Απροστάτευτοι πρόσφυγες και εργαζόμενοι σε δομές και στεγαστικά προγράμματα εν μέσω πανδημίας

Θα ήθελα να γράψω λίγα πράγματα περί ατομικής ευθύνης.

Εμείς, που εργαζόμαστε στο προσφυγικό, αλλά και συνάδελφοι που εργάζονται γενικότερα στον ιδιωτικό τομέα, συνεχίζουμε να εργαζόμαστε κανονικά. Τι σημαίνει αυτό; Δευτέρα με Παρασκευή, κάποιοι συνάδελφοι δυστυχώς και Σαββατοκύριακο, κανονικό οκτάωρο ή και παραπάνω. Στους περισσότερους, δεν παρέχονται μέσα προστασίας από τους εργασιακούς τους χώρους ενώ η εργασία από το σπίτι φαντάζει όνειρο απατηλό. Και μιλάμε για αντικείμενα που υπάρχει αρκετά πρόσφορο έδαφος ώστε να ευδοκιμήσει κάτι τέτοιο.

Ειδικότερα για το προσφυγικό, δεν χρειάζεται να τονίσω ότι είναι από μόνο του μια ωρολογιακή βόμβα δεδομένου ότι τα στεγαστικά προγράμματα συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά και να δέχονται παραπομπές από τα νησιά εν μέσω της εξάπλωσης COVID-19, απουσία ιατρικής εκτίμησης σε σχέση με την κλινική εικόνα του ατόμου που θα στεγαστεί. Αυτό σημαίνει ότι αν σκάσει τη δεδομένη χρονική στιγμή, αυτοί που θα κληθούν να τη διαχειριστούν θα είναι οι κοινωνικοί λειτουργοί και λοιποί επαγγελματίες που εργάζονται σε αυτές τις δομές και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.

Εν μέσω πανδημίας άλλωστε εμείς οι κοινωνικοί λειτουργοί γνωρίζουμε ότι κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μένει μόνος, ειδικά σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες. Για να μπορέσει ωστόσο να επιτευχθεί ένα επιτυχημένο σχέδιο παρέμβασης εν μέσω κρίσης θα πρέπει να ληφθούν μέτρα πρόληψης και σαφείς οδηγίες από τον εκάστοτε εργοδότη αλλά και από το εκάστοτε υπουργείο γενικότερα. Παράλληλα, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να εφαρμόσει ένα ολιστικό σχέδιο παρέμβασης τόσο για τους επαγγελματίες που είναι στο πεδίο όσο και για τους πρόσφυγες που είναι στοιβαγμένοι στα Camps αλλά και σε αυτούς που είναι στην ενδοχώρα σε διαμερίσματα αυτόνομης διαβίωσης.

Ναι, είναι σαφές ότι πρέπει να υπάρχει η ατομική ευθύνη αλλά δεν είναι πανάκεια. Εδώ και τώρα πρέπει να υπάρξει ο απαιτούμενος σεβασμός τόσο σε εργαζόμενους που είναι στο πεδίο όσο και στις ευάλωτες ομάδες που εξυπηρετούν. Άλλωστε, έχουμε αποδείξει πολλές φορές ότι αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς ένα άστρο, να ονειρεύεσαι, είναι όμορφο σκυμμένος πάνω από το κόκκινο στόμα της αγάπης σου να την ακούς να σου λέει τα όνειρά της για το μέλλον. Μα εσύ πρέπει να τ’αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα!

Έφη Θάνου
Κοινωνική Λειτουργός

Εργαζόμενη στο Προσφυγικό