Απαγόρευσε, απαγόρευσε, κάτι θα μείνει

Ήταν από νωρίς σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο αντιμετώπισε την πανδημία με ταξικό πρόσημο αλλά και την αξιοποίησε και την αξιοποιεί ως πρόσχημα για την άσκηση μιας βαθιά αντικοινωνικής και αντεργατικής πολιτικής. Ρίχνοντας από την αρχή όλο το βάρος στην «ατομική ευθύνη» εξάντλησε κάθε αντοχή των εργαζομένων, αυτοαπασχολουμένων, φοιτητών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών αφήνοντας ζωτικό χώρο σε μεγαλοεπιχειρηματίες, εγχώριους (ξενοδόχους, βιομήχανους, ιδιοκτήτες κλινικών και γηροκομείων) και ξένους (TUI), για να δράσουν απαλλαγμένοι των «ατομικών» ευθυνών, χωρίς περιορισμούς και υγειονομικά πρωτόκολλα να τους επιβαρύνουν.

Η ίδια η κυβέρνηση βεβαίως ούτε αξιοποίησε τη θυσία που έκανε ο λαός στο πρώτο lock down, θωρακίζοντας το ούτως ή άλλως «κουτσό» ΕΣΥ ή επενδύοντας στα ΜΜΜ. Δε μερίμνησε για την αραίωση των σχολικών τάξεων με νέες ούτως ή άλλως απαραίτητες αίθουσες και μονιμοποιήσεις εκπαιδευτικών. Μέτρα δηλαδή που με την κοινή λογική φαντάζουν προφανή και ορθολογικά όχι μόνο κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας. Η αντίφαση και η παράνοια του να περιορίζεσαι στο σπίτι σου για να συγχρωτιστείς μετά στους εν λόγω χώρους, χωρίς μάλιστα να αξιοποιηθεί ο χρόνος που κέρδισες για την κυβέρνηση με ουσιαστικά μέτρα σε Υγεία και Εκπαίδευση κατά το ξεκίνημα της πολυπόθητης νέας «κανονικότητας» γέννησε μεταξύ άλλων ψεκασμένους και αρνητές.

Πλήθη του δικού τους ακροατηρίου, αρνητές της επιστήμης, των εμβολίων, θρησκόληπτοι και ποιμένες τους όπως ο Αμβρόσιος, αλλά και οργισμένοι και αποπροσανατολισμένοι από τον κυβερνητικό ανορθολογισμό πολίτες έγιναν οι χρήσιμοι ηλίθιοι και το άλλοθι για την ολιγωρία της κυβέρνησης. Σε σκηνικό που θύμισε κάτι απο «πλατείες» υπερ-προβεβλημένοι, όπως και τότε, από τα ΜΜΕ το περασμένο καλοκαίρι έδωσαν την παράστασή τους χορεύοντας γύρω απο καμένες μάσκες και άλλα τέτοια φαιδρά. Και αυτή ήταν η μόνη «αντίδραση» που η κυβέρνηση, με τα παπαγαλάκια της, έδειξε με το δάχτυλο ως μοναδικό αντίπαλο δέος της δικής της τάχa ορθολογικής πολιτικής. Οι κινητοποιήσεις υγειονομικών για προσλήψεις και ΜΕΘ βεβαίως αποσιωπήθηκαν ή λοιδoρήθηκαν όπως και οι μαθητές, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί που διεκδίκησαν κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς αυτό που η κυβέρνhση θεωρεί «πεταμένα λεφτά».

Με πρωτόκολλα «λάστιχο» χάριν κολοσσών όπως η TUI, ώστε να κερδοφορήσουν ανενόχλητοι οι μεγάλοι παράγοντες του τουρισμού και μάλιστα με εργασιακές σχέσεις ζούγκλας και το με κράτος συνέταιρο, κάνοντας ελάχιστο αριθμό τεστ η κυβέρνhση προσπάθησε να μας πείσει ότι τα 4 εκατομμύρια τουριστών που ήρθαν στη χώρα δεν επηρέασαν ούτε στο ελάχιστο την εξέλιξη της πανδημίας. Αντιθέτως είναι τα αμφιθέατρα οι χώροι του πολιτισμού και τα θέατρα που συνιστούν την απειλή, εξαιρουμένων βέβαια των εκκλησιών.

Και πλησιάζουμε τώρα στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Μία μέρα «αγκάθι» για κάθε αστική κυβέρνηση, ακόμα κι αν αυτογελοιοποιείται με τη συμμετοχή της σε μία πορεία αντιμπεριαλιστική, παρακάμπτοντας καταλάθος την αμερικανική πρεσβεία όπως ο ΣΥΡΙΖΑ (για να μη ξεχνιόμαστε). Στη μέρα αυτή κορυφώνεται η πάλη απέναντι στο σάπιο και τιμάται όπως της αρμόζει η θυσία των αλύγιστων της ταξικής πάλης που και σε καθεστώς αμερικανοκίνητης χούντας ύψωσαν τις γροθιές τους και αντιστάθηκαν. Σήμερα στις διεκδικήσεις για συνδικαλιστικές ελευθερίες και καλύτερους όρους ζωής προστίθενται αυτές για έκτακτα μέτρα προστασίας της υγείας μας αλλά και η οργανωμένη απειθαρχία ενάντια στη σιωπή που θέλει να επιβάλλει η κυβέρνυση με την ένταση της καταστολής, της αστυνομικης αυθαιρεσίας και τις απαγορεύσεις που εξαντλούν τα όρια και του δικού της ακόμα αστικού συντάγματος. Όλα αυτά με το πρόσχημα της πανδημίας ενώ παράλληλα στήνει το τοπίο (πτωχευτικός κώδικας, 10ωρη εργασία κ.α) που θα ακολουθήσει την πανδημία φανερώνοντας το ποιος θα πληρώσει και πάλι τη χασούρα μιας καπιταλιστικής κρίσης που επισπεύσθηκε λόγω του κορωνοϊού.

Πληρώσαμε πολλά. Οι νέοι του τόπου αυτού δεν προλάβαμε καν να ονειρευτούμε στη δυστοπία της κρίσης, των μνημονίων και της συνεχούς ανασφάλειας που συνηθίσαμε στο βλέμμα των γονιών μας. Είμαστε πολλοί που το σύστημά σας δε μας χωράει, με τον τρόπο που θέλουμε να περπατάμε τον κόσμο. Στους δρόμους θα σπάσει η τρομοκρατία. Η ζωή θα νικήσει και τον ιό της πανδημίας αλλά και τον ιό της υποταγής που θέλετε να διασπείρετε. Με τους ανθρώπους που παλεύουν το τέρας στα νοσοκομεία και τις μονάδες, που πρώτα χειροκροτήθηκαν, όταν φώναξαν, απαξιώθηκαν και τώρα επιβεβαιώθηκαν. Με τους «αλήτες» που «κλείσαν τα σχολεία» για ουσιαστικά μέτρα προστασίας και τώρα τους τα κλείνει η κυβέρνυση. Με τους φοιτητές, που ξεχάσαμε τι σημαίνει αμφιθέατρο στα ήδη απαξιωμένα ιδρύματά ενώ κάποιοι αναγκάζονται να εργάζονται παράλληλα. Αλλά και με τους χρόνια «εξαρτημένους» απ’ το μισθό τους που αντιμετωπίζουν τον τρόμο της ανεργίας, της απόλυσης, ελαστικές μορφές απασχόλησης, εξουθενωτικά ωράρια τηλεργασίας και αμείβονται με μισθούς πείνας. Δεν ξεχνάμε πρόσφυγες και μετανάστες που εγκλωβίστηκαν υπό αυτές τις συνθήκες σε «δομές» που κανείς δε μιλά γι’ αυτές, κυνηγημένοι απ’ τη φρίκη του πολέμου και της καμένης γης που άφησε πίσω του από όπου πέρασε το ΝΑΤΟ και η «εξωτερική πολιτική» των ΗΠΑ και ΕΕ.

Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα και θα ακουστούν. Οι χουντικής εμπνεύσεως απαγορεύσεις που ο πρωθυπουργός ως τυμβωρύχος και προσβλητικά προσπάθησε να νομιμοποιήσει στο όνομα των ζωντανών αλλά και νεκρών (για όσους από την κυβέρνυση το πιστεύουν) αγωνιστών του Πολυτεχνείου θα απαντηθούν οργανωμένα και ταξικά.

Δημήτρης Δερμιτζάκης