Είναι ο Μπέος “λούμπεν”;

Ένα πρώτο σχόλιο για τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών με αφορμή τον χαρακτηρισμό “λουμπεναριό” του Μπογιόπουλου προς τον Μπέο, τον οποίο είδα να αναπαράγουν μαζικά φίλοι του ευρύτερου αριστερού-προοδευτικού χώρου.

Όσο κι αν εκτιμώ και παρακολουθώ συστηματικά τον Μπογιόπουλο κι όσο κι αν καταλαβαίνω τη δίκαιη οργή απέναντι στην προσπάθεια του Μπέου να παρουσιάσει τον τραμπουκισμό του ως λαϊκότητα, η χρήση της λέξης “λουμπεναριό” εν προκειμένω είναι άστοχη και παραπλανητική. Και εξηγούμαι.

Από μόνος του ο όρος “λούμπεν” δε σημαίνει τίποτα κοινωνικά και πολιτικά. Αποκτά νόημα μόνο ως “λούμπεν προλεταριάτο”, που χρησιμοποιήθηκε από το μαρξισμό για να περιγράψει το μεγάλο τμήμα των εκμεταλλευόμενων ομάδων που για διάφορους λόγους δεν ανήκαν αποκλειστικά ή κυρίως στην βιομηχανική εργατική τάξη και απωθήθηκαν στο λεγόμενο “κοινωνικό περιθώριο”, σε ευκαιριακές, παράνομες ή ημιπαράνομες, απασχολήσεις (πλανόδιοι μικροπωλητές, μικρολαθρέμποροι, πορτοφολάδες, περιστασιακοί χρήστες ουσιών ή βαποράκια, ιερόδουλες κα). Αυτό που τους διαχωρίζει από το “κανονικό” προλεταριάτο είναι ότι λόγω της υποβαθμισμένης θέσης τους στην παραγωγική διαδικασία συχνά δεν αποκτούσαν ταξική και πολιτική συνείδηση, καθώς δεν οργανώνονταν σε συνδικάτα και κόμματα με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αιτήματα και διεκδικήσεις. Παρόλα αυτά, εντάσσονταν οργανικά στις κυριαρχούμενες τάξεις, όντας ακόμη περισσότερο εκτεθειμένοι στην εκμετάλλευση και την καταπίεση λόγω της απουσίας συλλογικής οργάνωσής τους. 

Επειδή στους δύσκολους καιρούς που ζούμε οφείλουμε να γνωρίζουμε τον εχθρό για να μπορέσουμε να τον καταπολεμήσουμε και να τον νικήσουμε, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι ο Μπέος δεν είναι “λούμπεν” γιατί ανήκει σαφώς στην πλευρά των εξουσιαστών-εκμεταλλευτών, και μάλιστα στην πιο ωμή και βίαιη εκδοχή της, χωρίς τους περιορισμούς και τις υποχωρήσεις που επιβάλλονται (ακόμα) στους εκπροσώπους των αστικών κυβερνητικών κομμάτων. Συνεπώς, η επιβεβλημένη απάντηση απέναντι στη χυδαιότητα, στον τραμπουκισμό και στις πρακτικές μαφίας που ενσαρκώνει, ώστε να μην εδραιωθούν και μετατραπούν σε κανονικότητα, είναι η εκλογή ανθρώπων με ήθος, εντιμότητα και αγωνιστικότητα που αντιπροσωπεύουν την πραγματική λαϊκότητα.

Και (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω ή να θίξω την υπόλοιπη Αριστερά που συμπεριλαμβάνει επίσης αρκετούς) η μεγάλη άνοδος και η προοπτική πρωτιάς της Λαϊκής Συσπείρωσης σε κατεξοχήν λαϊκούς δήμους της Αθήνας και του Πειραιά (Καισαριανή, Χαϊδάρι, Νίκαια), πέραν της Πάτρας όπου κατέχει ήδη την εξουσία με τρανταχτά επιτεύγματα και έργο, επιβεβαιώνει σε αυτοδιοικητικό επίπεδο αυτό που είχε φανεί από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ότι ο χώρος του ΚΚΕ διαθέτει τις οργανωτικές ικανότητες, την πιο στέρεη επαφή και την πλέον μαζική απήχηση στα εργατικά-λαϊκά στρώματα για να αναδείξει τα περισσότερα και ισχυρότερα τέτοια στελέχη.

Κλείνοντας, για το τι χρειαζόμαστε και τι μπορούμε να πετύχουμε απέναντι στους Μπέους, παραφράζω το γνωστό σύνθημα: “Ένας, δύο, τρεις, πολλοί Πελετίδηδες!”.

Ραφαήλ Παπαδόπουλος