Η Παλαιστίνη φλέγεται και οι φασίστες χαίρονται

«Η αδικία, οπουδήποτε κι αν συμβαίνει, απειλεί τη δικαιοσύνη παντού», υποστήριζε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και στην Παλαιστίνη συντελείται μια διαχρονική αδικία, ένα έγκλημα χωρίς σταματημό, απέναντι σε ένα λαό που πασχίζει για το αυτονόητο: να αποκτήσει τη δική του πατρίδα και να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του.

Όμως αυτή η αδικία δεν αναγνωρίζεται από όλους. Αντίθετα, υπάρχουν ορισμένοι που προσπαθούν να παρουσιάσουν το Ισραήλ ως θύμα, όχι μόνο στηρίζοντας και δικαιολογώντας τον εποικισμό και τις δολοφονίες του, αλλά και εξισώνοντας ακόμα και τον τεχνολογικά προηγμένο στρατιωτικό του εξοπλισμό με τις αυτοσχέδιες ρουκέτες που χρησιμοποιούν οι Παλαιστίνιοι.

Κάθε βόμβα που πέφτει πάνω στη Λωρίδα της Γάζας, εκείνοι την αντιλαμβάνονται με όρους γεωπολιτικής αναβάθμισης, αμυντικής συνεργασίας και στρατιωτικών συνεκπαιδεύσεων. Φαντασιώνονται «δικαιώματα αυτοάμυνας» και «αληθινούς φίλους», όμως τα «δικαιώματα» και η «φιλία» τους είναι έννοιες που μεταβάλλονται κάθε φορά καταπώς τους συμφέρει. Μαζί με την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό μπαίνουν στο ζύγι των πολιτικών σκοπιμοτήτων, των οικονομικών συμφερόντων και του κέρδους. Κέρδος όχι για τους πολλούς, όπως τάχα μου υποστηρίζουν, αλλά για την «αγία» Ε.Ε και τις ΗΠΑ. Τους «καλούς» μας συμμάχους, που κινούν τα νήματα και θέτουν τις κατευθυντήριες γραμμές σε ένα συνεχές αλισβερίσι ανταγωνισμών και διεθνών ανακατατάξεων.

Αυτή είναι η πρώτη κατηγορία ανθρώπων, για την οποία ο Primo Levi («Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», Εκδόσεις Άγρα) έγραφε: «Καταλαβαίνω σημαίνει σχεδόν δικαιολογώ. […] Καταλαβαίνω το σκοπό ή τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου σημαίνει (και ετυμολογικά) περικλείω, περιέχω, μπαίνω στη θέση του ατόμου, ταυτίζομαι με αυτόν. Τώρα, κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα μπορέσει να ταυτιστεί με τον Χίτλερ, τον Χίμμλερ, τον Γκαίμπελς, τον Άιχμαν και αμέτρητους άλλους».

Από την άλλη μεριά, είναι εκείνοι που προσπαθούν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις, άλλοτε υποστηρίζοντας πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, κι άλλοτε σιωπώντας ή κλείνοντας τα μάτια, αρνούμενοι να ασχοληθούν με γεγονότα που δεν επηρεάζουν άμεσα τη ρουτίνα της καθημερινότητάς τους ή να δουν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της ασκούμενης πολιτικής.

Αυτή είναι η δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, για την οποία ο John Berger («Ένας ζωγράφος του καιρού μας», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) έγραφε: «Και ο σημαντικότερος βιολιστής του καιρού μας δεν δικαιώνεται αν συνεχίζει να παίζει το βιολί του στην όχθη του ποταμού όταν κάποιος πνίγεται φωνάζοντας για βοήθεια».

Υπάρχει όμως και μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων, που δεν αναπαράγει αυτάρεσκα τις απόψεις της κυρίαρχης τάξης, αλλά διατηρεί στον πυρήνα της σκέψης και της δράσης της τις αρχές της διεθνιστικής αλληλεγγύης, μέχρι να ξεριζωθεί οριστικά η αποικιοκρατική ισραηλινή κατοχή.

Είναι οι άνθρωποι για τους οποίους ο Primo Levi έγραφε:  «…μας έχει απομείνει ένα δικαίωμα και πρέπει να το υπερασπιστούμε με σθένος, γιατί είναι το τελευταίο: το δικαίωμα ν’ αρνηθούμε τη συγκατάθεσή μας».