“Γκουαϊδό κι άμα σας αρέσει…Ε.Ε.”

Τιμώντας στο έπακρο την επαρχιώτικη καταγωγή μου κι ανακατώνοντας ξανά τις λέξεις, που γνωρίζω, κατά τον κατηραμένη μου συνήθειο, να το παίξω διανοούμενος, και δή “αναστοχαζόμενος”, εναιθυμούμαι με σκόπιμη ανωθρογραφία και με γραμματοσυντακτική ανακατωσούρα την διαρκή μου απάντηση σε όσους “πρωτευουσιάνους” με έχουν κατά καιρούς αποκαλέσει “βλάχο” λόγω προφοράς, που μου ξεφεύγει ως προφορικός λόγος. “Άμ δεν είμι βλάχους. Βρωμοσκυλουχούριατους είμι…”.

Φαντάζομαι λοιπόν ένα γερομπαμπαλή με γκλίτσα, να θυμοσοφεί επίκαιρα: “Άειντι Αλέξ’, θυμήσ’ τ’ν παροιμιά: “άν κοιμ’θείς μι γκαϊδό, του προυΐ θ’ αλληθουρίσ’ς…”

Στα μέρη που  μεγάλωσα, ο στραβός, ο γκαβός, λέγεται αλλιώς και “γκαϊδός” (μια εξεζητημένη ντοπιολαλιά, όπως γκουαϊδό στη βενεζουέλα, “απ’ν Αταλάντ’ σ’ν Αθήνα” κλπ.)

Η συνέχεια λοιπόν του γκλιτσοφέροντα γέροντα, θα μπορούσε κάλλιστα νά’ναι κι η εξής: “Άμ τα πλιά τσίπ’ρα βαράν κατακούτ’λα σ’χωριανέ. Θες τη γκράνα ’σ στου χαντάκ’ μαθέ;… “

(Όπου γκράνα=κεφάλι)