Αν πάσχεις από Non-Hodgkin lymphoma στην Πάτρα…

Από την αναγνώστριά μας Ισμήνη Μαστρογιαννοπούλου λάβαμε και δημοσιεύουμε το κείμενο που ακολουθεί και που αποκαλύπτει μια ακόμα πτυχή της απαράδεκτης όσο και τραγικής κατάστασης που επικρατεί στο χώρο της Υγείας. Κατάσταση που βιώνουν χιλιάδες ασθενείς και συνοδοί και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ξεπερνάει τα όρια μιας απλής προσωπικής κατάθεσης. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το κείμενο γράφτηκε την Παρασκευή 1 Νοέμβρη 2019.

Εδώ και μερικές ώρες προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Να τις κρατήσω «στεγνές» από συναισθήματα και να μεταφέρω σε όλους γνωστούς και αγνώστους μια σειρά από καταστάσεις και γεγονότα που, αν δεν ήταν τόσο σοβαρά, κάποιος μπορεί να τα περνούσε και γι’ αστεία.

Δεν είναι μελό η ιστορία, είναι λίγο από δράμα. Και ασφαλώς δεν είναι καθαρά προσωπική αφορά κι επηρεάζει πολλούς ανθρώπους. Μπορώ όμως να την μεταφέρω μόνο μέσα από το δικό μου βίωμα. Ο μπαμπάς μου έχει non hodgkin lymphoma, αυτό που απλοϊκά λέμε αιματολογικό καρκίνο. Η διάγνωση έγινε το φθινόπωρο του 2013.

Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια… σχετικά καλά με κάποια σκαμπανεβάσματα αλλά καλά.

Από τον Αύγουστο ξέρουμε πως υπάρχει υποτροπή της νόσου. Να σημειώσω εδώ πως η καλή κατάσταση της υγείας του οφείλεται ασφαλώς στην προσπάθεια που έκανε ο γιατρός του Π.Ζ. στο νοσοκομείο Αγ. Ανδρέας στην Πάτρα -αντιμέτωπος με το τέρας της γραφειοκρατίας ασφαλώς- ώστε από το 2015 περίπου να ξεκινήσει την χορήγηση ενός νέου φαρμάκου που «υποκαθιστά» την κλασική χημειοθεραπεία. Ένα σκεύασμα σε μορφή χαπιού, που ο πατέρας μου ήταν ο 13ος ασθενής που του εγκρίθηκε αυτή η θεραπεία στην Ελλάδα. Και που πήγε ανέλπιστα καλά.

Ο καρκίνος όμως δεν σε ξεχνά. Ξαναγύρισε. Ξανά λοιπόν χημειοθεραπείες ξανά καινούρια φάρμακα. Φόβος, Άγχος, Ανασφάλεια.

Και μέσα σε όλα αυτά που είναι αρκετά από μόνα τους, έρχεται κι άλλη μια κατάσταση να κάνει όλα τα παραπάνω χειρότερα. Ο γιατρός που «τρέχει» ολόκληρη αιματολογική κλινική και που λίγο έως πολύ θεωρούμε και νιώθουμε όλοι να είναι μέλος της οικογένειάς μας, δικαιούται να πάρει την άδειά του που ένας θεός ξέρει πότε πήρε τελευταία φορά. Και, μαντέψτε, ολόκληρο το τμήμα τελεί υπό διάλυση. Ένας άνθρωπος κάνει δουλειά, για πόσους ήθελα να ξέρω…

Σήμερα ο μπαμπάς μου είχε χημειοθεραπεία… και το χάος που επικράτησε δεν περιγράφεται. Ο γιατρός που θα αντικαθιστούσε  τον «δικό μας» ήταν άφαντος μέχρι τις 10:00 και ο διοικητής του νοσοκομείου είπε σε συνοδούς και ασθενής ότι από την ερχόμενη εβδομάδα θα πρέπει να πάνε σε άλλο νοσοκομείο (Πανεπιστημιακό στο Ρίο). Μάλιστα απερίφραστα κατηγόρησε τον γιατρό του γιατί, καθώς λέει, δεν συνεργάζεται με τους άλλους γιατρούς γι’ αυτό και κανείς δεν μένει στο τμήμα. Αυτό κι αν είναι ντροπή. Να το ξεστομίζει ο διοικητής του νοσοκομείου. Δεν θα πλέξω το εγκώμιο του γιατρού (αν και το αξίζει). Σε μικρότητες και συμφέροντα άλλων δεν θα σταθώ αυτό είναι για άλλη στιγμή.

Αυτό που με καίει τώρα είναι τι θα κάνουν τόσοι ασθενείς μαζί κι ο δικός μου πατέρας από βδομάδα. Θα πάνε στο Ρίο; Ποιος γιατρός θα τους αναλάβει, πού θα βρει τον φάκελο του κάθε ασθενή; Πώς θα ξέρει ποιο φάρμακο να δώσει; Πιστεύει κανείς ότι θα ξέρει κάποιος τι να τους κάνει; Σας λέω με βεβαιότητα και με λύπη πως όχι. Τα πράγματα εκεί είναι πολύ χειρότερα . Και δυστυχώς μιλώ, όχι εικάζοντας αλλά έχοντας πείρα κι από εκείνο το νοσοκομείο που είναι τρις χειρότερο από πλευράς οργάνωσης.

Βλέπετε η τύχη μας τα έφερε έτσι ώστε τον τελευταίο καιρό η μητέρα μου να είναι ογκολογικός ασθενής του νοσοκομείου του ΠΓΝΠ κι εκεί, ο ασθενής που πάει να κάνει την χημειοθεραπεία του έχει να κάνει τα εξής διεκπεραιωτικά πρώτα. Να βρει έναν γιατρό του τμήματος που συχνά δεν είναι ογκολόγος αλλά παθολόγος, να γράψει σε ένα χαρτάκι ποια φάρμακα θα πάρει ο ασθενής (κάποιες φορές να ψάχνει για ώρα τον φάκελο του ασθενή και να μην τον βρίσκει) μετά ο ασθενής ή ο συνοδός του (αν υπάρχει) να στηθεί σε μια ουρά με το βιβλιάριο στο χέρι να του γράψουν τις εξετάσεις που πρέπει εβδομαδιαία να γίνονται, καθώς και φάρμακα που ο ασθενής θα πάρει για το σπίτι. Μετά να πάει στους θαλάμους νοσηλείας όπου, άκουσον άκουσον, πρέπει να ψάξει μόνος του να βρει κρεβάτι ή καρέκλα, για να κάνει την θεραπεία του! Όλοι βέβαια κάθονται στο ίδιο σεντόνι… Λεπτομέρειες, θα μου πεις, δεν φτάνει που βρίσκεις κρεβάτι και δεν την βγάζει η μανούλα σου σε καρέκλα. Κι ενώ έχεις ξεκινήσει από το πρωί να αρχίζει να πέφτει το φάρμακο γύρω στη 13:00 το μεσημέρι.

Κι αφού όλα αυτά τα “δοκίμασα” με την μαμά μου, μου φαίνεται εφιάλτης αν πρέπει να το περνάω και με τον μπαμπά μου.

Απελπισμένη κόρη όχι δεν είμαι. Δεν απελπίστηκα με τόσα κακά μαντάτα, να απελπιστώ με τα σκουριασμένα γρανάζια; Φοβισμένη… ως φοβισμένη κόρη υπογράφω αυτό το κείμενο και το θέτω υπόψιν όλων. Όσων τους αφορά κι όσους ακόμα δεν τους αφορά.

Ισμήνη Μαστρογιαννοπούλου