους που ενστερνίζονταν μία τέτοια προοπτική, αφού ποτέ δεν απέκρυψε πως είναι υποστηριχτής της ελεύθερης αγοράς, αν και – ακόμα και ο ίδιος – ασκούσε κριτική στον τρόπο δόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παραδεχόταν το σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα που την διέκρινε – και συνεχίζει να την διακρίνει.

Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία με την πράξη εξευτελισμού του, όπως δεν έχει καμία σημασία αν είναι καλός καθηγητής ή όχι, αν ψηφίζει ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα, αν στηρίζει ή όχι τις καταλήψεις, αν είναι φιλελεύθερος ή σοσιαλιστής, αν είναι λαμόγιο ή ένας έντιμος άνθρωπος.

Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε ή να υποστηρίζουμε την πολιτική που πρεσβεύει κάποιος για να ταχθούμε στο πλευρό του σε πράξεις αθλιότητας όπως αυτές, αναγνωρίζοντας πως οι ενέργειες λιντσαρίσματος δεν αποτελούν επαναστατική πράξη και δεν έχουν καμία σχέση με το φοιτητικό κίνημα και την ταξική πάλη.

Το επόμενο διάστημα, η κοινωνία θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία πολύ μεγάλη πρόκληση. Η ακαδημαϊκή κοινότητα, από τη μία μεριά, οφείλει να συνεχίσει να κοιτάει τους φοιτητές κατάματα και να μην επιτρέψει στον φόβο να την κυριεύσει, ενώ το φοιτητικό κίνημα, από την άλλη, καλείται να αποβάλλει αυτές τις ομάδες από τα πανεπιστήμια και να περιφρουρήσει τους αγώνες και το κύρος του.

Αν τα καταφέρουν και οι δύο πλευρές, τότε να είστε σίγουροι πως παρά τις επιμέρους διαφορές τους, θα μπορέσουν να συναντηθούν για να «ζωγραφίσουν σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου».