Γιατί τα σκοτώνεις τα παιδιά σου μωρή;

Ξέρω. Σ’ αυτήν τη διαστρεβλωτική αξιών εποχή που σιγά σιγά γίνεται και διεστραμμένη, ο τίτλος παραπέμπει στο σίριαλ της πιο πρόσφατης φόνισσας δικών της παιδιών που εμφανίστηκε στα μέρη μας. Κι όμως δεν έχω στο μυαλό μου καθόλου αυτήν την ας πούμε μεμονωμένη Μήδεια. Εχω την πολιτική, την οικονομία, την πρόνοια, την πατρίδα, την εκπαίδευση, όλες τις θηλυκές αυτές έννοιες, ιδέες, φιλοσοφικής ή πρακτικής υφής, που στην ιδεολογία και στο έδαφος του καπιταλισμού έχουν ήδη μετατραπεί σε σφαγείς παιδιών και νέων.

Διαβάζω σε – έγκριτες και μη – εφημερίδες, ιστοσελίδες και έρευνες πόσα παιδιά θα χαθούν, θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν τους αμέσως επόμενους μήνες, που στο βόρειο ημισφαίριο τους λέμε και χειμώνα. Και τα κείμενα μου φαίνονται ψυχρά, κακά και ανέσωστα, καίτοι καλογραμμένα, ακόμα και τα πιο επιστημονικά, εξαιτίας του κυνισμού, του δήθεν αναπόφευκτου που αποπνέουν. Στις ΗΠΑ, που θα ξεπαγιάσουν λιγότερο, ήδη τα παιδιά του Δημοτικού τίναξαν στον αέρα λόγω πανδημίας κάθε πρόοδο που είχε σημειωθεί μετά από εικοσαετείς προσπάθειες των εκπαιδευτικών στα μαθηματικά και στην ανάγνωση. Στη Βρετανία, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά κινδυνεύουν από το κρύο και την κακή διατροφή, με καπάκι την υγρασία, να βασανιστούν από μακροχρόνιες ή και άμεσα θανατηφόρες πνευμονοπάθειες. Η μάνα μου το ‘λεγε χτικιό, επηρεασμένη από την έξαρση τότε, μεταπολεμικά, της φυματίωσης. Τα γερμανάκια θα μάθουν σ’ αυτό το τελευταίο ράιχ τους να χοροπηδάνε μετά το παγωμένο ντους ή να συνηθίσουν τη βρώμα που έως τώρα απέδιδαν σε τριτοκοσμικές χώρες και στα παιδιά τους.

Δεν αντέχω να συνεχίσω, γιατί στην Ελλάδα, όπου μόλις το έξι και κάτι τοις εκατό των νέων βρίσκουν δουλειά πριν τα 29, τα σχολεία ανοίγουν όπου να ‘ναι χωρίς μάσκες αλλά με πολύ μπούλινγκ, βία και τρυφερή απόγνωση κι απογοήτευση που οδηγεί στη χειρότερη μορφή μέλλοντος, παραδομένου σε νιάτα με υποθηκευμένη τη σωματική και ψυχική υγεία. Για τα παιδιά του πολέμου στην Ουκρανία, στη Συρία και όπου αλλού παίζει κυνηγητό με τα παιδιά ο χάρος των ιμπεριαλιστικών θεριών και των καπιταλιστικών «επενδύσεων», τα λόγια είναι πιο φτωχά κι από τη φτώχεια και δεν μπορούν να τους προσφέρουν ούτε μια ώρα απ’ τα χαμένα χρόνια παιδικότητας, εφηβείας και νιότης, αν και όπως επιβιώσουν.

Σ’ όλες αυτές τις προσεγγίσεις και τη μελέτη της επικείμενης παιδοκτονίας στην Ευρώπη, σχεδόν σε όλα τα κείμενα που διαβάζω δεν βρίσκω βρε αδερφέ ένα πάθος, μια οργή, μια εξέγερση. Λες και τους λείπει η συγκρότηση της αναχαίτισης του φαινομένου να εξαλειφθούν ή να νοσήσουν για μια ζωή μία – δύο γενεές παιδιών, που πετιούνται σαν μάρκες στο καζίνο της ενεργειακής, επισιτιστικής και εξοπλιστικής κερδοσκοπίας. Γιατί δεν είναι φαινόμενο, που να πάρει. Είναι αυτό που λένε οι μεγάλοι μπίζνεσμεν «υπολογισμένο ρίσκο» (calculated risk). Δεν αναρωτιέμαι ποιος το παίρνει αυτό το ρίσκο. Σ’ αυτό το στάδιο της καπιταλιστικής εξαχρείωσης τα παιδιά είναι λιγότερο επικίνδυνα θύματα αυτής της εφαρμοσμένης πολιτικής απ’ ό,τι οι ενήλικες. Αρχίζουν τη ζωή τους εξουθενωμένα. Και, αν την προχωρήσουν, εύκολα χειραγωγήσιμα. Το ρίσκο το παίρνουν πανεύκολα οι παιδεραστές του διαδικτύου, οι μεγαλοκαρχαρίες που εκμεταλλεύονται την παιδική εργασία στην Ασία, στην Αφρική, στις πρώην αποικίες τους, ακόμα και στις φυλακές ανηλίκων και στα προσφυγικά στρατόπεδα, όπου το νεανικό κρέας πωλείται κυριολεκτικά με το κιλό σε πειραγμένη ηθικά ζυγαριά. Θυμάμαι παλιότερα να γενικεύεται και να διασπείρεται στην κοινωνία αλλά και στα μαζικά μέσα ενημέρωσης μια μεγάλη ανατριχίλα, όταν στο οποιοδήποτε συμβάν τα θύματα ήταν παιδιά. Τώρα πια το θέμα δεν πουλάει, μάλλον διώχνει κουρασμένους τηλεθεατές και αναγνώστες, ή προσκρούει στην παρατραβηγμένη κυρίαρχη άποψη ότι η φτώχεια και η πείνα είναι κλισέ και την ευθύνη τη φέρουν ανήμποροι γονείς και συγγενείς. Τα ανθρώπινα δικαιώματα διαχέονται σε ένα μουτζουρωμένο τιμολόγιο, όπου η ζωή του παιδιού έχει τόση σημασία όση και η είσπραξη του ΦΠΑ.

Όταν, δε, ακούω τώρα τελευταία πολιτικούρες για τις ευρωπαϊκές αξίες και τον τρόπο ζωής ή την αξία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, η …Ενωση μου μοιάζει σαν τη χειρότερη μάνα στρίγγλα, και μου ‘ρχεται απλώς να βρυχηθώ: Γιατί τα σκοτώνεις τα παιδιά σου μωρή;