26 Δεκέμβρη 1991… – Ξαναρχίζουμε
Και τι δεν είχε περάσει τις προηγούμενες δεκαετίες. Όμως, εκείνη τη φορά, τραντάχτηκε. Κλείστηκε μόνος στο δωμάτιο και έκλαψε γνωρίζοντας, ωστόσο, πως δεν θα κλαίει για πάντα. Την επόμενη μέρα, χαμογελούσε. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Το είδε και στα μάτια των συντρόφων του.
Εκείνη τη μέρα δεν χαμογέλασε, όπως συνήθιζε. Ένιωθε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, το σώμα του να ασφυκτιά, την ψυχή του να λυγίζει. Και τι δεν είχε περάσει τις προηγούμενες δεκαετίες. Όμως, εκείνη τη φορά, τραντάχτηκε. Κλείστηκε μόνος στο δωμάτιο και έκλαψε γνωρίζοντας, ωστόσο, πως δεν θα κλαίει για πάντα. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο άλλωστε, αυτό που είχε μάθει χρόνια ολόκληρα από τη ζωή και τις ανηφοριές της. Είχε κάθε δικαίωμα να κλάψει και να πενθήσει. Όμως, έπρεπε να σηκωθεί. Για όλους εκείνους που σηκώθηκαν όταν έπεφταν, που χαμογέλασαν όταν δάκρυζαν, που φώναξαν όταν σιωπούσαν, που νίκησαν όταν έχαναν. Τους το χρωστούσε. Φόρος τιμής στα δεκάδες εκατομμύρια εκείνων που έβαλαν ένα μικρό λιθαράκι ο καθένας για να υψωθεί η κόκκινη σημαία. Φόρος τιμής στα δεκάδες εκατομμύρια εκείνων που κλωστή κλωστή, με απέραντη υπομονή θα την υψώσουν ξανά, πιο μεγάλη και πιο στέρεη.
Την επόμενη μέρα, χαμογελούσε. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Το είδε και στα μάτια των συντρόφων του. Το ίδιο ήθελαν. Χωρίς να πουν λέξη, τα είπαν όλα με το βλέμμα. Ξαναρχίζουμε.
(αν)εφικτος
