Η Ανάσταση και η Συνείδηση – Η Λιάνα Κανέλλη για το βιβλίο του Γ. Ρούση

Ο Γιώργος Ρούσης μ’ αυτό του το βιβλίο κινείται ως αναβάτης ατίθασου αλλά καλά εκπαιδευμένου αλόγου, σε πίστα της αθλητικής πνευματικής ιππασίας με την κρυφή αγωνία μήπως ξεφύγει στον πειρασμό της στοιχηματικής ιπποδρομίας. Στους βίους παράλληλους και τις παράλληλες παρεκκλίσεις, όπως ο ίδιος  τις πραγματεύεται, Χριστιανισμού- Μαρξισμού, έχει προαποφασίσει να αγωνιστεί κινούμενος με τη μαρξιστική χάρη της διαλεκτικής των ιδεαλιστών, αλλά και την αγωνιώδη δοκιμασία της πίστης των χριστιανών.

Διαβάζοντάς το, μου γεννήθηκαν περισσότερες απορίες και ανάγκη για εμβάθυνση σε κείμενα εντός εκτός της βιβλιογραφίας που παραθέτει, απ’ όσες απαντήσεις μου δόθηκαν για να στερεώσω ή και να αμφισβητήσω την απολύτως υποκειμενική μου θεώρηση του ζητήματος, κατά τον τίτλο.

Παρ’ ότι ο ίδιος δηλώνει εξ’ αρχής, ότι ρίχνει το βάρος του στον Χριστιανισμό, ενώ όντως το πετυχαίνει, αφήνει ένα μεγάλο κενό στην Ορθόδοξη Θεολογία. Έτσι, ακούσια ή εκούσια δεν ξέρω, υπερφωτίζει το δυτικό τμήμα του χάρτη της σκέψης του, την ώρα που αποπειράται να τον επανασχεδιάσει, χωρίς να βυθίσει σε έρεβος τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό μαζί με την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία.

Κοντολογίς είναι λιγότερο ριζοσπαστικός απ’ ό,τι θα περίμενα, αλλά ταυτόχρονα απίστευτα χρήσιμος με αυτό του το βιβλίο, στην κατάρριψη, και μάλιστα εκ των έσω, του αριστεροειδούς επιδερμικού πολιτικού επιχειρήματος, που καταντάει χονδροειδής υλισμός, ότι δήθεν η πορεία προς το Σοσιαλισμό- Κομμουνισμό μπορεί να ολοκληρωθεί μόνον στη φθηνή, ακόμα και για μικροαστούς, δευτέρα παρουσία.

Εδώ ίσως χρειάζεται να τονίσω πως βρίσκω γοητευτικό το γεγονός ότι ο Ρούσης δε γλίστρησε σ’ έναν ραντικαλισμό της μόδας, αναφωνώντας σε εποχές brutal καπιταλισμού και εμμονικού νεοαντικομμουνισμού,  #metoo. !… Δεν είναι δα και λίγο, για έναν καθηγητή και φανατικό Ολυμπιακό, να αντιπαρατάσσει τη δικιά του Αγία Τριάδα, Μarx, Bloch, Benjamin, σε μια Αγία Τριάδα, κατασπαραγμένη από εξουσιαστικούς προπονητές λόγω filioque, προσπαθώντας να στήσει επαναστατική ομάδα, όπου μαρξιστές και χριστιανοί μπορεί να διαφωνούν για τη σωτηρία και της ψυχής και της ζωής, την ανάσταση της προλεταριακής συνείδησης και του έλλογου όντος, του καλά κρυμμένου στο ανθρώπινο κτήνος, ώστε  να νικήσει ως μία και αγία και καθολική Επανάσταση.

Ο Γιώργος δε σπάει ρίζες. Αναζητά και ρίζες και πολιτισμικές επισυνάψεις. Γρατζουνάει την έντεχνη άγνοια που πλασάρεται και στον καθαρά θρησκευτικό λόγο, αλλά και στον επιστημονικά μαρξιστικό, ως εμβριθής ανάλυση που δεν καταλήγει ποτέ σε σύνθεση διαλεκτικών αντιφάσεων και απαιτεί βεβαίως, εκτός από θεωρία, πράξη και δράση.

Η πρωτοτυπία, που δεν αντανακλάται στον τίτλο του βιβλίου, συνίσταται στο γεγονός ότι το βιβλίο αφήνει περιθώρια για πολυγωνικές αναγνώσεις. Τόσες όσοι και οι αναγνώστες του. Κι αυτό γιατί ο συγγραφέας έχει πάρει σαφή προσωπική θέση. Έχει επιλέξει να κινείται στρογγυλοκαθισμένος στο βαρίδι ενός εκκρεμούς σε διαρκή κίνηση, μεταξύ θαύματος και τραύματος, όπου είναι αδύνατον να αποδώσεις και σε ιστορικό, και σε πολιτικό, και σε κοινωνικό, και σε επιστημονικό, αλλά και σε επαναστατικό επίπεδο μόνο το ένα άκρο, το όποιο, στο Μαρξισμό και το άλλο, στο Χριστιανισμό. Εδώ δε προσφυώς, χρησιμοποιεί τον όρο πρωτομαρξιστές – πρωτοχριστιανοί για να ερμηνεύσει, εντελώς υποκειμενικά, κι επομένως αυθαίρετα, ένα ρομαντικό ιερό μένος, που είναι απαραίτητο για να εκδηλωθεί μεν η επανάσταση, αλλά όχι αρκετό για ν’ αντέξει.

Πάω στοίχημα πως το βιβλίο θα διαβαστεί σε μεγάλο βαθμό, είτε από λάτρεις της ιππασίας, είτε από λάτρεις του ποδοσφαίρου. Οι πρώτοι μπορεί στο τέλος να γίνουν καουμπόηδες. Οι δεύτεροι  ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικής ομάδας… Σε κάθε περίπτωση το σπορ της σκέψης θα βγει κερδισμένο, αν καταφέρει να κινηθεί, έστω και λίγο, έξω από τα κλισεδάκια και τα κουτάκια της εποχής μας, όπου οι γνώσεις αλλά και οι απόψεις ανά πάσα στιγμή γκουγκλάρονται και συγχέονται.

Οπότε επειδή ο Γιώργης ο Ρούσης καταπιάστηκε με ένα θέμα, που δεν είναι πρωτότυπο, αλλά από μια πρωτότυπη προσωπική οπτική γωνία, όταν τελείωσα το βιβλίο, σκέφτηκα και το καταθέτω εδώ, πως καλό θα ήταν να το συζητήσουμε, πεθαίνοντας από περιέργεια για κάθεμια, κι αν ειναι δυνατόν, και για όλες μαζί τις κορυφές του πολυγώνου των αναγνωστών.

Λιάνα Κανέλλη
Βουλευτής ΚΚΕ Α’ Αθήνας