«Χαμαιλεοντισμός», ανώτερο στάδιο του εθνικολαϊκισμού και δημαγωγικού φασισμού (Με αφορμή τις ιταλικές εκλογές)

Η προσαρμοστικότητα του φασισμού και εθνικολαϊκισμού έγκειται στο γεγονός, ότι ο κίβδηλος αντισυστημικός του λόγος γίνεται ατμός, όταν από αναβαθμισμένη θέση μέσα στο σύστημα, δίνει όρκους σε αυτό και στην τάξη των εκμεταλλευτών – αστών που δεν αμφισβητεί.

Θέλαμε μια λύση Μελόνι  (νοσταλγού του Μουσολίνι) δήλωσαν οι Ιταλοί βιομήχανοι, εκτιμώντας ότι θα διαπραγματευτεί καλύτερα τα ταξικά – οικονομικά τους συμφέροντα στην ΕΕ, στον φόντο των οξυμένων ανταγωνισμών και της νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που είναι προ των πυλών.

«Οι επιχειρήσεις παράγουν τον πλούτο» δήλωνε σε ομιλίες της η ακροδεξιά Μελόνι, λες και σε αυτές δεν υπάρχουν εργαζόμενοι, που άμα δεν δουλέψουν  δεν παράγεται και δεν διακινείται τίποτα.

Οι επιχειρήσεις από μόνες τους δεν παράγουν τίποτα με τα ντουβάρια και τα μηχανήματα μόνο μέσα.

Εδώ να πούμε ότι ο ακροδεξιός – φασιστικός συφερτός ακουμπά εξουσία, όταν πριν φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές ή τεχνοκρατικές κυβερνήσεις εφάρμοσαν αντιλαϊκά μέτρα, που όξυναν τα λαϊκά – κοινωνικά αδιέξοδα, μεγάλωσαν την φτώχεια και την ανασφάλεια, ως απόρροια των πολιτικών εξυπηρέτησης του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Στα πλαίσια αυτών των πολιτικών, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η  διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, στρατηγική που δεν αμφισβητούν οι φασίστες και κάθε είδος πατριδοκάπηλου ή ακροδεξιού γκρουπούσκουλου, μεγαλώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια, ο θυμός και η οργή.

Αυτόν τον θυμό θέλει να καναλιζάρει το σύστημα όταν οι παραδοσιακές του αστικές δυνάμεις χάνουν αυτή την ικανότητα και δεν χειραγωγούν – εγκλωβίζουν με ευκολία πλέον λαϊκές δυνάμεις στις ανέξοδες για τον λαό πολιτικές τους.

Αυτό τον ρόλο αναλαμβάνουν πατριδοκάπηλα – ακροδεξιά – φασιστικά σχήματα για λογαριασμό του συστήματος, που δρούνε ως εφεδρείες του, και λειτουργούνε σαν βαλβίδα της λαϊκής εκτόνωσης, βάζοντας παράλληλα εμπόδια στην ριζοσπαστικοποίηση, στην συνειδητή πολιτική – λαϊκή – ταξική δράση και αγώνες.

Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός αυτών των δυνάμεων είναι έντονος, προάγοντας μια φθηνή πολιτική, ντυμένη με συνομωσίες και «Σόρους»,  χωρίς να αγγίζουν ποτέ αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για την λαϊκή φτώχεια, που είναι το κεφάλαιο, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός, η ακόρεστη δίψα του για κέρδη και υπερκέρδη.

Τα «ιερά και τα όσια του συστήματος» δεν τα αγγίζουν.

Τόσο «αντισυστημικοί» οι πατριδοκάπηλοι και διάφοροι φασίστες που ακροβατούν στο παραπλανητικό δόγμα «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», για να κρύψουν τις σκοταδιστικές – αντιδραστικές  καταβολές τους  και την αφοσίωση τους να υπηρετούν το κεφάλαιο, τους αστούς, τους εκμεταλλευτές των λαών.

Η Μελόνι στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή επιλέχτηκε από το σύστημα, από το Ιταλικό κεφάλαιο, να διαχειριστεί πολιτικά τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ταξικά  – οικονομικά του συμφέροντα, σε συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού και οικονομικής κρίσης, έχοντας τον λαό σε στάση ανοχής – αναμονής, σε «σιγή ιχθύος».

Ο Ιταλικός λαός όπως όλοι οι λαοί της Ευρώπης θα πληρώσουν τις συνέπειες και αυτής της νέας κρίσης, όπως πληρώνουν τις συνέπειες του ανταγωνισμού της ΕΕ με την Ρωσία, για την απεξάρτησης της από το φυσικό αέριο, συμμετέχοντας στους πολεμοκάπηλους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην Ουκρανία μαζί με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Καμιά εμπιστοσύνη σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, όσες μεταμφιέσεις και να κάνουν για να χειραγωγούν τον λαό, τους λαούς, στην υποταγή, τον συμβιβασμό και την συμμόρφωση, στην «κανονικότητα» της εκμετάλλευσης και της ταξικής αδικίας.

Αυτή είναι η κύρια αποστολή ακροδεξιών – φασιστικών κυβερνήσεων που θέλουν τους λαούς θεατές και όχι πρωταγωνιστές, να είναι μόνο χειροκροτητές πατριδοκάπηλων λογυδρίων και βερμπαλισμών.

Με αυτό τον τρόπο διευκολύνεται η πολιτική του κεφαλαίου που αξιώνει περισσότερο αίμα και αφαίμαξη από τους λαούς για να θωρακιστούν  τα κέρδη του.

Ήδη ξεκίνησαν οι πιρουέτες από την ακροδεξιά Μελόνι που δήλωσε ότι δεν αμφισβητεί το ΝΑΤΟ και τάσσεται με τον Ευρωαντλαντικό άξονα, στην ιμπεριαλιστική τους αντιπαράθεση, με την αστική τάξη της Ρωσίας, στο θέμα της  Ουκρανίας.

Γρήγορα οι προσδοκίες του κομματιού που στήριξαν και ψήφισαν  την νοσταλγό του Μουσολίνι θα διαψευστούν αλλά και όσων ακόμα δεν προσεγγίζουν με ταξικό κριτήριο  την πολιτική, τα κόμματα.

Ο σάπιος κόσμος του καπιταλισμού δεν φτιασιδώνεται, δεν παίρνει από γιατρειά, παρά μόνο ανατρέπεται.

Στην αντεπίθεση η προοπτική των λαών, με οργάνωση και ταξικό αγώνα, με κλιμάκωση της αντικαπιταλιστικής – αντιμονοπωλιακής πάλης.

Σε αυτή την κατεύθυνση η ισχυροποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων με καθαρό το βλέμμα τους στην κοινωνικοπολιτική ανατροπή, για ριζικές αλλαγές στο πεδίο της οικονομίας και εξουσίας, αποτελεί βασική προϋπόθεση.

Παναγιώτης Σαββίδης