Γιώργος Νταλάρας – Η επιστροφή(;) του ασώτου υιού της μεταπολίτευσης

Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη “Νταλάρας”; Το πιθανότερο είναι κάτι σαν “ΠΑΣΟΚ”, “Πανούσης”, “Ακατανόμαστος”, “Μνημόνιο”, “Γιαούρτια” και η θρυλική ατάκα του Χάρρυ Κλυνν από το μακρινό 1985. Κι είναι ένα ζήτημα αν τελικά οι διασημότεροι επικριτές του Νταλάρα, αμφότεροι πλέον έχοντας εγκαταλείψει το μάταιο τούτο κόσμο, κατόρθωσαν να πέσουν χαμηλότερα από τον άνθρωπο που μαζί με τους περισσότερους από μας – κακά τα ψέματα – αγαπούσαν να μισούν. Η υποφαινόμενη πάντως θυμάται τον εαυτό της, μετά από κάποια από τις όμορφες δηλώσεις του μακαρίτη Τζιμάκου για τη ΧΑ που είναι σαν τη Χαμάς, να σκέφτεται φωναχτά πως “ακόμα 1-2 δηλώσεις ν’ακούσω και θα γραφτώ στο φαν κλαμπ του ακατανόμαστου”. Όλα αυτά πολύ πριν επέλθει πέρσι η επιστροφή του ασώτου τέκνου της μεταπολίτευσης στο Φεστιβάλ, στο οποίο βέβαια έκανε, πέρα από τα πρώτα “ηρωϊκά” χρόνια, σποραδικές εμφανίσεις και πολύ μετά το pasokification, συγκεκριμένα το 1998, όταν ήταν ακόμα σε εξέλιξη η δίκη για τα πεντοχίλιαρα (που δεν ήταν πετσετάκια) τα οποία είχε εμφανίσει ο Πανούσης σε παράστασή του να ρέουν από τον άδοντα τραγουδιστή. Αλλά τότε ήταν αθώοι, προϊντερνετικοί (sic) στην Ελλάδα ειδικά, καιροί και το θέμα πέρασε ντούκου. Για την ιστορία πάντως, στο φαν κλαμπ δεν γράφτηκα, κι αμφιβάλλω αν υπήρξε ποτέ.

Τι να το κάνεις το φαν κλαμπ εξάλλου, όταν όλη η Ελλάδα λιγότερο ή περισσότερο έχει έστω και φευγαλέα πει κάποια από τα τραγούδια σου; Δεν σκοπεύω φυσικά να κάνω ανάλυση της καλλιτεχνικής αξίας του Νταλάρα τέως Νταράλα, ούτε αναδρομή στις πολλές πετυχημένες και κάποιες πιο αμφιλεγόμενες επιλογές του στο χώρο του πενταγράμμου. Εξάλλου “σημείον αντιλεγόμενον “έγινε ο τραγουδιστής για την εξωκαλλιτεχνική πορεία του κυρίως. Δεν μπορώ να μην πω πάντως πως εντυπωσιάστηκα, παρακαλουθώντας τον τη δεύτερη μέρα του φετινού φεστιβάλ, από το βαθμό στον οποίο η φωνή του, όχι μόνο έχει κρατήσει τη σταθερότητά της, αλλά μοιάζει να βελτιώνεται σαν το παλιό καλό κρασί.

Αν όμως η περσινή του παρουσία, όπως και εκείνη στο αφιέρωμα στο Μαρκόπουλο που έγινε την άνοιξη στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, ήταν περισσότερο “καλλιτεχνική”, φέτος είναι φανερό πως επιδίωξε ο ίδιος να δώσει κι έναν πιο πολιτικό τόνο, κάνοντας εμφανώς χαρούμενος και συγκινημένος δηλώσεις στον 902. gr, όπου μεταξύ άλλων ευχήθηκε στο ΚΚΕ ” να φτάσει τα 200 και τα 300 χρόνια, όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε, να είναι ακόμα δυνατό και να δείχνει το δρόμο σαν φως, καθαρό, γνήσιο, χωρίς μεταλλάξεις και χωρίς ιδέες χωρίς περιεχόμενο”. So what, που θα ‘λεγε κι η γιαγιά μου, μήπως αλλάζει αυτό το γεγονός πως ο Νταλάρας υπήρξε ο πιο ΠΑΣΟΚ τραγουδιστής της μεταπολίτευσης, και μάλιστα χωρίς κατά δήλωσή του – και τον πιστεύω – να έχει ψηφίσει ποτέ έστω και τη σύζυγό του και τέως υπουργό του ΓΑΠ Άννα Νταλάρα; Αλλάζει το γεγονός πως υπήρξε διαπρύσιος υποστηρικτής των μνημονίων, με συνεντεύξεις του, αλλά και με τις επαίσχυντες δωρεάν “συναυλίες αλληλεγγύης” για να ξεσκάσει ο κοσμάκης μες στην κρίση; Δεν αλλάζει, κι αν ακόμα φάνηκε γρήγορα ότι μέσα σε όσους του πέταξαν γιαούρτια και καφέδες σε μια από τις εν λόγω εμφανίσεις ήταν επιεικώς εθνίκια του κερατά, που παραληρούσαν για την τουρκοφιλία του “προδότη” Νταλάρα. Μπορεί πράγματι σε σχέση με άλλους συναδέλφους του να τήρησε μια σχετικά κόσμια στάση έναντι του ΚΚΕ ακόμα και την περίοδο των πιο ψυχρών τους σχέσεων, χωρίς να λείψουν όμως επιθέσεις στο “σταλινισμό” του κόμματος “που μισεί το ΠΑΣΟΚ γιατί έχει πολλούς αριστερούς”, προκαλώντας και σχετική ανταπάντηση του Ριζοσπάστη.

Στην πραγματικότητα ωστόσο μικρή σημασία έχει κι αυτό, διότι ανεξάρτητα από τις παραβολές περί ασώτου, ούτε το ΚΚΕ, ούτε οι φίλοι του είναι εκκλησιαστικός οργανισμός να δίνει συγχώρεση, για να μην πούμε για τη γνωστή αντιστρόφως ανάλογη σχέση συγγνώμης και φιλότιμου. Ο Νταλάρας αποφάσισε -μέχρι αποδείξεως του εναντίου – να ακολουθήσει, σε αντίθεση με πολλούς άλλους που η νιότη τους (κι όχι μόνο) έδειχνε πως θα γινόταν άλλοι, ένα αντίθετο προς την εποχή ρεύμα και να προσεγγίσει με σεβασμό το κόμμα σε μια στιγμή που αυτό δεν είναι καθόλου της μόδας. Προσωπικά θα επιβίωνα άνετα ακόμα κι αν αυτό δεν είχε συμβεί. Παράλληλα όμως, ξέρω ότι κι αν ακόμα δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσω το Νταλάρα, που σήμερα γιορτάζει τα 69α γενέθλιά του, έχει βάλει ένα λιθαράκι για να τον σέβομαι, μέχρι νεωτέρας.