Η «επικαιρότητά» τους

Σε καιρούς ζοφερούς για το σύμπαν -τον κόσμο όλο και ειδικότερα τον δικό μας κοσμάκη- οι εκπομπές ελαφρολαϊκής ενημέρωσης ζουν σ’ ένα άλλο Σύμπαν, αυτό που συχνάκις επικαλούνται ως ρυθμιστή των πάντων.

Επειδή δεν είμαι  απολύτως αθώα μια κι έχω φιλοξενηθεί πολλάκις σε ανάλογα πάνελ,-πιστεύοντας αφελώς πως κάτι θα μείνει και σαν ενημέρωση- μπορώ πιά να γράψω και διατριβή επί του θέματος.

Όταν χτυπάει το τηλέφωνο επίμονα κι από παντού, ψυχανεμίζεσαι πιά μετά βεβαιότητος πως κάτι «πολύ ενδιαφέρον» έχει συμβεί ανάλογα με την εκτιμώμενη «δική τους επικαιρότητα».

Μετά λοιπόν από χιλιάδες τηλεοπτικά ολισθήματα, αποφάσισα να μην απαντώ ούτε παρευρισκόμενη, ούτε βιντεοσκοπημένη, ούτε ηχογραφημένη συντελώντας στην αναπαραγωγή «κοινωνικής κριτικής» (απενοχοποιημένος -δικός τους- προσδιορισμός της καφρίλας και της ανθρωποφαγίας).

Η απόφασή μου αυτή δεν με απάλλαξε από την πεισματική επιμονή των εκπαιδευμένων (σε αυτό το είδος δημοσιογραφίας).

Ανάπαυλα έγινε ωστόσο αυτές τις μέρες. Ο αγαπημένος μας Χριστόφορος Ζαραλίκος δέχτηκε επίθεση-παρέμβαση την ιερή ώρα που ασκούσε το επάγγελμά του στο γεμάτο θέατρο “Τζένη Καρέζη”.

Και δεν χτυπάει το τηλέφωνοοοο! που έλεγε κι η Άννα Βίσση.

Θα μου πεις, τι να με ρωτήσουν; Για την ελευθερία του λόγου, για την υποχρέωση της σάτιρας, για τον «πολιτισμό» της μουγκαμάρας, για την απρόκλητη παρέμβαση, για την σιωπή της κεντρικής πολιτικής ή για τους αυτόκλητους υπέρμαχους της κυριαρχίας του πλούτου.

Καλύτερα, έτσι κι αλλιώς, γιατί κάπως θα το στραμπουλούσανε ξανά.

Να είμαστε καλά μέρες που είναι γιατί η δικιά μας επικαιρότητα τραβάει άλλα ζόρια.