Αν θες η επόμενη μέρα να είναι όμορφη…

Ο Οδηγητής έγραψε για τη μέρα της απεργίας ότι ήταν μια ωραία μέρα. Και όταν απεργείς, το καταλαβαίνεις μόνος σου και το βιώνεις έντονα. Δεν υπάρχει κανείς που να νικάει τον φόβο, το κλίμα τρομοκρατίας και να μην έχει το κεφάλι ψηλά, να μη νιώθει ένα μπόι ψηλότερος εκείνη τη μέρα. Δεν υπάρχει κανείς που να λύγισε τελικά, για όποιους λόγους, (δε μιλάμε για τους συνειδητούς, πορωμένους απεργοσπάστες) και να πηγαίνει χαρούμενος εκείνη τη μέρα στη δουλειά, να μην έχει στο μυαλό του την απεργία, πώς να φύγει σκαστός από τη δουλειά για λίγο και να πάρει μια γεύση από την πορεία.

Κι υπάρχει ένας αδιάψευστος δείκτης για τα παραπάνω. Οι απεργιακές συγκεντρώσεις είναι πάντα οι μαζικότερες -πιο μαζικές από τα απογευματινά συλλαλητήρια, στα οποία θεωρητικά μπορεί να κατέβει περισσότερος κόσμος, χωρίς να ρισκάρει την απόλυση. Αυτός που απεργεί έχει ήδη πετύχει μια πρώτη, προσωπική νίκη και κατεβαίνει με χαρά και ορμή, για να κάνει αυτή τη νίκη συλλογική. Γιατί ξέρει από πρώτο χέρι πως αν έβγαινε κάτι με τις απεργίες, θα τις έβγαζαν παράνομες. Και όντως, αυτό κάνουν με το 90% των απεργιών, ενώ βάζουν επιπλέον εμπόδια τώρα στην οργάνωσή τους.

Η περασμένη Τετάρτη ήταν ωραία, αρκεί να έχει συνέχεια. Να μην την θυμόμαστε απλά ως τέτοια, σαν μια ωραία ανάμνηση ενός καλοκαιριού, μακρινή και άπιαστη, όσο και οι διακοπές για πολλές οικογένειες. Να μην περάσει στην ιστορία ως η τελευταία απεργία που βγήκε από το κίνημα, για αρκετό καιρό. Η κυβέρνηση πέρασε αυτόν τον νόμο, κατά παραγγελία των αφεντικών, για να μετατρέψει την απεργία σε είδος υπό εξαφάνιση, που θα πάει στο μουσείο της ιστορίας -δίνοντας και μια ειρωνική διάσταση στις απεργιακές συγκεντρώσεις στο Μουσείο…

Η απεργία της Τετάρτης ήταν ωραία μέρα, όπως είναι κάθε μέρα που η τάξη μας δείχνει τη δύναμή της στον δρόμο. Αλλά την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την πολιτική της νίκη και επιχαίρει για τη διευρυμένη πλειοψηφία που πήραν τα μισά περίπου άρθρα του νόμου Χατζηδάκη. Η ιστορία έγραψε πως τη μέρα της ψήφισης του αντεργατικού νόμου, η ΓΣΕΕ δεν έβγαλε καν απεργία, για το θεαθήναι, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση ψήφιζε υπέρ των μισών διατάξεων και τα μέλη της έκοβαν βόλτα στην κάτω πλευρά της πλατείας.

Με οποιαδήποτε άλλη ηγεσία, ακόμα και σε αυτήν τη ΓΣΕΕ, το νομοσχέδιο θα θεωρούνταν αιτία πολέμου και θα υπήρχαν πολλαπλάσιες αντιδράσεις. Αλλά αυτή η ηγετική κλίκα ξεπληρώνει γραμμάτια για την υψηλή προστασία των ΜΑΤ στο νόθο συνέδριό της στο Καβούρι. Με οποιαδήποτε άλλη αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμα και με αστικούς όρους, μπορεί να βλέπαμε κάποιες σκηνές “σκληρού ροκ”, αντί για την αισχρή τακτική του ώριμου φρούτου. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί -για να θυμηθούμε τις Πασοκικές του ρίζες- να κινητοποιήσει τον κόσμο και τα σωματεία. Ενώ η Αυγή προετοιμάζει τους αναγνώστες της πως η επόμενη ροζ διακυβέρνηση θα ξεκινήσει από χειρότερες θέσεις και δε θα μπορεί να ξηλώσει τους νόμους, που τώρα δεσμεύεται πως θα τους καταργήσει. Καταλάβαμε…

Την ίδια στιγμή, ανάμεσα στις δύο απεργίες, οι εργατοπατέρες συνέχιζαν το ίδιο βιολί: νοθεία, τραμπουκισμοί και αστυνομική παρουσία, όπως στο ΕΚ Κοζάνης, το ΕΚ Καρδίτσας κτλ. Σαν να μην άλλαξε τίποτα, σα να μην πέρασε μια μέρα. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλάζουνε, αλλά ο Παναγόπουλος μένει καρφωμένος στη θέση του και ετοιμάζει τον εργατοπατέρα διάδοχο (Καραγεωργόπουλος) από την κλίκα του. Στον σάπιο μηχανισμό της ΓΣΕΕ, δεν υπάρχει ζωή. Δεν υπάρχουν ζωντανές διαδικασίες που να μπορούν να επηρεαστούν από την κίνηση των μαζών, από τον πραγματικό κόσμο. Υπάρχουν μόνο σωματεία-σφραγίδες με μέλη-φαντάσματα που φτιάχνουν πλαστές πλειοψηφίες και ανήκουν στον κόσμο του παραμυθιού, όπου όλα μένουν αναλλοίωτα, σαν την διοίκηση του Παναγόπουλου. Η σφραγίδα δε γίνεται να ανατραπεί, δεν μπορεί να παρασυρθεί από τη μάζα και την κινητικότητά της.

Ο Χατζηδάκης πάτησε μάλιστα στις μεθοδεύσεις των εργατοπατέρων της ΔΑΚΕ και τα σωματεία-σφραγίδες, ως επιχείρημα για το φακέλωμα των συνδικάτων, που φέρνει ο δικός του νόμος. Δεν είναι πραγματικά υπέροχο αυτό το θέατρο του παραλόγου; Γιάννης (Παναγόπουλος) πίνει, Γιάννης κερνάει, Γιάννης καταγγέλλει τους εργατοπατέρες.

Oι εργατοπατέρες που όφειλαν τη δύναμή τους στη συνδικαλιστική επιρροή που είχαν και τη δυνατότητα να ασκούν κάποια πίεση, “εκβιάζοντας καταστάσεις”, σήμερα είναι ένα σκιάχτρο με εντελώς απαξιωμένο ρόλο, που εξαντλεί τη χρησιμότητά του για το σύστημα στο διαλυτικό, απεργοσπαστικό του ρόλο και τα εμπόδια που βάζει στην οργάνωση του αγώνα. Έτσι είναι υποχρεωμένοι να υφίστανται τέτοια περιπατικά σχόλια και φραστικά καψόνια από την κυβέρνηση, που τους έχει λιγότερη ανάγκη από ό,τι στο παρελθόν. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να για να σπάσει τη στρατηγική τους συμμαχία και να αλλάξει την κατανομή των ρόλων στο έργο. Οι εργατοπατέρες βγάζουν τη βρώμικη δουλειά για την κυβέρνηση, δυσφημώντας το συνδικαλισμό ως έννοια, κι αυτή του στηλιτεύει – όπως επικρίνει πχ τη διαφθορά και τα σκάνδαλα – για να τους επιβραβεύσει μελλοντικά με κάποια θέση στα ψηφοδέλτια του κόμαμτος…

Αυτό δίνει και το μέτρο των δυσκολιών για το ζωτικό καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, μας δείχνουν ποιος είναι ο συσχετισμός και το τοπίο που πρέπει να αλλάξει. Αν τα σωματεία ήταν ζωντανά και μαζικά, οι εργατοπατέρες, κάποια δε θα έβρισκαν έδαφος για να πλαστογραφούν τόσο απροκάλυπτα τους συσχετισμούς. Απ’ την άλλη, αν η μεγάλη πλειοψηφία των σωματείων είχε τέτοια χαρακτηριστικά κι αγωνιστική κατεύθυνση, πιθανότατα θα παρέκαμπταν οριστικά το σκήνωμα της ΓΣΕΕ, που σε αυτή τη μορφή, χρησιμεύει αποκλειστικά στην υπονόμευση κάθε αγώνα.

Η Τετάρτη ήταν μια ωραία μέρα – για τους απεργούς, όχι γι ‘αυτούς που κατέληξαν σαν το Σαββόπουλο και “τις πάπιες ταΐσανε”.

Κάποιοι θεωρούν πως κλείνει ένας ιστορικός κύκλος, πως τα πράγματα δε θα είναι ποτέ ξανά ίδια, ότι ακόμα και η κήρυξη μιας απεργίας δε θα είναι “απλή υπόθεση”, μπορεί να μη βγαίνει με τους ίδιους όρους και την ίδια συχνότητα, όπως μέχρι σήμερα.

Μα η απεργία και η ταξική πάλη δεν ήταν ποτέ “απλή υπόθεση, όπως δείχνουν οι δικαστικές αποφάσεις, που έβγαζαν 9 στις 10 απεργία παράνομες και καταχρηστικές.

Αν θέλουμε να είναι όμορφη η επόμενη μέρα, πρέπει να ακολουθήσουν πολλές όμορφες μέρες ακόμα, σαν την Τετάρτη κι ακόμα ομορφότερες. Το δίκιο θα κριθεί στο δρόμο και τον αγώνα, όχι στη Βουλή. Θα κριθεί στην πάλη να μείνει ο αντιδραστικός νόμος στα χαρτιά, όπως ακριβώς έκαναν οι φοιτητές με το νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη.

Όσοι απογοητεύονται, είναι αυτοί που περίμεναν εύκολες – ουρανοκατέβατες λύσεις. Η ιστορία έχει δείξει πως δεν υπάρχουν τέτοιες. Παράλληλα όμως είναι γεμάτη από αντιδραστικούς νόμους, που έμειναν στα χαρτιά και εφαρμόστηκαν στην πράξη.

Η Τετάρτη ήταν όμορφη, αλλά τις ομορφότερες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα. Αρκεί να φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.