«Άρα τις έστι..;»

Αναλύσεις επί αναλύσεων, αρμόδιοι, αναρμόδιοι (και ποιος είναι ο αρμόδιος ν’ αποφανθεί για τον πόνο που προκαλεί στην οικογένεια η ανθρώπινη απώλεια, από τη μια, κι από την άλλη για τον πόνο που προκαλούν η ανεργία κι ο εκπατρισμός του πλέον οξυγονούχου κορμού της χώρας, τα καμένα σπίτια μαζί με τον αγώνα μιας ζωής, τα κόκκινα δάνεια και τα ξεσπιτώματα με την παραπέρα διαβίωση στις παράγκες, τα διαλυμένα νοσοκομεία, η έλλειψη στοιχειωδών φαρμάκων, η χλεύη των καλαθιών, ο γολγοθάς της επιβίωσης και ουκ έστιν αριθμός;), λάλησαν άπαντες, σ’ έναν αγώνα να καλύψουν (να κουκουλώσουν), να απαλείψουν (απαλείφεται η Ιστορία;), να εξωραΐσουν, να εξευμενίσουν, να προλειάνουν ίσως – για τους πιο αισιόδοξους, για τους αιθεροβάμονες οπαδούς…

Κι εδώ ειρήσθω εν παρόδω (γι’ όσους βέβαια στοιχειωδώς μιλούν την ελληνική ως μητρική γλώσσα):

«Πού έστιν ο χρυσός και ο άργυρος;

Πού έστι των οικετών η πλημμύρα και ο θόρυβος.

Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά.

…και είδον τα οστά τα γεγυμνωμένα και είπον. άρα τις έστι, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός;» όπως αναφέρουν κάποια νεκρώσιμα ιδιόμελα.

Και η παράδοση σ’ αυτόν τον τόπο εκφράζει στους οικείους κάθε αποδημήσαντος πένητος ή πλουσίου, απλά κι ανθρώπινα και δίχως τον παραμικρό ρυπογόνο θόρυβο, «να ’ναι γεροί να τον θυμούνται…».

Χρύσα Μπαΐρα