Η εικόνα που ξεδιψάει

Μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη ο ατρόμητος Άγνωστος Εργάτης πήρε την Πρωτομαγιά του στα χέρια του, κι ήρθε και κατέβηκε στοιχισμένος με μάσκα που έχει βροντώδη φωνή, προστατευτικός για το διπλανό του, με σεβασμό στην προσωρινή οδηγία της επιστήμης, με την απαιτούμενη ασέβεια στα αστικά τσαμπουκαλίκια και διαδήλωσε. Μία εικόνα, ας μου επιτραπεί, τρομακτικά συγκινητικής ισχύος! Του εργαζόμενου λαού. Του νοσηλευτή, της καθαρίστριας, του υπάλληλου, του φοιτητή, του υπό απόλυση της ΛΑΡΚΟ, του επίμονου κηπουρού της εργατικής τάξης.

Και την ώρα που το μυαλό μου ξεδιπλώνει τη σκακιέρα των τεράστιων συγκρούσεων, που έρχονται πολύ συντομότερα απ’ ό,τι αθροίζουν κέρδη οι μεγαλοκαρχαρίες, και υπολογίζουν τα μοντελάκια των στατιστικών αλγορίθμων, βρίσκω ένα αναπάντεχο μήνυμα από σαραντάρη σε αναγκαστική διαθεσιμότητα υπάλληλο, που πολύ χαρούμενος και σχεδόν εκδικητικά ικανοποιημένος, με πληροφορεί πως πολύ το χάρηκε που επί δέκα λεπτά ξύπνησε την κοιμισμένη του γειτονιά, που δεν βγήκε να πιάσει το Μάη κάνοντας τζόκινγκ, ένα κομβόι από δέκα αυτοκίνητα «προφανώς του ΠΑΜΕ», όπως ευτυχώς κατάλαβε, που φώναζε συνθήματα κι έδινε νόημα στη μέρα.

Για να δικαιωθεί η βαφτιστήρα μου που αγανακτεί, ετών οκτώ, που δεν θα πάει από Δευτέρα σχολείο και κυρίως που δεν μπορεί να δει δυο μήνες τώρα τις φίλες της και τη νονά της. Σήκωσε το κινητό, πάτησε την εφαρμογή facetime παρακαλώ, έβγαλε τη μουρίτσα της στην οθόνη μου και με ύφος ανήλικης εκπροσώπου της πολιτικής προστασίας, μου ανήγγειλε: Σκέφτηκα κάτι πολύ σοβαρά και θα στο πω. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μην ψηφίσουμε, δηλαδή να μην ψηφίσετε εσείς οι μεγάλοι, κανένας μα κανένας αυτόν τον παλιοειδικό που δε μ’ αφήνει να σε δω… Μωρέ τι προσπάθησα να εξηγήσω, κόσμια, ήπια, ευγενικά, αμετανόητη η μικρή. Κανένας. Ακουσες; Κανένας!