“Γιατί, ήταν ήρωας ο Γρηγορόπουλος;” – Ο Αλέξης και ο φασισμός της διπλανής πόρτας

Δεν θα ασχοληθώ προς το παρόν με την ακροδεξιά παράκρουση του αγαπητού της πρεσβείας.
Θα ασχοληθώ με το φασισμό του ακάουντ της διπλανής πόρτας. “Εντάξει, δεν είναι ωραία εικόνα, αλλά δεν ήταν και κανένα μνημείο. Στο κάτω κάτω γιατί ήταν ήρωας ο Γρηγορόπουλος;”. Με διάφορες μικρές παραλλαγές αυτή η φράση παίζει πολύ από χτες κάτω από αναρτήσεις σχετικά με τον μπάτσο που καταστρέφει την ανθοδέσμη.

Κάποιος καχύποπτος θα έλεγε ότι δεν είναι καθόλου τυχαία αυτή η επανάληψη. Κάποιος λιγότερο καχύποπτος θα έλεγε ότι οι φασίστες είναι γενικά γνωστοί για την ανικανότητά τους να σκεφτούν, οπότε καταφεύγουν σε τέτοια επιχειρήματα τα οποία αντιγράφουν αμέσως διότι -για να παραφράσουμε τον δικό τους-, όσο πιο μεγάλη η βλακεία τόσο πιο πολλοί οι βλάκες που την κάνουν copy paste.
Κανεις δεν είπε ότι ο Αλέξης ήταν ήρωας. Αλήθεια είναι ότι δεν έκανε τίποτα ηρωικό. Θύμα ήταν, όχι ήρωας. Δολοφονήθηκε απλά γιατί ήταν εκεί. Ήταν αθώος.

Κάθε μνημείο που στήνεται στη μνήμη ενός ανθρώπου δεν είναι κρατικό μνημείο. Δεν στήνονται μνημεία ή αγάλματα μόνο για ήρωες ή για όσους έπεσαν για την πατρίδα. Ειναι χώρος στον οποίο οι ζωντανοί αποτίουν φόρο τιμής. Για παράδειγμα οι νεκροί της Μαρφίν -είδατε που λέμε για τη Μαρφίν- δεν ήταν ήρωες. Θύματα ήταν. Υπάρχει στο χώρο που σκοτώθηκαν σχετικό μνημείο. Ακόμα και στους δρόμους θα δει κανείς πολλά εκκλησάκια, κάθε ένα για νεκρούς σε αυτοκινητιστικά. Ούτε αυτοί ήταν ήρωες.

Με άλλα λόγια, οι φασίστες ούτε καν για τη δολοφονία ενός αθώου παιδιού δεν μπόρεσαν να σωπάσουν. Βρήκαν επιχειρήματα και δικαιολογίες για να την αιτιολογήσουν. Ήταν αναμενόμενο να μισήσουν μέχρι και τα λουλούδια με τα οποία τιμάται ο νεκρός Αλέξης. Έτσι, για να μας υπενθυμίζουν και με αυτή την αφορμή, ότι βρίσκονται πιο βαθιά, πιο κάτω κι απο τον βούρκο της ίδιας τους της ύπαρξης.