Η ιστορία δε θυμάται τους “ρεαλιστές” αλλά τους επαναστάτες – Μερικές σκέψεις για την επανάσταση του 1821

Ρεαλισμός και 1821… Νομιμότητα και 1821… Βία και 1821… “Όλοι μαζί” και 1821… Κάθε φορά που κοντεύει μια τέτοιου μεγέθους εθνική επέτειος, αναγκαστικά ο καθένας κάνει τις σκέψεις του. Έτσι κι εγώ τις δικές μου.

1. Ο «ρεαλισμός» ποτέ δε «γράφει» ιστορία. Ποτέ δεν αλλάζει την κατάσταση. Ο Ρήγας Φεραίος που ονειρεύτηκε την επανάσταση κι ο Παπαφλέσσας που την «εκβίασε», δεν είχαν «ίχνος» ρεαλισμού. Είχαν όμως δίκιο κι απόλυτη εμπιστοσύνη στο λαό. Kι η ιστορία δε «θυμάται» ποτέ τους «ρεαλιστές». Το ίδιοι κι οι λαοί. Αλλά «θυμάται» και τιμά τους «τρελούς». Τους επαναστάτες.

2. Η ιστορία δε γράφεται με «διαπραγματεύσεις» και «διαλόγους». Η ιστορία όλων των λαών του κόσμου και πάνω απ’ όλα των Ελλήνων, αυτό δείχνει. Ο Κολοκοτρώνης δεν πήγε σε «διάλογο» στα Δερβενάκια. Κι ο Διάκος δεν πήγε για «διαπραγματεύσεις» στην Αλαμάνα. Η κατάληψη της Τρίπολης από τον Κολοκοτρώνη δεν ήταν «διαλλακτικότητα» και «εποικοδομητικός διάλογος».

3. Η ιστορία δε γράφεται μέσα στα πλαίσια της όποιας «νομιμότητας» της εκάστοτε εξουσίας. Τότε «νόμος» ήταν ό,τι έλεγε ο Σουλτάνος κι ο Μέτερνιχ. Όλοι οι αγωνιστές του 1821 ήταν λοιπόν τότε… «παράνομοι». Ποτέ η ιστορία δεν προχώρησε μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας της παλιάς τάξης, αλλά προχώρησε «σκίζοντας» τους νόμους και τις συμφωνίες των μεγάλων και των ισχυρών και βάζοντας «νέο δίκαιο», σύμφωνο με τα συμφέροντα των ανθρώπων, με τις ανάγκες της κοινωνίας και με τα βήματα της ιστορίας. Κι αυτή η αέναη διαδικασία δε θα σταματήσει ποτέ.

4. Η ιστορία «δε νοιάζεται» για τη διάρκεια της ζωής του κάθε ανθρώπου. Δεκάδες γενιές ανθρώπων έζησαν με τουρκοκρατία και πόνεσαν, επαναστάτησαν και μάτωσαν, χωρίς να δουν τη λευτεριά τους. Όμως αυτοί την έφεραν τη λευτεριά. Χωρίς αυτούς δε θα είχε έρθει ποτέ η «κρίσιμη ώρα» της επανάστασης. Ο αγώνας συχνά είναι μακροχρόνιος. Κι απαιτεί υπομονή κι επιμονή. Κι η αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου αγώνα δε φαίνεται πάντα εύκολα. Ο ιστορικός χρόνος είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ τη ζωή του καθενός μας.

5. Όλοι οι κατακτητές και καταπιεστές όπου γης, μιλούσαν πάντα «ενάντια στη βία». Κι εννοούσαν ενάντια στη λαϊκή βία. Ενάντια στην επαναστατική βία. Φυσικό ήταν. Και φυσικό είναι και σήμερα αυτοί που φέρνουν τη δυστυχία στο λαό να ζητούν «ηρεμία», «καλό κλίμα» και «μη βία». Αυτοί που καταδικάζουν τα παιδιά του λαού στις πρόσκαιρες καταρτίσεις και τις εφήμερες δεξιότητες και τους στερούν την ομορφιά της γνώσης και της μόρφωσης, είναι φυσικό να φοβούνται την αντίδρασή τους. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ανεργία να φτιάχνουν θεωρίες για το ότι η ανεργία είναι «ψυχολογικό φαινόμενο». Αυτοί που φτιάχνουν το κατάμαυρο «νέο σχολείο» είναι φυσικό να το φαντάζονται αυτό το σχολείο σιδερόφρακτο, γεμάτο κάμερες και με εκπαιδευτικούς παιδονόμους.  Τώρα που γιορτάζουμε την επανάσταση του 1821 τι θα λένε οι «παιδαγωγοί της αντιβίας» για τη «βία» των ηρώων του 1821; Η ανατίναξη του Κουγκίου απ’ το Σαμουήλ ήταν «τρομοκρατική πράξη»; Αν όχι, τότε πώς χαρακτηρίζεται με βάση το δικό τους σκεπτικό; Η κατάληψη της Τρίπολης από τον Κολοκοτρώνη ήταν «διαλλακτικότητα» ή κάτι άλλο; Τι άλλο ήταν;

6. Η βία δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή, εξ ορισμού. Είναι άλλες φορές προοδευτική κι άλλες αντιδραστική. Η Γαλλική, η Αμερικάνικη κι η Ρώσικη Επανάσταση, ήταν «προοδευτική βία» μέσα στην ιστορία, γιατί την έσπρωξε προς τα εμπρός. Η βία των ΜΑΤ και της Χρυσής Αυγής σήμερα ή η βία των τανκς στο Πολυτεχνείο, ή η βία των αμερικανόδουλων δικτατορικών καθεστώτων, ήταν και είναι αντιδραστική, γιατί επιχειρεί να επιβάλλει εξουσίες και πολιτικές αντιλαϊκές. Επιχειρεί να καθυστερήσει την ιστορία.

Η βία των λαών που απαιτούν καλύτερη ζωή και δικαιώματα, που ζητούν να καρπώνονται οι ίδιοι τον πλούτο που παράγουν κι όχι κάποια παράσιτα, αυτή η βία είναι νόμιμη και δικαιολογημένη. Η βία των κυβερνήσεων που θέλουν να επιβάλλουν το δίκιο των παράσιτων (πλουτοκράτες, δανειστές, τράπεζες, κλπ) είναι παράνομη και αδικαιολόγητη. Η βία που στηρίζεται στο δίκιο του λαού, είναι και νόμιμη και αναπόφευκτη! Αυτή μάλιστα η βία είναι «ο μοναδικός συγγραφέας της ιστορίας»!

7. Στην επανάσταση του 1821 δεν πήραν μέρος μόνο ορθόδοξοι Χριστιανοί και ΄Έλληνες το «γένος». Πήραν μέρος κι οι λεγόμενοι Φιλέλληνες. Αλλά πήραν μέρος στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και Βλάχοι, Μολδαβοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι, Τσιγγάνοι, Ούγγροι, Πολωνοί και άλλοι. Τι γλώσσα άραγε μιλούσαν οι ναύτες του Μιαούλη; Μήπως ζητούσαν οι Έλληνες επαναστάτες «ταυτότητα» ή «εξέταση αίματος» για να πάρει κανείς μέρος στην επανάσταση και να γίνει «Κλέφτης»;  Ποιος στρατηγός της επανάστασης ήταν επικεφαλής της εξόδου του Μεσολογγίου και τι εθνικότητας ήταν αυτός; Ο Ρήγας Φεραίος ζωγράφιζε το χάρτη της Ελλάδας, ή τη «Χάρτα» των Βαλκανίων; Ο ίδιος ο Ρήγας μιλούσε για «ελεύθερη Ελλάδα» ή μήπως καλούσε Χριστιανούς και Τούρκους κατοίκους όλων των Βαλκανίων σε κοινό αγώνα για το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και στη δημιουργία μιας «Βαλκανικής Ομοσπονδίας»;

Η επανάσταση του 1821 δε βοηθά κανένα σοβαρό άνθρωπο να βγάζει «ρατσιστικά» ή «εθνικιστικά» συμπεράσματα. Άλλωστε ο «εθνικισμός» (που συνήθως πάει χέρι χέρι και με την υποτέλεια) όσες φορές έγινε «επίσημη πολιτική» του κράτους, οδήγησε τη χώρα και το λαό σε εθνικές ήττες, καταστροφές, διχασμούς (πόλεμος 1897, Μικρασία, Εμφύλιος, Χούντα, Κύπρος, κλπ). Αντίθετα όσες φορές πήρε το λόγο ο λαός χωρίς να κοιτά «πιστοποιητικά καταγωγής ή αίματος», ο λαός αυτός μεγαλούργησε (1821, Εθνική Αντίσταση 1940-45 κ.λ.π.). «Αντάρτης κλέφτης παλληκάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός».

8. Καμιά φορά η ζωή δείχνει σα να χάθηκε μια μάχη. Ή και ο πόλεμος. Ακόμα κι όταν αυτό είναι αλήθεια, δε σημαίνει κατ’ ανάγκην «ιστορική ήττα». Ο Σπάρτακος έχασε την τελευταία μάχη και τον πόλεμο. Αλλά είχε ήδη κερδίσει την ιστορία. Ο Διάκος θυσιάστηκε. Αλλά νίκησε ηθικά. Ο Ρήγας πέθανε για τις ιδέες του. Τίποτε όμως δεν τέλειωσε με το θάνατό του. Αντίθετα μ΄ αυτόν «άρχισε» και νίκησε η επανάσταση.

9. Ποτέ οι Έλληνες δεν ήταν «όλοι μαζί». Και τότε στο 1821 υπήρχαν οι «προσκυνημένοι», οι «ρεαλιστές» που δεν ήθελαν την επανάσταση, οι «συμβιβαστικοί» που ήθελαν να τα βρούμε με τους Τούρκους.
Τις φράσεις: «Πού πολεμοφόδια; Πού όπλα; Πού χρήματα πολυάριθμα; Πού στρατός πεπαιδευμένος;» δεν τις είπε Τούρκος, αλλά κάποιος «Έλληνας»… ρεαλιστής για να αρνηθεί την επανάσταση.
Τη φράση «Κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να ‘χει δικαιώματα» δεν την είπε ούτε Άγγλος, ούτε Ρώσος, αλλά κάποιος «Έλληνας» κοτζαμπάσης, που ήθελε «τάξη και ασφάλεια» απ΄ τον «εχθρό λαό».
Αυτός που είπε στον Παπαφλέσσα «Είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος!» δεν ήταν Τούρκος, αλλά «Έλληνας».

Γι’ αυτούς όλους τους «Έλληνες» ο Κολοκοτρώνης έλεγε «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Σ’ αυτούς όλους απάντησε ο Παπαφλέσσας ότι: «Η επανάσταση είτε θέτε είτε όχι θα γίνει! Πάρτε το απόφαση. Αν εσείς γυρεύετε να την εμποδίσετε, εγώ πήρα προσταγή από την Αρχή να ξεσηκώσω το λαό και να την κάνω. Και τότες όποιον βρουν ξαρμάτωτο οι Τούρκοι, ας τον κόψουν…».

Γι’  αυτούς όλους κι εμείς λέμε σήμερα το ίδιο. Για όλους όσους υπηρετούν την πολιτική της Τρόικας, των Μνημονίων, της Ε.Ε., για όσους απολογούνται για λογαριασμό των αστικών κυβερνήσεων.

Για απελευθέρωση του έθνους δεν μπορούν να μιλούν όσοι συμμετέχουν στο μακελειό για την υποδούλωση λαών και πρώτα πρώτα του δικού μας.

Για ελευθερία δεν μπορούν να μιλάνε όσοι υπηρετούν την υποδούλωση στη νέα τάξη της Τρόϊκας, της Ε.Ε., της πλουτοκρατίας.

Καλύτερα να πάνε να κρυφτούν αυτοί, όσο γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου. Γιατί σκεφτόμαστε όλοι:

Tι θα πει σήμερα απελευθέρωση; Από ποιον;

– Συνεχίζουμε λοιπόν να γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου κι όλα τα περήφανα ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού. Γιορτάζουμε λέγοντας σήμερα τα δικά μας ΟΧΙ. «Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η επανάσταση είναι καθήκον μας».

– Συνεχίζουμε να αντιγράφουμε τα μηνύματα της λαϊκής επανάστασης του 1821. Γράφοντας τις δικές μας παρακαταθήκες για την αυριανή επανάσταση του λαού μας ενάντια σ’ όσους τον καταπιέζουν σήμερα.

– Συνεχίζουμε να πολεμάμε ενάντια στους σύγχρονους καταπιεστές, στους σύγχρονους κατακτητές, αλλά και ενάντια στους διάφορους «φίλους» και τις «ιερές τους συμμαχίες» τους, τύπου Ε.Ε. ή «Ιερής Συμμαχίας» του Μέτερνιχ. Με τους εχθρούς μας δε διαπραγματευόμαστε.

– Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ακράδαντα στις δυνάμεις και στα δίκια του λαού μας και να λέμε “Η ΜΟΝΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΛΑΟΙ. Τίποτα δεν είναι αδύνατο για το λαό και την ιστορία. Ο λαός πάντα στο τέλος επιβάλλει το δίκιο του.”

Μάνος Δούκας

Αυτό το κείμενο υπήρξε:

– Δημοσίευση στην εφημερίδα “Νέο Εμπρός”, μάλλον το Μάρτη του 2012.

– Ανακοίνωση του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών για την 25η Μαρτίου.

– Ανακοίνωση Συλλόγων Εκπαιδευτικών το 2013 και 2014.

– Μοιράστηκε σαν προκήρυξη στην Ξάνθη τη μέρα της επετείου το 2014.

– Αργότερα δημοσιεύτηκε στο “aristerastimitilini” το 2016

Κι εγώ το ξαναβρήκα και το… ξαναδιάβασα.