Η Πτώση: Όταν η Ενσυναίσθηση Καταρρέει

Αν ο Αλμπέρ Καμύ ζούσε στην Ελλάδα του σήμερα, είναι σίγουρο ότι θα είχε πολλά να συμπληρώσει στο μυθιστόρημα του με τίτλο «Η πτώση».  Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που μέσα από την αφήγηση του πρωταγωνιστή, βλέπει κανείς πως ένας άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του υπόδειγμα, μέσα από ένα περιστατικό, βλέπει πόσο διεφθαρμένος ήταν.

Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση περίμενε οι διαδηλώσεις στις 26/1 να είναι μαζικές. Όπως και όσοι κατεβαίνουμε στον δρόμο, το διαισθανόμασταν. Κανείς όμως δεν περίμενε αυτό. Η στρατηγική και τα επιχειρήματα ήταν έτοιμα. Τόσο έτοιμα που η ΕΡΤ δεν πρόλαβε να πάρει καινούρια γραμμή και δεν έδειξε το μέγεθος των κινητοποιήσεων. 

Αυτό που ακολούθησε τον επόμενο μήνα ήταν η εικόνα μίας κυβέρνησης που είχε χάσει την αίσθηση του τι λέει και τι κάνει. Απλά δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν. Και δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν γιατί όσοι βγήκαμε στο δρόμο εκείνη την μέρα, βγήκαμε για να αποδείξουμε ότι αυτός ο λαός έχει μια αξιοπρέπεια. Και ήμασταν πολλοί. Η στιγμή που χιλιάδες κόσμου στην Μυτιλήνη τήρησαν ενός λεπτού σιγή ήταν τρομακτική. Και ακόμα πιο τρομακτική,  η υπόσχεση ότι η μόνη σιγή που θα κάνουμε, θα είναι αυτή… Για αυτό να ξέρεις, ότι τις ερωτήσεις που έκανε ο Σρόιτερ στον Μητσοτάκη και ζορίστηκε δεν τις έκανε αυτός. ΕΣΥ ΤΙΣ ΕΚΑΝΕΣ!!!

Οι συγκεντρώσεις στις 28/2 δεν είναι μνημόσυνα. Είναι απεργιακές συγκεντρώσεις. Αυτοί που κατεβαίνουν χάνουν το μεροκάματο τους. Έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Πριν καν γίνουν οι συγκεντρώσεις, όλοι το ξέρουν ότι θα είναι οι μεγαλύτερες που έχουν πραγματοποιηθεί. Δεν πρέπει λοιπόν να γίνει απλή καταμέτρηση όγκου. Πρέπει να γίνει καταμέτρηση οργής. Οργής για αυτό που ζούμε εδώ και 15 χρόνια το λιγότερο. Οργής για τον κόσμο που δεν αντέχει άλλο αυτόν τον βόθρο. Οργής που μπορείς να στηριχθείς και να αλλάξεις αυτό που ζούμε. Να αλλάξεις αυτές τις πολιτικές που έχουν εκτινάξει την ακρίβεια, που σε γδέρνουν στην φορολογία, που σου λένε να σκάσεις και να πας διακοπές τον Σεπτέμβριο γιατί το καλοκαίρι πρέπει να έρθουν οι Ευρωπαίοι, που σε παρακολουθούν, που έρχονται τα ΜΑΤ στο νησί σου και θέλουν να σου επιβάλουν με το έτσι θέλω τις αποφάσεις τους ερήμην σου, που σε μπλέκουν σε πολέμους για τα συμφέροντα των εφοπλιστάδων σου, και που στο τέλος σε βάζουν σε ένα τρένο και σε σκοτώνουν. Και γίνεται ένα πάρτι συγκάλυψης ώστε να μην τιμωρηθούν οι ένοχοι. Και οι ένοχοι δεν είναι μόνο οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί. Είναι και η εταιρία επίσης, που εδώ και πολύ καιρό έχει μείνει στο απυρόβλητο. Είναι και όσοι ανεβοκαταβάζουν κυβερνήσεις (όπως λένε τα αρδάκια τους), που με τα χρήματα του λαού, αντί να φτιάχνονται υποδομές στις μεταφορές, στην υγεία, στην εκπαίδευση, φτιάχνονται περιουσίες και εξυμνείται η ιδιωτική πρωτοβουλία. 

Στις 28 δεν πρέπει να κατεβούμε μόνο για να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Αυτό είναι το ελάχιστο. Πρέπει να κατεβούμε για να απαιτήσουμε ένα άλλο κράτος. Μία άλλη δικαιοσύνη. 

Και όχι δεν εμπιστευόμαστε τη δικαιοσύνη σας. Το έγκλημα των Τεμπών είναι πολύ σημαντικό πράγμα για να το εμπιστευτούμε στους Πολυζωϊδηδες και στους Τερτσέτηδες αυτού του τόπου. Θα λυθεί εκεί που ξέρει ο λαός. Στον δρόμο.