Η μπουζού και τα μπιζού

«Η προπαγάνδα είναι σαν την τέχνη. Δεν χρειάζεται να σέβεσαι την αλήθεια». Κάπως έτσι είχε διατυπώσει ο διαβόητος Γιόζεφ Γκέμπελς τον πυρήνα της ναζιστικής του στρατηγικής και τακτικής στη χειραγώγηση των μαζών. Δεκαετίες μετά ο γκεμπελισμός έχει ξεφύγει από τα όρια της …τέχνης κι έχει γίνει επιστήμη, με μεθόδους εφαρμόσιμες από τη διαφήμιση μέχρι τον σχεδιασμό πολιτικών εκστρατειών. Στην Ελλάδα, σε καθόλου ερασιτεχνικό επίπεδο, και με πολλή βοήθεια, κι άλλη τόση άγνοια από τα ΜΜΕ, το ζήσαμε τον γκεμπελισμό ως χρυσαυγίτικο κοινοβουλευτισμό. Η αλήθεια είναι, χωρίς τέχνες κι επιστήμες, από την εμπειρία και μόνο αιώνων και συλλογικής και υποκειμενικής μνήμης, πως ο εχθρός είναι πάντα εντός, αλλά κι όταν απλώς πολιορκεί τα όποια τείχη τα καταφέρνει καλύτερα όταν έχει «βοήθεια εκ των έσω».

Όταν λοιπόν αυτός ο πλεγματικός Γιόζεφ έλεγε ότι θα μπει στη Βουλή, για να εφοδιαστεί ως ναζί, από το οπλοστάσιο της Δημοκρατίας με τα όπλα της, κατέληγε στο επικίνδυνα γκροτέσκο «Εάν η Δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια ώστε να μας δώσει το ελεύθερο, και μάλιστα και βουλευτική αποζημίωση γι’ αυτό, είναι θέμα δικό της…». Στα πρώτα σκαλιά της ανόδου του προς τη ναζιστική Βαλχάλα, αλλά και μετά, έκανε κατάχρηση του όρου αντισυστημικός, δανειζόμενος από τους κομμουνιστές σοσιαλιστικές απόψεις, το ‘παιζε σταθερά υπέρμαχος της πάλης των τάξεων, εχθρός του καπιταλιστικού συστήματος, κι έχτιζε διλήμματα σε ομιλίες του τύπου «Λένιν ή Χίτλερ», θαυμαστής του πρώτου, αλλά ενθουσιασμένος τελικά από τον δεύτερο.

Απ’ αυτά τα λίγο – πολύ γνωστά, ας φιλοτεχνήσουμε κι εμείς εδώ το πορτρέτο της ξεφτισμένης και ξεφτιλισμένης τελικώς προπαγάνδας, που ασκούν οι περισσότερο και λιγότερο προβεβλημένοι «αντισυστημικοί», αρσενικοί και θηλυκοί ηγέτες, που ετοιμάζονται να εκπορθήσουν με ενισχυμένη αναλογική τη Βουλή. Η τουιτεράδικη και τικτόκικη εκδοχή της νεογκεμπελικής «τέχνης» της ασεβούς προς την αλήθεια προπαγάνδας δεν γίνεται χωρίς τη βοήθεια των εντός του συστήματος. Δεν φτάνει μια ζωή από το ’12 ως σήμερα, για να ξεπεράσει τη χρυσαυγίτικη αντισυστημικότητα χωρίς αντικομμουνισμό. Αλλά όταν έχεις χρησιμοποιήσει την αριστεροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ ως βατήρα, για να εξασφαλίσεις προνομιακή μεταχείριση διά βίου, και φόρμουλα πολιτικής παραλλαγής για να οριοθετήσεις το δικό σου κοινοβουλευτικό τσιφλίκι, χρησιμοποιείς ως μείζον πολιτικό επιχείρημα «βάλτε με στη Βουλή να φέρω τα πάνω κάτω». Το πάνω το είδαμε, η κόρη του Νίκου υπερασπίσθηκε με σθένος τον Λιάκο, νυν έγκλειστο Δομοκού. Μαζί μ’ αυτόν και την σύζυγο του τότε αρχηγού που ήθελε να μας στείλει όλους στην μπουζού (φυλακή για τους μη γνώστες της αργκό). Το κάτω ήρθε τώρα. Προεκλογικά. Αν ο Γκέμπελς πούλαγε στον εαυτό του και στους άλλους ως πιο αντισυστημική επιλογή τον Χίτλερ απ’ τον Λένιν, η Προεδράρα της Πλεύσης Ελευθερίας αποφάσισε να συγκρίνει την προσωποποιημένη κομματάρα της με κοτζάμ ΚΚΕ. Και χρησιμοποιεί το υψηλής γκεμπελικής τέχνης επιχείρημα, πως 49 χρόνια το ΚΚΕ δεν έκανε στη Βουλή όσα έκανε εκείνη πλέοντας επί έξι μήνες σε πελάγη θεσμικής συστημικής εξουσίας επί των 300. Δεν το διευκρίνισε. Γιατί μ’ αυτή τη σύγκριση θα μπορούσε και κάποιος να σκεφθεί πως από την έδρα του Προέδρου της Βουλής κουμαντάρισε τους 300 του Λεωνίδα, στις «Θερμοπύλες», γωνία Αμαλίας και Βασιλίσσης Σοφίας.

Το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό. Στη σημερινή του εκδοχή είναι απλώς τραγελαφικό. Αγαπούλες και καρδούλες χάριζε κι η Μελόνι με τη στήριξη και του Μπερλουσκόνι, και τελικά το σκυλί δαγκώνει, το πόπολο ογκώνει, το παράλογο ξεχειλώνει… Στο ενδιάμεσο, οι αντισυστημικοί της εποχής το ξέρουν καλά το σύστημα, και τον έρανο για ψηφαλάκια στο χώρο του δήθεν το βαφτίζουν επιτυχία στη χώρα του παραλόγου, που όλοι θέλουν να σώσουν κυβερνώντας την, τόσο παράλογα ώστε να μοιάζουν λογικοί.

Προσοχή! Όλα τα αστεία κάποτε τελειώνουν. Στην μπουζού του καπιταλισμού παίζουν πάντα ρόλο αντισυστημικού γενίτσαρου τα γραφικά μπιζού. Κοστίζουν δυστυχώς σε ανθρώπινες ζωές, ας είναι και φο μπιζού (ψεύτικα) όσο και τα ματωμένα διαμάντια του ταξικού απαρτχάιντ.