Γιατί οι ομορφότερες γυναίκες είναι αυτές που πάλεψαν για έναν καλύτερο κόσμο…

Τέσσερα χρόνια πριν την Γαλλική Επανάσταση, ιδρύεται το 1785 η πρώτη επιστημονική κοινότητα για γυναίκες στο Middelburg, μια πόλη στα νότια της Ολλανδικής Δημοκρατίας. Εκεί βρίσκουμε τις ρίζες του φεμινιστικού κινήματος, μέσα από έργα όπως η  «Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων της Γυναίκας» της Mary Wollstonecraft. Το 1848 συγκαλείται το πρώτο συνέδριο στην ιστορία του φεμινιστικού κινήματος στη Νέα Υόρκη, και το 1857 πραγματοποιείται η πρώτη απεργία εργατριών.

Βρίσκεις τις γυναίκες να παλεύουν στο Παρίσι του 1848, απέναντι στα πυροβόλα του Ναπολέοντα του Γ’, και τις κόρες τους το 1871 στην Κομμούνα μαγείρισσές, νοσοκόμες, πολεμίστριες «αμαζόνες» και ρήτορες που εμφανίζονται τις νύχτες στις πολιτικές λέσχες. Θα τις βρεις ως Mary Burns  να παλεύουν ενάντια στην εκμετάλλευση στο βιομηχανικό Μάντσεστερ, εισπνέοντας βαμβάκι σε κάθε δευτερόλεπτο εργατοώρας και να γεννάνε γιους που αλέθονται στα 10 τους χρόνια στα ορυχεία. Χωρούσαν εκεί που «κόλλαγαν» οι εργάτες, μετέφεραν βάρος και ήταν πιο «φτηνά» από τα καναρίνια … Έτσι το καπιταλιστικό σύστημα εδραιώθηκε.

Θα τις βρεις στο Σικάγο το 1886, να κρατάνε τα παιδιά τους από το χέρι και να κατεβαίνουν  για να διαδηλώσουν ειρηνικά στην πλατεία Haymarket, πριν τους χτυπήσουν οι «μπάτσοι οι Αμερικάνοι» που λέει και ο Θανάσης. Λίγο πιο κάτω, στο γύρισμα του αιώνα, θα τις βρεις ως Maria Salomea Skłodowska-Curie, σώζοντας ζωές μέσα από το επιστημονικό τους έργο, αλλά και ως πολωνοεβραίες Róża Luksemburg, να παλεύουν για μια καλύτερη κοινωνία και να δολοφονούνται από τα Freikorps στο Βερολίνο. Θα βρεις τη συνέχεια τους στη παρουσία και στον λόγο της πασιονάρας Dolores Ibárruri, να βροντοφωνάζει στους φασίστες του Φρανκο, του Μουσολίνι και του Χίτλερ “ No pasarán” και να αποχαιρετά τις Διεθνής Ταξιαρχίες τη 1η Νοέμβρη του 1938 με μία υπόσχεση: Δε θα σας ξεχάσουμε…

Και μετά στη χώρα μας, πότε ως Σπαρτιάτισσες μάνες να δίνουν την ευχή στους γιους τους όταν πάνε να πολεμήσουν, είτε στο μέτωπο, είτε στην εξορία, και να δίνουν τη δική τους μάχη στο εσωτερικό μέτωπο, αλλά και όταν χρειάστηκε και κείνες να πάνε. Άλλοτε πάλι ως Παναγίες στη Κρήτη, να επισκέπτονται και να φροντίζουν τους τάφους των νεκρών Γερμανών αλεξιπτωτιστών, γιατί «και αυτούς μάνα μια τους γέννησε». Ως Ιφιγένειας, με το όνομα Ηλέκτρα Αποστόλου, να φτύνει στα 32 της χρόνια τους βασανιστές της Γκεστάπο και της Ασφάλειας.  Και άλλοτε πάλι ως «αμαζόνες», στον ΕΛΑΣ και στον ΔΣΕ, να πολεμάνε «για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων». Πάντα όμως ως δρώντα πολιτικά υποκείμενα, να εξασκούν το δικαίωμα που το αστικό κράτος δεν τους παρείχε… γιατί οι επιλογές τους όταν είναι αδιάθετες μπορεί να είναι παράλογες (και όμως αποτελούσε επιχείρημα…!).  Στις  23 Απριλίου του 1944, στη «Κυβέρνηση του Βουνού» ψηφίζουν για πρώτη φορά, δικαίωμα που κέρδισαν μόνες τους…

Και ύστερα πάλι διασκορπίζονται παντού, και τις ξαναβρίσκεις, είτε ως Rosa Parks στην Αλαμπάμα να αρνείται να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, είτε ως διαδηλώτριες απέναντι στο πόλεμο του Βιετνάμ, είτε ως Celia Sánchez στο πλευρό του Φιντέλ.  Και το νήμα σε φέρνει στο σήμερα, στη Παλαιστίνη, σε μία 17χρονη με το όνομα Ahed Tamimi με μάτια που πετάνε φλόγες, να χαστουκίζει έναν πάνοπλο στρατιώτη, ενσαρκώνοντας εκείνη τη στιγμή έναν λαό που μας έχει δώσει μαθήματα για το πώς πρέπει να παλεύεις. Το νήμα, η λογική και η γλώσσα όμως σταματάει στη Μάγδα Φύσσα. Γιατί εκεί δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψεις τη μάνα που χάνει το παιδί της…

Μόνο να πεις ότι οι ομορφότερες γυναίκες είναι αυτές που πάλεψαν για έναν καλύτερο κόσμο…

Υ.Γ. Ο Καζαντζάκης έλεγε ότι «μια μονάχα ταχτική είναι πραχτική και συμφέρει: να είσαι ανένδοτος!». Η μάνα του Κατράκη μας το έκανε παράδειγμα… (ακολουθεί πραγματικός διάλογος):

 – «Τι είναι Μανόλη;»

– «Θες να ‘ρθω στο σπίτι, μάνα;»

– «Πώς θα ‘ρθεις;»

– «Ε… θα υπογράψω και θα ‘ρθω»

– «Ιντα να υπογράψεις;»

– «Δήλωση»

– «Ιντα δήλωση;»

– «Ότι δεν είμαι αυτό που είμαι…»

-«Και δεν είσαι;»

– «Είμαι»

– «Μην υπογράψεις, κερατά, μην υπογράψεις…».

Συκάς Γιώργος