Η ηθική αλήθεια των πραγμάτων

Αναλύσεις, εμβαθύνσεις, αναθεωρήσεις…

Για την ανθρώπινη μοίρα που παραμένει πάντα μια δύναμη σκοτεινή και αβέβαιη, σαν μια άβυσσος που χάσκει  ανάμεσα σε δυο απόκρημνες βουνοκορφές και, που δεν επιδέχεται καμιά δυνατότητα ανίχνευσης.

Κι ο ανείπωτος πόνος που ενσταλάζει αίμα και καυτά δάκρυα στο είναι μας, παράγει κι αυτός ένα αβάσταχτο κενό στην ανθρώπινη υπόσταση. Ένα ρήγμα που βυσσοδομεί για να μας εμποδίσει να διαμορφώσουμε μια τελική και αποτελεσματική κρίση για τούτη την κριματισμένη πραγματικότητα που ζούμε.

Όμως αξίζει να καεί ένας προάγγελος σε μια ψηλή φωτιά προκειμένου να δομηθεί μια ποιοτικά ανώτερη επικαιρότητα στο χώμα!

Ωστόσο, σε τούτο τον ανεξιχνίαστο κόσμο που υπάρχει τόση ωραιότητα, τόση συμμετρία και τόση προσμονή γύρω μας, πάντα λείπει η ζέση για την κατάκτηση ενός άλλου πνευματικού ορίζοντα που αξιώνει επιτακτικά να γίνει ορατός και αντιληπτός από το σύνολο των έλλογων όντων, για να  μπορέσει τούτη η υποβαθμισμένη πραγματικότητα  να αποχτήσει συνοχή, νόημα, αξία και υπόσταση…

Το ήπιο φως της φεγγαρόλουστης νύχτας αναβιώνει ξανά την αιματοβαμμένη ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, απαριθμώντας σύμβολα,  γεγονότα και ημερομηνίες,  χαραγμένα με απαστράπτοντα άστρα στην επιλεκτική μνήμη του αχνόφωτου διαστήματος.

Κι η διαδοχική ροή των γεγονότων παραμένει πάντα ενεργή, μετατοπίζοντας τις μικρές στιγμές από το παρόν στο παρελθόν, κάτω από  τούτο το γαλαζωπό ορίζοντα, μέσα στην καρδιά τούτης της  μαυλιστικής και της εκστασιασμένης άνοιξης που καμιά θεϊκή και καμιά θνητή συνείδηση δεν μπόρεσε ποτέ να την ξελογιάσει και να την χειραγωγήσει…

Όμως, εκεί που λοξοπερπατάει ο κόσμος της ανεπάρκειας και της απαίτησης, χρέος κάθε ρωμαλέας συνείδησης είναι να οδοιπορήσει με σιγουριά ως τον ιερό τόπο της θυσίας, δίχως να λογαριάσει κανένα εμπόδιο, κανένα κόστος και καμιά συνέπεια…

Για να μην αμφισβητηθεί και, για να μην αναιρεθεί η ίδια η ύπαρξη.

Για να βιώσει ο εύψυχος στρατοκόπος την αντίφαση που γεννά την ελπίδα για το αύριο, που έρχεται να διαγράψει το παρόν.

Για να διασταυρωθεί σε ένα απάνεμο αραξοβόλι ο μεροδουλευτής με την εκπατρισμένη ελευθερία του.

Για να πάψουν επιτέλους να προβληματίζονται οι ακατοίκητοι ουρανοί: από πού ξεκινά η αλήθεια και, που τελειώνει άραγε τούτη η αυταπάτη;

Ή πάλι, για να μην αναρωτιούνται τα ολόγιομα φεγγάρια: πώς μπορεί ένα σώμα με πνεύμα λαγαρό και με άδολη ψυχή, να φωτίσει, σαν αγουροξυπνημένο άστρο, τούτη την αδιάβλητη αιωνιότητα;

Όμως, το ζημιογόνο ψέμα στις μέρες μας παραμένει πάντα ισχυρό και ανεξέλεγκτο. Σαν τη φωτιά που τρέχει παράλληλα με τον άνεμο ή σαν την γνήσια και την αμετανόητη αγάπη, που από ασύλληπτο οίστρο σπαρταρούν τα ματωμένα σπλάχνα της.

Μιλώ για το  δαιμονισμό που επιδιώκει ασίγαστα και εντατικά το βίαιο διωγμό κάθε υψηλού στόχου, κάθε μεγαλοφυούς ιδέας, κάθε λυτρωτικής πίστης.

Μιλώ για την ολέθρια πράξη που επιχειρεί, αντάμα με τα ειδεχθή, με τα φριχτά και με τα αποτρόπαια ερέβη της, να αποδυναμώσει και να καταργήσει τη μαχητική βούληση του θεανθρώπου που με το πάθος της ωθεί την ετερόκλητη πλάση να πράξει κάτι θετικό για τον πολύπαθο κόσμο της ανάγκης.

Ένας κύκλος που ανανεώνεται εις το διηνεκές ο περιπετειώδης βίος επί της γης. Ο μαρτυρικός πηγαιμός ως την πολύδωρη Ιθάκη κι η οδυνηρή επιστροφή στο άκριτο και στο αλόγιστο χώμα… Η άμετρη  φιλοδοξία των ολίγων και η συλλογική οδύνη των πολλών. Η μάταιη αλαζονεία και η υπεροψία από τη μια, κι η ανασφάλεια  και η έλλειψη αυτοπεποίθησης από την άλλη…

Να, τα κρίσιμα στοιχεία που δηλώνουν απερίφραστα το δεινό χαρακτήρα της θνητής ζωής!

Όμως, ακόμα και αν καταστραφεί κάποια χρονική στιγμή τούτη η γεννήτρα γη από την απληστία και από την ιδιοτέλεια των μεγιστάνων, αλλά και των βαστάζων της πλουτοκρατίας, το καθαγιασμένο πνεύμα της θα πλανάται αιώνια πάνω από τα αρίφνητα χάη των αδιάβατων οριζόντων!

Κατάκοποι διαβάτες του μεσημεριού, σύντροφοι και συμπαραστάτες της ταξικής αντιμαχίας που μαίνεται γύρω μας και μέσα μας, ας μην αποδεχτούμε το επώδυνο πεπρωμένο μας κι ας προχωρήσουμε απτόητοι ως το τέλος τούτης της διαδικασίας, γιατί η αγωνία της καρδιάς κι η βεβαιότητα του νου, δεν πτοούνται μήτε συμβιβάζονται…

Κι ας έχουμε πάντα υπόψη μας, πως εκεί που τελειώνει η αυταπάτη των αισθήσεων και των συναισθημάτων, εκεί δοκιμάζεται ξανά το επίλεκτο ανθρώπινο πνεύμα: στον πόνο και  στη στέρηση, στην άνιση διαπάλη και στην ασίγαστη αγωνία, στην καθαγιασμένη ελπίδα που πάντα υπάρχει και σιγοκαίει στους χτύπους κάθε ζωντανής καρδιάς, σαν μια ελάχιστη σπίθα φωτιάς πάνω στο ναρκοθετημένο χώμα και στον επισφαλή άνεμο.

Υπάρχει, για να ενισχύσει και, για να ισχυροποιήσει  την τιτάνια πάλη του θεοφώτιστου νου ενάντια στο δυνάστη χρόνο που τρέχει ασταμάτητα.

Υπάρχει, για να κατοχυρώσει την είσοδο του ακριμάτιστου προφήτη στην ιερή πολιτεία της ιδεολογίας μας.

Υπάρχει, για να εδραιώσει τον ερχομό του Πάσχα της αγάπης.

Υπάρχει, για να καταστήσει ασφαλή την άφιξη της αναμενόμενης κοινωνικής Ανάστασης και της επανάστασης, έτσι ώστε να εξιλεωθεί και, να αποκατασταθεί στην ταλαντευόμενη πλάση η ηθική αλήθεια της πραγματικής ζωής,…

Γιώργος Δ. Μπίμης,

*Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός ποιητής, συγγραφέας,

*Μέλος Της Πανελλήνιας ένωσης Λογοτεχνών,

*Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.