Με αφορμή ένα διάλογο για το Athens Pride

Όντας κομμάτι της lgbt κοινότητας, έστω εντός εκτός κι επί τ’ αυτά, αλλά κυρίως σαν εργαζόμενος, το κυριότερο που έχω να προσθέσω σε αυτόν το διάλογο, αφορά το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα που καθοδηγείται απ’ την πρωτοπορία του, τους κομμουνιστές.

Αυτό που παρατηρεί κανείς όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια είναι η ωριμότητα και η διορατικότητα των φορέων του κινήματος στους οποίους δρουν τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αναφορικά με την παρέμβαση σε χώρους πολιτικά ανώριμους, χωρίς πείρα στο κίνημα και σε πεδία που περισσότερο ή λιγότερο αποτελούν άγνωστα νερά. Πιο πρόσφατο παράδειγμα οι κινητοποιήσεις των λαϊκών επιτροπών και των σωματείων στο Μενίδι. Χωρίς να σνομπάρουν τον κόσμο που ξεκινούσε από απολίτικες έως και αντιδραστικές ρατσιστικές θέσεις (έστω από μια μερίδα εξ αυτών), επεξεργάστηκαν συγκεκριμένο πλαίσιο αιτημάτων. Το ίδιο έπραξαν και σε χώρους που προσπάθησαν να ηγεμονεύσουν εξ αρχής άλλες δυνάμεις, όπως στις Σκουριές. Θα μπορούσαμε να απαριθμούμε παραδείγματα για σελίδες (χαλυβουργία, οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των Πακιστανών εργατών στα Πλαστικά Γεωργίου και πολλά άλλα). Ως βασική τακτική αντιλαμβάνομαι το εξής: χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις από τη στρατηγική μας “κατεβαίνουμε” στο επίπεδο των πολιτικά ανώριμων μαζών, είτε κινητοποιούνται ως εργαζόμενοι, είτε ως κάτοικοι μιας περιοχής, είτε σαν ένα άλλο σύνολο λαϊκού κόσμου) και μπολιάζουμε τον αγώνα τους με αιτήματα, συνθήματα κι ένα πολιτικό πλαίσιο, όσο γίνεται προς την κατεύθυνση που θέλουμε.

Γιατί λοιπόν να μην είναι ανάλογη η στάση μας προς το κίνημα δικαιωμάτων της lgbt κοινότητας (και ναι θα την αναφέρω ως τέτοια αρνούμενος να προσθέτω άλλο ένα γράμμα στο αρτικόλεξο κάθε εξάμηνο, κατά πως βολεύει τους οπαδούς μιας “πολίτικαλ κορέκτνες”); Σίγουρα ένα κομμάτι των ετεροφυλόφιλων εργαζομένων που συσπειρώνουν τα σωματεία και οι φορείς αυτοί, βλέπουν με αδιαφορία ή δυσπιστία τον lgbt χώρο, κάτι απολύτως φυσιολογικό λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης της χώρας έχει ακόμα, αν και σε μικρότερο βαθμό απ’ ό,τι παλιότερα, τέτοιες αντιλήψεις. Ωστόσο δεν θα ‘πρεπε οι μάζες αυτές των εργαζομένων να ξεπεράσουν με τη βοήθεια της πρωτοπορίας τις όποιες προκαταλήψεις τους;

Αυτό το τελευταίο δεν θα μπορέσει να γίνει όσο το μεγαλύτερο τμήμα των εργαζομένων της lgbt κοινότητας μένει έξω από το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα. Πώς λοιπόν θα γίνουμε οι ίδιο πιο gay friendly κι όχι μόνο gay tolerant; Οι τρόποι που βλέπω εγώ είναι δύο και μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους. Πρώτον, επεξεργασία συγκεκριμένου πλαισίου αιτημάτων για τους lgbt εργαζόμενους με έμφαση τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα. Πιθανά αιτήματα:

• Παύση απαγόρευσης αιμοδοσίας στους ομοφυλόφιλους άντρες (όσοι έχουν δώσει αίμα έχουν υπογράψει τη δήλωση ότι δεν έχουν κάνει σεξ με άντρα από τη δεκαετία του 70′ και μετά!),
• Πλήρης κάλυψη του κόστους του εμβολίου για τον HPV και στους άνδρες (σήμερα καλύπτεται εξ ολοκλήρου για τις γυναίκες και όχι για τους άνδρες, παρ’ ότι οι ομοφυλόφιλοι άνδρες πλήττονται εξ ίσου αν όχι περισσότερο από την ασθένεια)
• Διεκδίκηση παραχώρησης κινήτρων από το κράτος σε επιχειρήσεις για την πρόσληψη τρανς ατόμων ή απορρόφηση μερίδας αυτών σε θέσεις στο δημόσιο, ώστε να ξεφύγουν από την αναπόφευκτη σήμερα γι’ αυτούς πορνεία.
• Διεκδίκηση κρατικών δομών στήριξης εξειδικευμένων σε εφήβους και νέους που ζητούν στήριξη για θέματα σεξουαλικότητας και φύλου.
• Επεμβάσεις αλλαγής φύλου με συγκεκριμένους θεσπισμένους ιατρικούς κανόνες, σε δημόσια νοσοκομεία, δωρεάν (όπως συμβαίνει στη σοσιαλιστική Κούβα).

Δεύτερον, παρέμβαση στους ήδη αναπτυσσόμενους αγώνες για αστικά κυρίως δικαιώματα. Αν στο προηγούμενο έχουμε να ξεπεράσουμε κυρίως τις προκαταλήψεις του κόσμου μας, αλλά και τις δικές μας, εδώ συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Δεδομένης της στάσης μας στο απώτερο και πρόσφατο παρελθόν στο σύμφωνο συμβίωσης, την υιοθεσία, την ταυτότητα φύλου και άλλα, υπάρχει μεγάλη δυσπιστία έως και εχθρικότητα στο πιο “μαχητικό” κομμάτι της κοινότητας που ασχολείται με αυτά τα ζητήματα. Αν σε αυτά προσθέσουμε και την παρέμβαση χώρων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι, το τρίπτυχο ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ-ΖΩΗ (μία είναι η Ζωή!), τα περιθώρια μιας παρέμβασης με αξιώσεις είναι ιδιαίτερα στενά. Από την άλλη, πότε φοβήθηκαν οι κομμουνιστές να παίξουν μπάλα σε αφιλόξενο γήπεδο;

Ως κατακλείδα ας προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε τα lgbt άτομα που έχουμε δίπλα μας ή ακόμα και στις γραμμές μας, μέσα στο εργατικό άλλα και στο κομμουνιστικό κίνημα, και κυρίως να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να εκφραστεί αυτός ο κόσμος. Και είναι πιο πολύς απ’ όσο φανταζόμαστε.

Κ.Κ.

(Σημείωση: Τα στοιχεία του αρθρογράφου δε δημοσιεύονται, αλλά είναι στη διάθεση της Κατιούσα).