Έχω το νου μου στο παιδί

Να λοιπόν εμείς που ενηλικιωθήκαμε μετά το “millennium” φτάνουμε τα σαράντα, σπουδάζουμε συνέχεια και παραμένουμε “νέοι” που έχουμε …χρόνο.

Εμείς που μεγαλώσαμε στα  ’90, στην ψευδαίσθηση ευμάρειας, απόνερα του κιτς ’80, μέσα στο εκ τού πονηρού λεγόμενο τέλος της ιστορίας. Βλέποντας τις προηγούμενες γενιές να έχουν ευθύνη του εαυτού τους προσωπικά και επαγγελματικά και ευκαιρίες αντιστρόφως ανάλογες με αυτές που έχουμε εμείς, παρά την υπέρ εξειδίκευση και εμπειρία.

Εμείς, που καθυστερούμε σε όλα τα πεδία, θυμόμαστε πλέον ότι αν θέλουμε να γίνουμε γονείς, είτε γιατί έτσι μας μαθαίνουν ότι πρέπει είτε γιατί η αγάπη και η ζωή θέλουν να προχωρήσουν, ο χρόνος δεν είναι άπειρος και τα νούμερα δεν βγαίνουν.

Μια χαμένη γενιά ακόμη, κάποιοι με μνήμες από το νομοσχέδιο “Αρσένη”, τις καταλήψεις, με χλιαρή ή ανύπαρκτη αγωνιστικότητα μέσα σε οικονομικές κρίσεις, κάπιταλ κοντρόλ, γεγονότα Γρηγορόπουλου, “μαύρο” στην ΕΡΤ, στέρηση ελευθερίας, και παραλογισμού τύπου λοκ ντάουν -επιπρόσθετα χαμένα χρόνια-, εμείς γινόμαστε γονείς.

Καλώς ήρθατε παιδιά μας… Σε μία κοινωνία που γίνεται ξανά μέρα τη μέρα συντηρητική ή απλά αποκαλύπτει αυτό που πάντα ήταν, αρνείται να παραδεχθεί ότι γλύφει πληγές και ποτέ δεν κάνει αυτοκριτική με λόγια, μα κυρίως με έργα, μέσα σε αυτή τη λαίλαπα, μπορώ να υποσχεθώ στο γιό μου μόνο ότι: θεούς και δαίμονες δεν θα τούς μάθεις από εμένα όπως και το “μπαμπούλα” την  εκμετάλλευση και το λούμπεν ως αυτονόητα. Κι όταν οι καλοθελητές τα φέρουν στο δρόμο σου να στα επιβάλουν, θα υψώσω το ανάστημα των παρατεταμένων “νιάτων” μου, μέχρι να σε μάθω να τους πολεμάς μόνος σου και εγώ να ακονίζω -αν με αφήνεις- το σπαθί σου.

Τέλος, το μεγαλύτερο μάθημα που θα ήθελα να μπορούσα να σου δώσω: κάποια μέρα να απαλλαγείς από εμάς – από τη γενιά μου – και να με “σκοτώσεις” με το ίδιο σπαθί που σου ακόνισα.

Καλώς ήρθες στον αγώνα που λέμε ζωή!

Βασίλης Καλαντζής
Αγωνιστής μουσικός