Η επίσημη αγαπημένη

Σε λίγες μέρες αρχίζει η Ολυμπιάδα, η φιέστα του εμπορίου και των χορηγών, της άμιλλας των αθλητών, για την ακρίβεια των πρωταθλητών, και των τυπικά ανώδυνων, όμως επικίνδυνα υποδαυλιζόμενων εθνικών ανταγωνισμών. Το παιχνίδι, η ομάδα, αυτό το παιδικό «έλα να παραβγούμε», η πανδαισία των χρωμάτων του δέρματος, των χρωμάτων των σημαιών, η ανάγκη για θέαμα, είναι σύμφυτα με τον άνθρωπο, στην καλή του εκδοχή. Κάπου πίσω σε ορατό και αόρατο παρασκήνιο κρύβεται ο εκμεταλλευτής των ανθρώπινων αναγκών, ο πρωταθλητής του κέρδους, η καταπιεστική υπερδύναμη σαν κι αυτή των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, που εκτός από συγκομιδή εξαρτημένων χωρών προβαίνουν κάθε τέσσερα χρόνια και σε συγκομιδή μεταλλίων. Από αρχαιοτάτων χρόνων στην είσοδο της Ολυμπίας έβρισκες αγαλματίδια, κάτι σαν τα τάματα τα σημερινά στις εικόνες, κατατεθειμένα ως ποινή για τα λαδώματα των κριτών. Οι μεγάλες κουβέντες περί Ολυμπιακής Εκεχειρίας έναν αιώνα τώρα συμβαδίζουν με την ηθική κατάπτωση και τον πολιτικό εκβιασμό που λέγεται εμπάργκο. Και δεν θα μιλήσω εδώ για το ντοπάρισμα, γιατί θα ‘ναι σαν να επαναλαμβάνω τον μύθο για τη φύση του καπιταλιστικού …σκορπιού.

Θα μείνω στις όχι και τόσο ορατές δαγκωματιές του σκορπιού, που στα εκφυλιστικά καπιταλιστικά στάδια, σαν κι αυτό που διανύουμε, επαναφέρουν την προβολή νοσηρών προτύπων συμπεριφοράς, δράσης και οργάνωσης των ανθρώπινων σχέσεων στην κοινωνία, κυριολεκτικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται η μάζα των θεατών. Φέρνω ένα παράδειγμα τρανταχτό και ευαίσθητο, υποσκαπτικό της θέσης της γυναίκας, που λειτουργεί ύπουλα και διαφεύγει την προσοχή ακόμα και των γνήσιων και όχι υποκριτικών υπέρμαχων της ισότητας. Μπορεί να ακουστεί σαν χωρατό, αλλά δεν είναι: Η επίσημη αγαπημένη (ομάδα) μας είναι αυτή του μπάσκετ. Οπότε, αναρωτιέται κανείς ποια είναι η ανεπίσημη. Διαφημίζεται ως τέτοια, κουβεντιάζεται ως τέτοια, πλασάρεται ως ενωτική. Επειδή είναι Εθνική. Αρα επίσημη, κάτι σαν σύζυγος σε σχέση που δεν χωράει διαζύγιο, γιατί μπορείς ταυτόχρονα να έχεις και την ανεπίσημη φιλενάδα σου, που είναι η ομάδα της οπαδικής προτίμησης – κόκκινη, πράσινη, κίτρινη, άσπρη, παρδαλή…

Κατά το πρότυπο του άσματος «από δω η γυναίκα μου, από δω το αίσθημά μου»! Και επειδή η ομάδα είναι γένος θηλυκού, το πρότυπο του ευτυχούς τριγώνου αφορά, πρωτίστως και κυρίως και αποκλειστικώς, τους άντρες. Τώρα, το γεγονός ότι και η ανεπίσημη και η επίσημη πάνε παρέα με έναν ή και περισσότερους χορηγούς δεν προβληματίζει το …εθνόσημο, που εκπλειστηριάζεται επί ίσοις όροις με το τριφύλλι, την κεφαλή του εφήβου, τους δικέφαλους αετούς και άλλα τέτοια φορτισμένα οπαδικά σύμβολα. Ετσι μας προκύπτουν και οι επίσημοι χορηγοί, σε σχέση με ποιους ανεπίσημους;

Ετσι λοιπόν, και επισήμως και ανεπισήμως, αλλά φανταχτερά ανεπαισθήτως, μας κλείνει εντός των τειχών του ο εμπορευματοποιημένος ανταγωνισμός, που όσο κι αν πασπαλιστεί με χρυσόσκονη ευγενών κινήτρων, όπως η εθνική υπερηφάνεια, παραμένει χειραγωγικός των μαζών σε βαθμό κακουργήματος. Κλεισμένοι μέσα, λοιπόν, όλοι μας ακούμε τη μετάδοση των αγώνων της Εθνικής μπάσκετ, όπου πολύ φυσικά και αβίαστα οι εκφωνητές λένε τι ωραίο καλάθι έβαλε ο Τολιόπουλος του Αρη, τι άμυνα έβγαλε ο Γουόκαπ του Ολυμπιακού και τι ωραίο τρίποντο ο Σλούκας του Παναθηναϊκού. Ολα αυτά, εθνικά. Η ζημιά στα μυαλά δεν φαίνεται. Καλύπτεται από την ευφορία του αγώνα, την αγωνία της έκβασής του, τους υπερθετικούς βαθμούς που κυριαρχούν έτσι κι αλλιώς στο αθλητικό λεξιλόγιο. Ετσι εκπαιδεύεται μια μάζα αλλούτερων φανατικών, που παρουσιάζουν την άγνοια ή την τυφλότητά τους ως προσόν. Και έτσι, τους βρίσκεις όλους αυτούς τους ανεπαισθήτως ιδιωτικοποιηθέντες πατριώτες εθνικιστές στα σχόλια στο διαδίκτυο να ξερνάνε δηλητήριο π.χ. ως Μακεδονομάχοι και την ίδια στιγμή να ταυτίζουν την Παλαιστίνη με τη Χαμάς, ώσπου να είναι ανεκτό να υπάρχει σήμερα κράτος Ηρώδης σαν το Ισραήλ, που μακελεύει Παλαιστινιάκια.

Το ίδιο ανεπαίσθητο παιχνίδι παίζεται και με τον Θεό. Το βλέπουμε και τώρα. Οπότε, μετά την απόπειρα κατά του Τραμπ γυρνάμε ταχύτατα στην ελέω Θεού εξουσία του Μεσαίωνα και του Βυζαντίου. Γιατί σε όλους τους τόνους ο ίδιος ωρύεται και οι σοβαροί αναλυτές ακολουθούν, υπάρχει ελέω Θεού που τον έσωσε, οπότε ποιος είναι ο ψηφοφόρος που θα πάει κόντρα στον Θεό; Δεν είναι τόσο νεότερος του αντιπάλου του, αλλά ο Θεός τον Τζο τον εγκατέλειψε στη φθορά και στον κόβιντ, ενώ στον Ντόναλντ χάρισε έναν πόντο απόσταση από τη σφαίρα.

Ο καθένας τον Θεό του, ο καθένας την ομάδα του, δήθεν ελεύθεροι, και όλοι μαζί επισήμως νικητές απέναντι στους ανεπισήμως μονίμως κερδισμένους.