Γραφανάπαυση…

Πέρασε ένας ολόκληρος μήνας από το τελευταίο μου άρθρο, μια περίοδος που με κράτησε για πολλούς λόγους μακριά από το πληκτρολόγιο και με έβαλε σε ρόλο θεατή, ακροατή, αναγνώστη και εν γένει παρατηρητή της ιδιάζουσας και πρωτοφανούς επικαιρότητας εν καιρώ πανδημίας. Τη συγκεκριμένη στάση μου αυτή την περίοδο, τη δικαιολόγησα στον εαυτό μου αποκαλώντας την γραφανάπαυση, θεωρώντας πως το μυαλό ως άλλο χωράφι πρέπει να ξεκουράζεται για κάποιο διάστημα, ώστε να μπορεί να είναι ξανά γόνιμο και παραγωγικό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξεκίνησα να γράφω για διάφορα ζητήματα που με απασχόλησαν το τελευταίο διάστημα, τόσο ως πολίτη αυτής της χώρας, όσο και ως άνθρωπο που ασπάζεται τον Κομμουνισμό, το Μαρξισμό-Λενινισμό και τον Προλεταριακό Διεθνισμό, στην πορεία όμως σταμάτησα και πατώντας παρατεταμένα το πλήκτρο Delete, τσαλάκωσα ψηφιακά και πέταξα στον άυλο κάλαθο των αχρήστων το ημιτελές γραπτό μου.

Ο λόγος που συνέβαινε κάθε φορά αυτό είναι ο ίδιος. Η περίοδος της καραντίνας προκάλεσε μία αναγκαστική και πιθανώς για κάποιους λυτρωτική έξαρση της χρήσης του διαδικτύου και των καναλιών του. Όσα ο καθένας δεν μπορούσε να μοιραστεί με τον προσωπικό του κύκλο δια ζώσης ή δεν είχε πριν το χρόνο να μοιραστεί διαδικτυακά, κατά τον εγκλεισμό οργίασε στο πληκτρολόγιο του. Η ταυτόχρονη και αυξημένη ροή πληροφοριών προκαλεί μια παρασιτική φασαρία, ανάλογη αυτής των μπλεγμένων ραδιοφωνικών κυμάτων που στα αυτιά του ακροατή καταλήγει με τα περιβόητα ηχητικά “χιόνια”. Έτσι λοιπόν εγώ αποφάσισα να απαλλάξω, το κοινό για όλους μας, διαδικτυακό κανάλι εκπομπών από έναν επιπλέον πομπό.

Για την πανδημία του κορωνοϊού επί της ουσίας, δεν είχε κανένα νόημα να γράψω μη όντας λοιμωξιολόγος ή κάποιας μορφής ειδικός σε θέματα υγείας, ειδικά όταν μιλάμε για μία πρωτοφανή για τη σύγχρονη ανθρωπότητα ιική πανδημία. Έτσι προτίμησα να ακούω τους ειδικούς, αντί να μιλάω. Για την υγειονομική κρίση που προέκυψε από την πανδημία και αφορούσε στο αιωνίως απροετοίμαστο, ανίκανο και αποδεκατισμένο εθνικό μας σύστημα υγείας γράφτηκαν πολλά και δικαίως. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ασπάζονται την επιτυχία του ελληνικού ΕΣΥ, δεδομένου πως χωρίς τα σκληρά και πρωτοφανή μέτρα εγκλεισμού που λήφθηκαν -εγκαίρως- ακριβώς για να διαφυλάξουν την ικανότητα του ΕΣΥ και όχι για την υγεία του λαού, το σύστημα θα είχε αποδεδειγμένα καταρρεύσει. Η αυστηρή καραντίνα που επιβλήθηκε ήταν αναγκαία για να κερδίσει η κυβέρνηση το πολιτικό παιχνίδι της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης. Ήταν μάλιστα τόσο κρίσιμο το πολιτικό παιχνίδι αυτό, που ανάγκασε τους φιλελεύθερους κυβερνώντες να θυσιάσουν ακόμη και τη λατρεμένη τους αγορά στο βωμό του πολιτικού βαρύτιμου τροπαίου.

Εδώ αρμόζουν δύο λαϊκές ρήσεις, αφενός πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και αφετέρου πως μαζί με το βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Σαφώς το ευτυχές γεγονός των ελάχιστων κρουσμάτων και θυμάτων του κορωνοϊού στην Ελλάδα είναι κάτι που προκαλεί σε όλους μας χαρά, μα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται ούτε για ευσπλαχνία, ούτε για επιτυχία της κυβέρνησης. Εξάλλου καθημερινά ο κύριος Χαρδαλιάς, ο κύριος Κοντοζαμάνης, ο κύριος Πέτσας, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας υπενθύμιζαν την ατομική μας ευθύνη, που αυτομάτως απάλλασσε το κράτος από τη συλλογική κοινωνική του ευθύνη. Ο λαός μόνος του κατάφερε το θετικό αποτέλεσμα στη μάχη με την πρώτη φάση της πανδημίας ακολουθώντας τη λογική “ο σώζων εαυτόν, σωθήτω”. Αρωγοί της προσπάθειας στάθηκαν και οι υγειονομικοί, οι οποίοι υπερβάλλοντας εαυτόν, υπέμειναν ατελείωτες και εξαντλητικές βάρδιες στην πρώτη γραμμή της μάχης, κακοπληρωμένοι έως απλήρωτοι, με μοναδική ανταμοιβή μερικές ανούσιες δημόσιες ευχαριστίες και κάποια οπαδικά χειροκροτήματα στα μπαλκόνια, από αυτούς που όταν η ΠΟΕΔΗΝ καλούσε στο δρόμο για συμπαράσταση, εκείνοι έβριζαν για το μποτιλιάρισμα στο κέντρο. Είναι οι ίδιοι που ψήφιζαν τον Άδωνι όταν ήθελε να απολύσει τους υγειονομικούς και να καθαρίσει το δημόσιο από τα περιττά του βάρη.

Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν άρδην, στα πλαίσια της νέας κανονικότητας, η οποία ήρθε με γοργούς ρυθμούς, ακριβώς για να καλύψει το χαμένο έδαφος της αγοράς. Μόνο που στο όνομα της μείωσης της ύφεσης, ο λαός που δεν έχει εκτεθεί ως τώρα μαζικά στον ιό, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μία αθρόα εισαγωγή κρουσμάτων χωρίς να έχει χτίσει ασπίδες αντισωμάτων, ώστε να μπορέσει να γυρίσει ο χορταριασμένος τροχός της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, δηλαδή ο τουρισμός. Μην ξεχνάμε πως με βάση τις επίσημες ανακοινώσεις του ίδιου του ΕΟΔΥ και του Υπουργείου Υγείας, στην Ελλάδα, όπως και στις υπόλοιπες χώρες, η πανδημία ξεκίνησε και γιγαντώθηκε από εισαγόμενα κρούσματα από ταξίδια στο εξωτερικό. Μπορεί η κυβέρνηση να δηλώνει έτοιμη να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση, βάσει ενός επιχειρησιακού σχεδίου, που κανείς όμως δεν εξειδικεύει και που όσοι ξέρουν από μέσα τι ισχύει στις κατά τόπους δομές υγείας, ειδικά στη νησιωτική Ελλάδα, αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόσταση του σχεδίου αυτού.  Εν ολίγοις, το περίφημο σχέδιο αρμόζει απολύτως στο τοπίο των ελληνικών νησιών και ακούει στο όνομα “χύμα στο κύμα”.

Πέραν της υγειονομικής κρίσης, η πανδημία έχει άλλη μία σκληρή όψη. Την οικονομική κρίση που θα την ακολουθήσει και θα μας συνοδεύσει για χρόνια, με νέα δεινά για το λαό. Όλα τα λαϊκά νοικοκυριά θα βιώσουν στο πετσί τους τη νέα ύφεση, τα νέα μέτρα λιτότητας και θα πληρώσουν ξανά την κρίση του καπιταλισμού, σαν να ήταν δική τους. Εμείς θα πληρώσουμε και αυτή την κρίση, όπως πάντα. Και οι καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις δεν είναι ιώσεις για τις οποίες πρέπει να αναζητήσουμε κάποιο φάρμακο ή εμβόλιο, είναι καρκινώματα που ξεριζώνονται από το σώμα του προλεταριάτου μόνο με έναν τρόπο. Με Επανάσταση! Όπως ακριβώς την περιέγραψαν οι Μαρξ και Ένγκελς στο Μανιφέστο του ΚΚ. Όπως ακριβώς την αποσαφήνισε και την πραγματοποίησε ο Λένιν. Όπως ακριβώς περιγράφεται στο καταστατικό και στο πρόγραμμα του ΚΚΕ. Μόνον έτσι!

Τέλος, το τελευταίο διάστημα γράφτηκαν πολλά και για διάφορα άλλα θέματα. Για μερικά από αυτά, σκέφτηκα να σχολιάσω κι εγώ. Όχι για όλα. Για παράδειγμα σχετικά με τους κυρίους Τσιόδρα και Χαρδαλιά γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά, που κατά τη γνώμη μου ήταν ελάσσονος σημασίας τη δεδομένη στιγμή. Ως Βυρωνιώτης θα μπορούσα να γράψω για τον κύριο Χαρδαλιά αρκετά και επί της ουσίας ζητήματα, για την περίοδο της διακυβέρνησής του στο Δήμο μας, αλλά η χρονικότητα δε θεωρώ πως ήταν η κατάλληλη. Σίγουρα πάντως η σύζυγος, οι κόρες ή το προσωπικό του instagram είναι ζητήματα που δεν (πρέπει να) απασχολούν τον κόσμο και δεν αγγίζουν τη δημοσιογραφία. Είναι ξεκάθαρα κουτσομπολιά που αρμόζουν σε κίτρινες φυλλάδες και μεσημεριανά, πανελοειδή, τηλεοπτικά προϊόντα, κατώτατης ποιότητας. Εκεί ακριβώς ανήκουν και τα σχόλια περί του πολύτεκνου, ψάλτη και όποιας άλλης προσωπικής ιδιότητας του κυρίου Τσιόδρα. Επίσης ανούσιο βρήκα το να ασχοληθώ με το σιντριβάνι του Μπακογιάννη στην Ομόνοια και τα άτυπα εγκαίνιά του, το οποίο ομολογώ πως βρήκα και ιδιαιτέρως όμορφο. Όπως σχολιάστηκε όμως ως γεγονός το βρήκα εξίσου ανούσιο με την εν κινήσει συναυλία της Πρωτοψάλτη στο Μαξίμου και τα πνευματικά δικαιώματα του Κραουνάκη. Πρόκειται για μικροπολιτικά παιχνίδια που κρύβουν από κάτω τις σημαίες της Νέας Δημοκρατίας και του Σύριζα, για το περίφημο θεαθήναι.

Για τη δίκη Τοπαλούδη ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά, τα περισσότερα απαράδεκτα και μάλιστα βαθιά εμποτισμένα με σεξιστικές και μισογυνικές προσεγγίσεις. Τα ίδια λέγονται και γράφονται τώρα για την επίθεση με βιτριόλι σε 34χρονη γυναίκα. Παρόμοια λέγονται και γράφονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα για την υπόθεση ομαδικού βιασμού νεαρής Αγγλίδας στη Ρόδο. Σε όλα τα παραπάνω υπήρχε και συνεχίζει να υφίσταται λόγος παρέμβασής και σχολιασμού από πλευράς μου, κυρίως λόγω της αφόρητης αηδίας που μου προκαλούν τα αστικά ΜΜΕ, η οποία με πνίγει και αν δεν γράψω θα πάθω ασφυξία. Οι σάπιες αντιλήψεις της κοινωνίας μας είναι βαθιά και διάπλατα ριζωμένες σε όλα τα λαϊκά στρώματα. Οπότε αυτή η τοποθέτηση μου είναι απαραίτητη και βρίσκεται καθ’ οδόν.

Για τον υποδειγματικό φοιτητή Βασίλη Δημάκη, του οποίου κατ’ εξακολούθηση καταστρατηγούνται θεμελιώδη, ιερά και συνταγματικά του δικαιώματα, δε σχολίασα κάτι, αφενός διότι υπήρξαν πολλές και εξαιρετικές τοποθετήσεις από συναδέλφους, συντρόφους και συναγωνιστές και αφετέρου διότι έχω κουραστεί να γράφω για το κατ’ όνομα και καθ’ υπερβολήν κράτος δικαίου και την ξεπουλημένη δικαιοσύνη της χώρας, η οποία εκτός από τυφλή και κουφή, φαίνεται ξεκάθαρα πως εκδίδεται έχοντας για μαστροπό της το κεφάλαιο και τους κρατικούς μηχανισμούς που ελέγχονται από αυτό. Παρεμπιπτόντως, η δίκη της ναζιστοσυμμορίας θα ολοκληρωθεί φέτος, ή θα αναβληθεί όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες για του χρόνου; Ποιος βιάζεται άλλωστε…

Όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά και την ανησυχητική ένταση των τελευταίων ημερών στον Έβρο, νομίζω πως η τοποθέτηση των βουλευτών του ΚΚΕ Γ. Μαρίνου, Θ. Παφίλη και Ν. Παπαναστάση, μετά το πέρας της συνεδρίασης της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής είναι εξαιρετική και η πλέον κατάλληλη και δε χρήζει περαιτέρω σχολιασμών. Τώρα για τους κυβερνητικούς χειρισμούς και τις μεγαλοστομίες της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ τα λόγια περιττεύουν για κυβερνήσεις και κόμματα που πάντα υπηρετούσαν πειθήνια τη δολοφονική ΝΑΤΟ-συμμαχία.

Κλείνοντας, ήθελα να αναφερθώ στο ζήτημα στήριξης των ανθρώπων του Πολιτισμού, στις γελοίες εξαγγελίες της υπουργού Μενδώνη και στο διαδικτυακό κίνημα “Support Art Workers”. Είναι αυτονόητο πως πρέπει να στηριχθούν με κάθε τρόπο οι άνθρωποι του πολιτισμού, οι οποίοι πλήττονται σημαντικά από την κρίση του κορωνοϊού. Οι καλλιτέχνες είναι εργάτες του πολιτισμού, που παράγουν έργο για το κοινωνικό σύνολο όπως κάθε άλλος εργάτης. Δεν είναι και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως χομπίστες ή εκτός της παραγωγικής αλυσίδας. Ο πολιτισμός είναι εξίσου σημαντικός όσο και ο πρωτογενής τομέας παραγωγής. Ο μεν είναι η τροφή του νου και ο άλλος του σώματος. Αυτό δεν τους κάνει λιγότερο ευάλωτους και πληττόμενους από τους υπόλοιπους εργάτες, όπως για παράδειγμα του τουρισμού, όπως ο γράφων, του επισιτισμού, των εργατών γης και κάθε άλλης ειδικότητας εργάτη. Το σύνθημα “Support Art Workers” πρέπει να γίνει “Support All Workers” να γιγαντωθεί και να καταλήξει στο «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!».

Υ.Γ. Μπορεί πλέον να κυκλοφορούμε με μάσκες και καλυμμένα στόματα, αλλά μην ξεχνάτε πως και τα καλυμμένα στόματα έχουνε φωνή και αυτό το αποδείξαμε στην υποδειγματική συγκέντρωση της ιδιαίτερης φετινής κόκκινης και εργατικής πρωτομαγιάς!