Γυναικοκτονίες. Και τώρα τι κάνουμε;

Ο ένοχος συνελήφθη και ομολόγησε. Παρέλασαν οι γνωστοί Κλουζό του πληκτρολογίου, οι σιχαμένοι ματσό άντρακλες, οι επαγγελματίες ισαποστάκηδες, οι δημοσιογράφοι-πλυντήρια δολοφόνων, οι ρατσιστές και οι καλοί χριστιανοί.

Τώρα τι; Τι μπορούμε να κάνουμε; Πώς θα απαντήσουμε; Τι θα μείνει από αυτό;

Η ριζοσπαστική, κομμουνιστική Αριστερά δεν ξέρει άλλο δρόμο από αυτόν του αγώνα. Από το δρόμο της πάλης για τη διεκδικηση, για τη ζωή, για την επανάσταση και την αλλαγή της κοινωνίας. Δεν έχει άλλο δρόμο να ακολουθήσει.

Είναι υποχρέωση και καθήκον της να βγάλει ρόδο από το αγκάθι. Να κάνει το θρήνο οργή. Την οργή πάθος. Το πάθος, αγώνα.

Οι γυναικοκτονίες δεν έπεσαν από τον ουρανό ούτε είναι αποτέλεσμα της πανδημίας ή των μνημονίων. Είναι η κορύφωση μιας κακοποιητικής, σεξιστικής, άνισης κατάστασης που υπάρχει και τελευταία φουντώνει.

Είναι το σημείο στο οποίο τέμνονται η πατριαρχία με τον καπιταλισμό. Η συνισταμένη της αντίληψης ότι η γυναίκα είναι κατώτερη και ο άνδρας έχει επάνω της δικαιώματα αφεντικού. Και στη χώρα μας ζούμε σε εποχές που το να είσαι σκοταδιστής και αφεντικό θεωρούνται τίτλοι τιμής. Οι γυναίκες δεν δολοφονούνται επειδή τρελάθηκαν οι σύντροφοί τους αλλά επειδή αυτοί νομιμοποιούνται να πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν σε αυτές περίπου ό,τι γουστάρουν. Πάντα θα υπάρχουν ελαφρυντικά για αυτούς και πάντα θα βρίσκονται πρόθυμοι να τους υποστηρίξουν.

Οι γυναίκες θα συνεχίσουν να δολοφονούνται όσο ο κόσμος μας θα είναι πατριαρχικός και άνισος. Όσο θα υπάρχει ο «ικανός και πετυχημένος άντρας» και «η γκόμενα που έκανε πίπες για να πάρει τη θέση». Ο «καλός οικογενειάρχης» και η «προκλητική γυναίκα». Ο «αυτοδημιούργητος» και η «άχρηστη που δεν κάνει παιδιά για να κάνει καριέρα».

Οι γυναίκες θα συνεχίσουν να δολοφονούνται όσο ζούμε σε έναν κόσμο που θα είναι χαμηλότερα αμειβόμενες από τους άντρες συναδέλφους τους. Όσο θα διστάζουν να καταγγείλουν την παρενόχληση, το βιασμό ή την ενδοοικογενειακή βία γιατί θα πρέπει να αποδείξουν ότι δεν φταίνε τα ρούχα τους ή η συμπεριφορά τους.

Οι γυναίκες θα συνεχίσουν να δολοφονούνται όσο θα χρησιμοποιούμε το φύλο τους ως ένδειξη αδυναμίας. Μην κλαις σαν κοριτσάκι, μην κάνεις σαν γυναικούλα. Μεγαλώσαμε με αυτά. Ωρα να τα αποχωριστούμε.

Οι γυναίκες θα συνεχίσουν να δολοφονούνται όσο δεν θα υπάρχει ένα ταξικό, ριζοσπαστικό, σαρωτικό και αλύγιστο κίνημα που δεν θα αφήνει καμία μόνη. Ούτε στο εργοστάσιο, ούτε στις βάρδιες των call center και των σούπερ μάρκετ, ούτε στο δρόμο, ούτε στο σπίτι ούτε πουθενά. Ένα τεράστιο ποτάμι που δεν θα μένει σε συνθήματα, θα κινητοποιείται, θα παλεύει, δεν θα αφήνει καθόλου ζωτικό χώρο σε βιαστές, δολοφόνους και αφεντικά-εκμεταλλευτές. Ένα κίνημα που θα στοχεύει να αλλάξει τον κόσμο, να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Που θα ζωγραφίζει με το αίμα του την ομορφιά του κόσμου που θα έρθει.

Αν αυτό δεν γίνει υπόθεση των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών αυτού του κόσμου, θα το αφήσουμε σε κάποιο χίπστερ ίδρυμα που θα μετρήσει το hype και θα το ξεχάσει όταν θα φύγει από την επικαιρότητα. Και εμείς πάλι θα θρηνούμε πάνω από τα πτώματα κάποιων άλλων γυναικών και θα εξοργιζόμαστε με τον κάθε φασίστα που θα συμβουλεύει από τηλεοράσεως επίδοξους συζυγοκτόνους, με τον κάθε δημοσιογράφο που θα στεναχωριέται που ο δολοφόνος κατέστρεψε και τη δική του ζωή και με τον κάθε δικηγόρο που θα προσπαθεί να ενοχοποιήσει τη νεκρή που έφερε τον πελάτη του σε βρασμό.

Ας το κάνουμε. Για αυτές που δεν είναι πια εδώ…