Η «αριστεία» της σεξουαλικής κακοποίησης

Η Σοφία Μπεκατώρου, η γνωστή χρυσή Ολυμπιονίκης, κατέδειξε τον Αριστείδη Αδαμόπουλο ως τον άνθρωπο που την κακοποίησε σεξουαλικά το 1998.

Ο κύριος αυτός είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας (ΕΙΟ), Υπεύθυνος του Γραφείου Αθλητισμού και Έφορος Κεντρικής Ελλάδος, ενώ ταυτόχρονα εκπροσωπεί την ιστιοπλοΐα στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Μάλιστα, βρίσκεται στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΙΟ από τη δεκαετία του ’90, εκτελώντας χρέη αντιπροέδρου από το 1997, με επτά διαδοχικές θητείες.

Έχει, δηλαδή, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά μία «επιτυχημένης» σταδιοδρομίας, σύμφωνα με τα οποία θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «άριστου» αυτού του τόπου.

Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι και μέλος της ΝΔ και αντιπρόεδρος της τοπικής οργάνωσης Νέας Δημοκρατίας Ραφήνας – Πικερμίου. Μάλιστα, μετά από την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, η ΝΔ δεν προχώρησε στη διαγραφή του, απλώς ανέστειλε την κομματική του ιδιότητα.

Ωστόσο, ό,τι και να κάνει τώρα η ΝΔ, η ουσία δεν αλλάζει. Άνθρωποι σαν κι αυτόν πλασάρονται συνήθως σαν πρότυπα «αριστείας», συγκεντρώνοντας τον θαυμασμό της κοινής γνώμης μέσα από τις θέσεις εξουσίας που τους δίνονται. Εκμεταλλεύονται τη δύναμή τους για να επιβληθούν, γνωρίζοντας από πριν πως θα βρεθούν στο απυρόβλητο, ό,τι κι αν κάνουν.

Αν δεν ήταν η αναγνωρίσιμη Σοφία – το κορίτσι που με την πράξη της κέρδισε άλλο ένα μετάλλιο, σημαντικότερο από εκείνα των Ολυμπιακών Αγώνων –, θα ήταν ένα ακόμα συμβάν σεξουαλικής κακοποίησης, που πιθανότατα δεν θα το παίρναμε καν χαμπάρι.

Ευτυχώς όμως που η Σοφία μίλησε. Το ότι το έκανε τώρα αποδεικνύει όχι μόνο το βάρος του φορτίου που κουβαλούσε μέσα της, αλλά πως η πληγή πυορροούσε για 23 ολόκληρα χρόνια – το καταλάβατε «καλόπαιδα»;

Ο Αμερικανοεβραίος συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής, Ελί Βίζελ, στην ομιλία του για την αποδοχή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης το 1986, είχε δηλώσει: «Πρέπει πάντα να διαλέγεις πλευρά. Η ουδετερότητα βοηθάει τον καταπιεστή, ποτέ το θύμα. Η σιωπή ενθαρρύνει το βασανιστή, ποτέ το βασανιζόμενο».

Διαλέγουμε πλευρά και σπάμε τη σιωπή μας – αυτά είναι τα δύο πρώτα βήματα. Ωστόσο, για να σπάσουμε οριστικά το απόστημα πρέπει να κάνουμε κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό. Να ξεμπερδέψουμε με εκείνη την «αριστεία», που πλασάρεται ως λύση αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του προβλήματος.