Η αξία ενός κομμουνιστή δε γίνεται γονική παροχή ούτε κυβερνητικό άλλοθι
Η αστική τάξη ντύνει μετά θάνατον τους μεγάλους επαναστάτες ενίοτε με φωτοστέφανο για να τους «αφυδατώσει» από κάθε ζωντανό, επαναστατικό περιεχόμενο και να τους καταντήσει μια καρικατούρα ακίνδυνη για το σύστημα. Αυτό ακριβώς κάνει η αριστερά της Μόριας, του ΝΑΤΟ, του 187-187Α, των αντεργατικών νόμων και του Πάιτ.
Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και αυτοί τις δικές τους. Πιο παλιά ο γιος του Λαμπράκη με το ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΝΔ, σήμερα η κόρη του Μάνου Λοΐζου και ο γιος του Πλουμπίδη με Σύριζα. Διαφορές δεν υπάρχουν, ούτε ναι μεν αλλά. Παράδειγμα στο ίδιο ψηφοδέλτιο ο γιος του Πλουμπίδη με την εγγονή του Τσιριμώκου. Δε χρειάζεται σχόλιο. Εμείς σας ξέραμε, καιρός να σας μάθουν και άλλοι.
Χαρακτηριστικό του αστικού μανιερισμού είναι πως όταν τελειώνει από επιχειρήματα. στην περίπτωση μας από αριστερά, αρχίζει τον… οικογενειακό εισοδισμό ιστορικών μορφών του κομμουνιστικού κινήματος, για το ξέπλυμα των πολιτικών του.
Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να προσδιορίσει την ταυτότητά της, να θέσει τους στόχους της, την πάλη και το όραμά της, θα βάλει και «χέρι-άλλοθι» στο τέλμα της.
Ή αλλιώς η αστική τάξη ντύνει μετά θάνατον τους μεγάλους επαναστάτες ενίοτε με φωτοστέφανο για να τους «αφυδατώσει» από κάθε ζωντανό, επαναστατικό περιεχόμενο και να τους καταντήσει μια καρικατούρα ακίνδυνη για το σύστημα.
Αυτό ακριβώς κάνει η αριστερά της Μόριας, του ΝΑΤΟ, του 187-187Α, των αντεργατικών νόμων και του Πάιτ.
