H αξέχαστη Λάρισα – 1983

Ο ερχομός μου στην Ελλάδα από την Πολιτική Προσφυγιά στη Ρουμανία, μού επιφύλαξε πολλές εκπλήξεις. Ο αγώνας μου για την απόκτηση της Ελληνικής Ιθαγένειας, η αναγνώριση του Πτυχίου μου και η αναζήτηση εργασίας ήταν τα δυσκολότερα της ζωής μου.

Προσπαθώντας να ταχτοποιήσω μία-μία τις εκκρεμότητες που είχα, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα ψάχνοντας να μάθω πού είναι το Υπουργείο Γεωργίας για να μπω σιγά, σιγά στη διαδικασία ενημέρωσης και αναζήτησης εργασίας στον κλάδο της Γεωπονίας. Με τον χάρτη στο χέρι βρήκα το Υπουργείο που έψαχνα. Σταμάτησα απέναντι από  το Υπουργείο και το κοίταγα από πάνω ως κάτω με μάτια δακρυσμένα και με συναισθήματα που δεν περιγράφονται. Με το βάρος των συναισθημάτων πλησίασα στην είσοδο του κτιρίου και γρήγορα άρχισα να διαβάζω πλήθος ανακοινώσεων του Υπουργείου.

Σταματώ σε μία ανακοίνωση και όλο πιο κοντά πηγαίνω. ΝΑΙ. Κάτι βλέπω και το τρέμουλο δεν αργεί. Με δυσκολία διαβάζω τις πρώτες αράδες: Προκήρυξη του Υπουργείου Γεωργίας για προσλήψεις συμβασιούχων Γεωπόνων στο Ινστιτούτο Εδαφολογίας της Λάρισας. Με κομμένη την ανάσα διάβαζα τις προϋποθέσεις, τα προσόντα και τα δικαιολογητικά που απαιτούνται. 

Απρόσμενη έκπληξη ήταν και μού βγήκε σε καλό. Ο διορισμός μου ήρθε το καλοκαίρι του 1983. Πώς να ξεχάσω τούτες τις στιγμές;… Η πολυπόθητη στιγμή ήρθε και η μετακόμιση από την Αθήνα στη Λάρισα δεν άργησε. Και πάλι από την αρχή. Σιγά, σιγά βρίσκω τα πατήματά μου στη Λάρισα. Αρχίζω και γνωρίζω κόσμο. Ευτυχώς έχω παρέα τη μητέρα μου που μόλις ήρθε επίσκεψη στην Πατρίδα από τη Ρουμανία όπου ζούσαμε στην Πολιτική Προσφυγιά για πολλές δεκαετίες. Με το πέρασμα του χρόνου  όλα μπαίνουν στη σειρά τους. 

Οι γνωριμίες με τον κόσμο της Λάρισας άρχισαν να έρχονται η μία μετά την άλλη. Γνωρίζω συναδέλφους, γείτονες και σιγά, σιγά η ζωή μου γεμίζει με ενδιαφέροντα και συναισθήματα που δεν περίμενα. 

Λίγες μέρες πριν αναχωρήσει η μητέρα μου για τη Ρουμανία όπου έμενε μόνιμα, μάθαμε πως θα γίνει εκδήλωση για τις μάχες στα Τέμπη της Λάρισας, στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου. Την οργάνωση της εκδήλωσης την έκανε ο Σύλλογος των Αντιστασιακών της Λάρισας. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίσαμε να πάμε. Με τα πούλμαν που μας περίμεναν φτάσαμε στα Τέμπη. Πλήθος κόσμου έφτασε από τη Λάρισα και   την γύρω περιοχή. Οι φωνές και οι χαρές που έβγαιναν στο αντάμωμα των παραβρισκόμενων έδωσαν ζωή στα γύρω βουνά… Ήταν οι φωνές των ασπρομάλληδων που πήραν μέρος στη μάχη των Τεμπών, ήταν και οι φωνές μαχητών, αγωνιστών που πήραν μέρος στον αγώνα με τον ΔΣΕ (1946-1949). Δεν απουσίαζε ούτε η νεολαία της Λάρισας. 

Κατεβήκαμε από το πούλμαν και κάναμε τα πρώτα βήματα. Περνούσαμε μέσα από το πλήθος και δίπλα από παρέες… Μιλούσανε δυνατά και το γέλιο της χαράς ξεχείλιζε παντού. 

Στη βόλτα μας αυτή ξεχώρισε μια παρέα δέκα-δώδεκα ατόμων. Από δίπλα τους περνούσαμε και βλέπω τη μητέρα μου να σταματά στα δέκα μέτρα πιο κάτω. Κοντοστέκεται και κοιτάει πότε μπρος και πότε πίσω την παρέα που μιλούσε δυνατά, με ζωηρή φωνή που απλώνονταν εκεί γύρω.

Ρωτούσα τη μητέρα μου αν έχει κάτι, αν κουράστηκε ή αν βλέπει κάποιον γνωστό εκεί στην παρέα. Τότε με ξάφνιασε και με τρεμάμενα λόγια της μού είπε: 

     -Να, εκεί στην παρέα άκουσα μία φωνή… Μού είναι γνωστή… Την άκουγα στο «Βουνό», τότε… Μου θυμίζει κάποιον.

     -Τι μού λες τώρα… Πάμε να τον δούμε από κοντά. Πάμε να τον ρωτήσεις… Γιατί ξέρεις, οι άνθρωποι μοιάζουν καμιά φορά και μπερδευόμαστε… Αμέσως γυρίσαμε στην παρέα. Πλησίασε η μητέρα μου την παρέα κι εγώ στάθηκα ένα βήμα πιο πίσω. Η κουβέντα σταμάτησε. Όλοι κοιτούσαν τη μητέρα μου. Η παρουσία της δεν τους έλεγε τίποτα. Δεν την γνώριζε κανείς. 

      Ήρθε η στιγμή και η μητέρα μου πλησίασε και άλλο. Τώρα στάθηκε μπροστά στον «μελαχρινό» που θυμότανε και με μάτια καρφωμένα πάνω του τον ρώτησε αν την γνωρίζει.

      Ο άνθρωπος ξαφνιάστηκε, την κοιτούσε από πάνω ως κάτω αποσβολωμένος. Για να σιγουρευτεί η μητέρα μου τον ρώτησε αν είναι ο Αστέρης από το «Βουνό»…

      -Ναι, εγώ είμαι… ο Μακαντάσης Αστέριος, Αστέρης,… Εσύ;;;…

      -Είμαι η Τασούλα Μεταξά και ήμασταν μαζί στην ίδια ομάδα, στο ΔΣΕ, ζήσαμε μαζί δύσκολες μάχες.

Και τότε μείναμε όλοι μουδιασμένοι. Μόνο ο Αστέρης φώναξε με όση δύναμη είχε  ΑΔΕΡΦΗΗΗ… και η φωνή του ανέβηκε μέχρι τις κορυφές των γύρω βουνών. Με απότομη κίνηση την πήρε στην αγκαλιά του και γυρνούσαν γύρω, γύρω σα μια σβούρα… Μετά από πολλές δεκαετίες η μητέρα μου ήταν στην αγκαλιά του συναγωνιστή της. 

Όλη η παρέα βουρκωμένη παρακολουθούσε τούτη τη σκηνή. Κι εγώ, μουδιασμένη όπως ήμουν έκανα αμέτρητες σκέψεις. 

Η σκηνή έμοιαζε με κινηματογραφικές  ταινίες πολέμου που έβλεπα στα παιδικά μου χρόνια. Στο ΕΙΝΑΙ μου έλεγα τώρα βλέπω ζωντανά το αντάμωμα και την αγκαλιά δύο συναγωνιστών… Στιγμές ανεπανάληπτες και αξέχαστες. Η εικόνα αυτή καρφώθηκε στα μάτια μου. Η φωνή του αγωνιστή με τη λέξη ΑΔΕΡΦΗ έμεινε μόνιμα στα αυτιά μου. Με μία απρόσμενη έκπληξη και χίλια συναισθήματα επιστρέψαμε στη Λάρισα…

Δεκέμβριος  2024
Θέρμη – Θεσσαλονίκη