Απάτες και αυταπάτες

Η δημόσια Παιδεία ηταν δυσκολο να μην περάσει από τον Αρμαγεδώνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που υλοποιοεί η Ν.Δ εδώ και ενάμισι χρόνο. Όμως ο όρος ‘νεοφιλελευθερισμός’ δεν έχει το παραπλανητικό περιεχόμενο που προσπαθεί να του προσδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάταια και ανεπιτυχώς προσπαθεί να δομήσει ένα διπολο ‘νεοφιλελευθερισμος-σοσιαλδημοκρατια’, ‘κακός καπιταλισμός – βιώσιμος καπιταλισμός’. Με τον όρο ‘νεοφιλελεύθερη πολιτική’ αναδεικνύεται η ταχεία προάσπιση και προώθηση των αναγκών του κεφαλαίου.

Η νεα τροπολογια που έφερε η κ.Κεραμεως, στις 5 τα ξημερωματα μάλιστα (!), έρχεται να υλοποιήσει τις παλαιότερες προθέσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και τις διαχρονικές προθέσεις για το ρήμαγμα και τον κατακερματισμό της δημόσιας Παιδείας και φυσικά την ενίσχυση της ιδιωτικής. Βασικό μέσο για την ωραιοποίηση της κατάστασης είναι τα επικοινωνιακά κόλπα με την απόκρυψη της αλήθειας και το τεράστιο θράσος.

Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τα αισθήματα που νιώθει ένας μαθητής Γ’ Λυκειου με την τωρινή κατάσταση. Ως μαθητές αντιμετωπίζουμε ένα υπουργείο που το μόνο που κάνει είναι να μας θέτει εμπόδια σε αυτόν το μαραθώνιο των Πανελληνίων. Το μήνα Δεκέμβριο, με όλες τις δυσκολίες της τηλεκπαίδευσης και της καραντίνας, η υπουργός ως άλλη βασίλισσα, με την πολιτική του διαίρει και βασίλευε, εξαγγέλλει την πιθανή μείωση των εισακτέων. Αίσχος, το μόνο σχόλιο.

Και σε αυτήν τη φαρσοκωμωδία η υπουργός χαϊδεύει τη μικροαστικότητα των μαζών διατυμπανίζοντας βαρύγδουπες λέξεις όπως ‘αναβάθμιση’ και ‘εξέλιξη’, σε μια προσπάθεια, ώστε να βρει υποστηρικτές στα σχέδιά της. Η υπουργός θεωρεί ότι η αναβαθμιση των Α.Ε.Ι.  θα έρθει με το άδειασμα του 30% των σχολών, αφήνοντας το 40% των μαθητών εκτός πανεπιστημίων. Αν όντως η υπουργός επιδιώκει την πρόοδο των μαθητικών επιδόσεων, της προτείνω την ενίσχυση του επαγγελματικού προσαναταλισμού, την πρόσληψη καθηγητών και τη δημιουργία ολοήμερων σχολικών φροντιστηρίων. Αν πραγματικά η υπουργός θέλει την αναβάθμιση των Πανεπηστημίων, ας προωθήσει τη δημιουργια εστιών, την πρόσληψη καθηγητών και άλλα ενισχυτικά μέτρα προς τους φοιτητές, που συχνά αναγκάζονται να αφήσουν τη σχολή για να εργαστούν. Η λύση στα σύγχρονα  προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης δεν δίνεται με την αστυνομοκρατία που θυμίζει τις παλαιότερες  ‘φιλελεύθερες‘ πολιτικές του… Παττακού.

Η μαθητική κοινότητα, όμως, δεν μετατρέπεται σε αυτό που τη θέλει η υπουργός, μια μάζα άβουλων, δίχως κριτική σκέψη, όντων. Με κινητοποιήσεις, παρεμβασεις και συλλογή υπογραφών, που φτάνουν τις 12.000, οι μαθητές δίνουν απάντηση. Παρόλο αυτά πρέπει να αντιληφθούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι προσωποκεντρικό αλλά πολιτικό και έτσι πρέπει να το προσεγγίσουμε-αντιμετωπίσουμε. Σε ένα κόσμο με ταξικά εμπόδια, ταξικά κριτήρια, και ταξική βία απαντάμε με ταξική συνείδηση.

Στέλιος Βοσκάκης