Η ηθική του κορονοϊού
Ο φίλος μου ο Πέτρος, ως μικροαστός που δεν δημιούργησε ποτέ του κανένα πολιτισμό, εύκολα υμνεί τον πολιτισμό που δημιούργησε το ελεύθερο ανθρώπινο πνεύμα, αλλά πολύ πιο εύκολα χορεύει αρκουδίσια, στους χορούς αυτού που τον εκμεταλλεύεται.
“… στα χρηματιστήρια των αξιών ανεβαίνουν οι τιμές του χρυσού, του κάρβουνου, των γαϊδουριών, των μηχανών, του νερού. Και μένει αζήτητη και περιφρονημένη η αξία «άνθρωπος»…” [Θ. Κορνάρος, Με τα παιδιά της θύελλας]
Με τον Πέτρο γνωριζόμαστε περίπου τρία χρόνια, μα είναι σαν να τον ξέρω πολλά χρόνια. Γνωριστήκαμε από την καλή, μα κάθε φορά που ζορίζουν τα πράγματα, τον γνωρίζω και από την ανάποδη, που μπορεί βέβαια να είναι και η «καλή» του.
Επική η ραθυμία του για οτιδήποτε επαναστατικό, οτιδήποτε τέλος πάντων έχει να κάνει με την διαφορετικότητα. Για αυτόν ο ομοφυλόφιλος είναι «παρά φύσιν άνθρωπος», ο κομμουνιστής κάποια απωθητική και αλλοπρόσαλλη οντότητα. Ο μετανάστης το κακό σπυρί σε μια παρθένα και αμόλυντη κοινωνία όπως η ελληνική. Ο άνεργος θύμα της τεμπελιάς του και ο άστεγος, μάλλον κάποιος άσωτος. Για αυτόν ο μουσουλμάνος είναι ο βάρβαρος, ο άθεος σαν τέρας και ο βουδιστής κάτι σαν πρεζάκιας.
Η ηθική του όπως και η θρησκεία του είναι «εξ΄αποκαλύψεως». Έξω από κάθε ιστορία, που προέρχεται από τον θεό και κάποια απόλυτη ιδέα. Αρνείται όπως τόνιζε ο Λένιν, ότι η ηθική του και η συνείδησή του είναι γέννημα και αποτέλεσμα εκείνων των ίδιων συνθηκών που γέννησαν τα συμφέροντα ορισμένων τάξεων.
Η ηθική του και η επιχειρηματολογία του στο μεταναστευτικό χρησιμοποιεί το «παράνομος» ως πρόσχημα για να την δικαιολογήσει, αλλά αυτό που τον ενοχλεί είναι το χρώμα, η θρησκεία, η διαφορετική κουλτούρα του μετανάστη.
Αν ας πούμε, ο πρόσφυγας δεν ήταν Πακιστανός αλλά ένας ξανθός γαλανομάτης Αμερικανός, θα του άνοιγε με ευχαρίστηση την πόρτα του σπιτιού του και όχι μόνο!
Ο Πέτρος είναι τόσο ιδεολογικά κενός που τα βάζει με τον Άγγλο, τον Γερμανό κλπ γιατί του σβερκώθηκε με τα μνημόνια, αλλά δεν τα βάζει ποτέ με το σύστημα και την ιδεολογία τους.
Και όντας έτσι, απογυμνωμένος από κάθε ιδεολογικό, αξιακό ή νοητικό στερέωμα, εύκολα καταριέται στην υποκουλτούρα του «πρωϊνάδικου», αλλά πολύ εύκολα γίνεται κολλητός και αρωγός με αυτόν που την παράγει. Εύκολα στις κουβέντες ή στα γραπτά του σηκώνει το δήθεν αριστερό ανάστημά του στα αφεντικά και στους καπιτάλες, αλλά πολύ πιο εύκολα βάζει λυτούς και δεμένους να τον πάρουν στην δούλεψή τους. Εύκολα ο μετανάστης είναι το πολιτιστικό και βρωμερό κατακάθι, αλλά πολύ πιο εύκολα θα τον πάρει με μισό μεροκάματο στα χωράφια του.
Ο φίλος μου ο Πέτρος, ως μικροαστός που δεν δημιούργησε ποτέ του κανένα πολιτισμό, εύκολα υμνεί τον πολιτισμό που δημιούργησε το ελεύθερο ανθρώπινο πνεύμα, αλλά πολύ πιο εύκολα χορεύει αρκουδίσια, στους χορούς αυτού που τον εκμεταλλεύεται.
Κι αν όλες αυτές τις αντιφάσεις του, του τις επισημάνεις, θα βγάλει από την ψευτοϊδεολογική του φαρέτρα, το επιχείρημα του «ανοικτού πολίτη», του κοσμοπολίτη δημοκράτη που κατά πως τον βολεύει αγκαλιάζει ιδέες και συνήθειες που τον εξυπηρετούν. Ή τουλάχιστον νομίζει ότι τον εξυπηρετούν.
Και ήλθε και ο κορονοϊός για να γνωρίσω και άλλους πολλούς σαν τον Πέτρο.
Γνώρισα την ‘Ελσα. Φιλόλογος. Το πρωί διδάσκει ας πούμε τα συμπόσια (sic!) των αρχαίων, και το απόγευμα σιχτιρίζει τον απολίτιστο κινέζο που τρώει αράχνες και ακρίδες και μας κολλά εμάς ας πούμε τους πολιτισμένους τον κορωνοϊό.
Γνώρισα τον Γιώργο. Το πρωί στο καφενείο μας μιλά για την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού, και το βράδυ ανάβει κεράκι στην εκκλησία της γειτονιάς του, για τα θύματα, κυρίως παιδιά των δυτικών βομβαρδισμών.
Γνώρισα την Θοδώρα. Αυτή μέσω Skype λογω κορονοϊού, να μου αραδιάζει ένα σωρό κατάρες για τους σχιστομάτηδες που βάλθηκαν εκτός από τα προϊόντα τους, να μας κατακλύσουν και με τον διαβολοϊό τους. Και εκεί που συνομιλούσαμε διαδικτυακά, άρχισε να δακρύζει και να χειροκροτά, για κάτι σχιστομάτιδες που πήγαν στην Ιταλία να δώσουν τεχνογνωσία, εμπειρία, επιστημοσύνη και αλληλεγγύη. Ευτυχώς εκείνη ακριβώς την στιγμή «έπεσε» το δίκτυο!
Θα μπορούσα εύκολα να πω ότι ο Μαρξισμός, ο αναρχισμός, και όχι μόνο, έδειξαν ότι κάθε ιστορική εποχή έχει την δική της κυριαρχούσα ηθική, η οποία θεμελιώνεται ακριβώς στο ότι η ηθική δεν είναι μια δογματική, θρησκευτική «αλήθεια», αλλά το αποτέλεσμα του κοινωνικο-πολιτικου-οικονομικού γίγνεσθαι.
Θα αναρωτιέστε γιατί ακόμα επιμένω να κάνω παρέα με τον Πέτρο, τον Γιώργο, κ.α. Γιατί ενώ στην ουσία όχι μόνο διαφωνώ μαζί τους αλλά τους μισώ κιόλας;
“…μπορώ αν το θελήσω να αλλάξω παρέα. Μα δεν το θέλω. Μου χρειάζεται να ανεχουμίζω παλιούς πόνους, όλη τη σκόνη, όλες τις πείνες, για να μισήσω όσο παίρνει παρά πάνω. Ο στόχος του μίσους είναι καθαρός. Γιατί ο εχθρός ξετσιπώθηκε κι ακολουθάει με κυνισμό τη γενιά μας από την κούνια κιόλας, δαγκώνοντας τις σάρκες και πιπιλίζοντας το αίμα της. Και ύστερα κάθεται, με την τσιμπούκα στο στόμα, πλάι στα γλειμμένα κόκκαλα και διδάσκει καθήκοντα, πολιτισμό και τάξη, είτε με βιβλία, είτε με γραφές, είτε με το στόμα και τους νόμους της εξουσίας ή τα «σωφρονιστικά συστήματα» ή με καμώματα…το δευτερόλεπτο που θα περάσει, χωρίς να μισώ, είναι χαμένο! Κι αν κουραστώ, με μαστιγώνουν οι Μνήμες και με οδηγούνε στη μεγάλη στέρνα τους μίσους, εκεί που πρωτογνώρισα το αληθινό πρόσωπο του εχθρού…..” [Θ. Κορνάρος, Με τα παιδιά της θύελλας]
Σημείωση: Σήμερα ο κορονοϊός, ο Έβρος, οι εξαθλιωμένοι. Χθες οι γερμανοί, η ΕΕ…αύριο οι πεινασμένοι, οι αδικημένοι,οι αρρώστιες …Κάθε φορά τα ίδια! Πάντα θα υπάρχει ένα πρόσχημα για τους κάθε είδους βολεμένους, φασίστες, κ.α. να βγάλουν την ανεπάρκεια τους σε όλα τα επίπεδα και την πνευματική τους ένδεια!
