Η αξία του Μάνου

Συχνά αναρωτιόμαστε αν υπάρχει σωστός τρόπος για να μετρηθεί η αξία ενός ανθρώπου. Αν υπάρχουν κανόνες, τεχνάσματα ή συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που να καθορίζουν το «μπόι» του καθενός μας.

Ορισμένοι θα ισχυριστούν πως η τιμιότητα, η εντιμότητα, η ειλικρίνεια είναι αναμφίβολα στοιχεία σημαντικά για έναν άνθρωπο. Άλλοι πάλι θα προσθέσουν σε αυτά την εργατικότητα, την ευφυΐα, την γενναιοδωρία, την αγωνιστικότητα, την ικανότητα κριτικής αντίληψης και εξαγωγής συμπερασμάτων.

Ο Άγγλος μυθιστοριογράφος Κάρολος Ντίκενς δίνει μία διαφορετική προέκταση στο θέμα, ισχυριζόμενος πως είναι εξαιρετικά σημαντικό να είναι κανείς καλόγνωμος, ένα στοιχείο που πολλές φορές υποτιμάται ή παραμερίζεται μέσα στη δίνη της χαοτικής, αλλοπρόσαλλης και αποκτηνωμένης καθημερινότητας.

Κι όμως, το να έχει κανείς ήπιο χαρακτήρα, να προσεγγίζει τα πράγματα με θετική διάθεση,  να νιώθει την ανάγκη να ξεστομίσει μία καλή κουβέντα, είναι σπουδαίο πράγμα. Είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που ενώνει και αναδεικνύει όλα τα υπόλοιπα.

Ο Μάνος υπήρξε καλόγνωμος άνθρωπος. Δεν κρατούσε κακίες, δεν εστίαζε στα αρνητικά, ήταν έξω καρδιά και είχε πάντα έναν καλό λόγο για όλους. Γι’ αυτό και έφυγε με τον τρόπο που ορίζει ο Οδυσσέας Ελύτης: «Φεύγω με μια ματιά, ματιά πλατιά, όπου ο κόσμος ξαναγίνεται όμορφος από την αρχή, στα μάτια της καρδιάς».

«Έφυγε» δίνοντας μία ακόμα μάχη, μία από τις πολλές που έδωσε σε όλη του τη ζωή. Μάχες σκληρές, άνισες, μα συνάμα και μάχες γεμάτες αξιοπρέπεια και καλοσύνη.

Ο ασυμβίβαστος και ελεύθερος Μάνος υπήρξε ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος που κέρδισε επάξια τα «δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε» συντρόφων, συγγενών και φίλων, ακόμα και ανθρώπων που τον γνώρισαν φευγαλέα, αλλά κι εκείνων που διαφωνούσαν με τις ιδέες του και τη στάση του απέναντι στη ζωή.

Ο Μάνος «έφυγε» όπως έζησε. Λεβέντικα. Και το χρέος όσων μένουν πίσω είναι να κάνουν αυτό που θα επιθυμούσε κι εκείνος: να χαμογελάσουν, να προχωρήσουν μπροστά και να συνεχίσουν να αγωνίζονται με τον δυναμισμό, την ανιδιοτέλεια και την πίστη του.