Η ντροπή να είσαι Μαρκουλάκης

Κάποτε καλλιτέχνης λογιζόταν ο άνθρωπος που ήταν μπροστά από την εποχή του, εκείνος που προειδοποιούσε και αφύπνιζε. Ο Τσάρλι Τσάπλιν που πριν καλά-καλά αρχίσει ο Πόλεμος, αποκάλυπτε κι εξευτέλιζε τον φασισμό γυρίζοντας τον Μεγάλο Δικτάτορα, σε μια εποχή που οι ουδέτερες ΗΠΑ έκαναν ακόμα μπίζνες με τους Γερμανούς, κι ο Γερμανός Μπρεχτ που εξόριστος εξέδιδε αντιφασιστικό περιοδικό και προειδοποιούσε για όσα θα έρθουν. Κανείς από τους δύο δεν περίμενε κάποια δίκη για να πάρει θέση, και αυτή της Νυρεμβέργης αργούσε ακόμα. Αμφότεροι διώχθηκαν μετά τον πόλεμο από τον Μακαρθισμό στις ΗΠΑ κι απελάθηκαν ως μη Αμερικάνοι πολίτες με την κατηγορία ότι ήταν κομμουνιστές.

Οι καλλιτέχνες σήμερα δείχνουν όμως πιο ξύπνιοι. Ο κος Μαρκουλάκης για παράδειγμα δεν κινδυνεύει να διωχθεί. Αντίθετα μάλιστα έχει και προσωπική επαφή με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ο οποίος του κάνει και τα χατίρια ανεξαρτήτως υγειονομικών πρωτοκόλλων και κινδύνων για τη δημόσια υγεία. Ο κος Μαρκουλάκης πρόσφατα δήλωσε πως μπορεί να κρίνει ως μη αθώους τους Φασίστες, μόνο κατόπιν της τελεσίδικης καταδίκης τους από το δικαστήριο. Κακός Φασισμός για τον καλλιτέχνη κο Μαρκουλάκη είναι μόνο ο καταδικασμένος από τα δικαστήρια φασισμός και προφανώς υπάρχει κι άλλου είδους φασισμός που είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Βέβαια κάποτε ο κος Μαρκουλάκης μιλούσε με απέχθεια για τον “ολοκληρωτικό” κομμουνισμό, την ίδια ώρα που βιοποριζόταν ανεβάζοντας  πολιτικό έργο του κομμουνιστή Μπρεχτ. Από ό,τι φαίνεται ο κος Μαρκουλάκης δεν ενοχλείται από τίποτα που να μπορεί να πατήσει πάνω του για να βγάλει το ψωμί του. Καλή η τέχνη αλλά μόνο με ιδέες δεν χόρτασε κανείς.

Άραγε όμως αντιλαμβάνεται ο κος Μαρκουλάκης πόσο ντροπή είναι να είσαι Μαρκουλάκης;