Γιατί δεν πήγαμε μπροστά

Eσύ που διαβάζεις τα κείμενά μου καιρό ίσως αναρωτηθείς: Γιατί αυτή την φορά δεν έγραψα άλλο ένα κείμενο για μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα; Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα να γράφω για μια ακόμη ιστορία μου αλλά κάπου στην δεύτερη πρόταση το μολύβι έσπασε.

Είναι πολλά που με απασχολούν τον τελευταίο καιρό και έχω καταπιαστεί με πολλά πράγματα. Κυρίως δημιουργικά. Κάποια γιατί ανακάλυψα ότι μου αρέσουν και κάποια άλλα έτσι, για να ξεφεύγει το κεφάλι μου και βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά και σ’ εμένα, μία φράση άρχισε να με περιτριγυρίζει. “Γιατί δεν πήγαμε μπροστά;”.

Γιατί στο σχολείο άλλα έπρεπε να μάθεις και άλλα σου έμαθαν ή δεν σου έμαθαν. Γιατί στις πανελλήνιες δεν σε άφησαν να διαλέξεις αυτό που σ’ άρεσε αλλά αυτό που θα σου πρόσφερε σίγουρη δουλειά. Γιατί με τόσο διάβασμα σε σχολείο και φροντιστήρια δε σου έμεινε χρόνος να διαβάσεις άλλα βιβλία και ίσως ούτε και όρεξη.

Γιατί δεν πήγαμε μπροστά! Γιατί από φόβο δεν κατέβηκες ποτέ στις πορείες. Γιατί την πέτρα ήξερες να την πετάξεις μόνο όταν έπαιζες πετροπόλεμο στο δημοτικό. Γιατί πάντα κρυβόσουν πίσω από τη φούστα της μάνας σου και τα παντελόνια του πατέρα σου. Γιατί οι γονείς σου θέλαν τη σιγουριά τους κάνοντας τραμπάλα με τον δικομματισμό και ταυτόχρονα να σε έχουν από κοντά και στο σπίτι. Γιατί όλοι σου λέγανε “κάτσε εδώ που είναι σίγουρη η δουλειά και ας μη σ’ αρέσει”. Γιατί τα πνευμόνια σου γεμίζανε φόβο και τρόμο αντί για καθαρό αέρα. Γιατί κανείς δεν σε άφησε να ρισκάρεις, αλλά να μείνεις στην “σιγουριά”. Γιατί όλο και κάποιο γνωστό θα έβρισκαν να σε βολέψει κάπου. Μια θεσούλα οπουδήποτε, αρκεί να χωθείς. Γιατί αντί να πολεμήσεις για ένα καλύτερο αύριο προτίμησες τη μισθολογική σιγουριά του να γίνεις μπάτσος σκοτώνοντας το αύριο.  Γιατί κάθε τι καινούργιο έμοιαζε θεόρατο παγόβουνο και φοβόσουν να πάρεις το σκερπάνι και να το γκρεμίσεις. Γιατί σε γέμισαν με “αν” και “δεν”. Αν δεν πετύχει και αν δεν σου φτάσουν και άμα δεν μπορέσεις και αν δεν προλάβεις και αν δεν πάει καλά και αν και δεν και αν και δεν.

Γιατί δεν πήγαμε μπροστά. Γιατί τα αφεντικά που σε “μάτωσαν” δεν τα κυνήγησες κι έλεγες: “πού να τρέχεις τώρα”. Γιατί ποτέ δεν σήκωσες κεφάλι. Γιατί πάντα ζήλευες τον διπλανό σου που είχε καλύτερα παιχνίδια, παπούτσια και μετέπειτα αυτοκίνητo, ενώ τα οικονομικά σου έγιναν έτσι ώστε να μην ζητάς αποδείξεις. Γιατί ποτέ δεν είδες το πραγματικό νόημα της ζωής. Γιατί ποτέ δεν σε ένοιαζε τι συμβαίνει παραπέρα και απλά σκεφτόσουν “σιγά μη συμβεί σε μένα”.

Ο ωχαδερφισμός, η δειλία, η πάρτη μας, η υπεροψία, ο νεοπλουτισμός, η αμάθεια, η καταπίεση, τα στερεότυπα, οι νοικοκυραίοι, η σιγουριά σας που δεν ήρθε ποτέ!

Γι’ αυτό φτάσαμε ως εδώ!