Εμβολιασμοί, ατομικό δικαίωμα και συλλογικό συμφέρον

Της Σωτηρίας Μαραγκοζάκη*

Όταν γίνεται συνεχώς μνεία στο υπέρτατο ατομικό δικαίωμα και επίκληση στην ατομική ευθύνη όπως για παράδειγμα στην προστασία από τον κορωνοϊό, η σύγχυση και η αυτοπαγίδευση (θα έπρεπε να) είναι αναμενόμενα. Ενώ η προστασία του κοινωνικού συνόλου υπαγόρευσε την επιβολή της χρήσης μάσκας παρακάμπτοντας το ατομικό δικαίωμα στους λεγόμενους «αρνητές» δεν συνέβη το ίδιο με τον αντιcovid εμβολιασμό. Ίσα – ίσα παρατηρείται το οξύμωρο να γίνεται επίκληση στην ανθρώπινη αλληλεγγύη, στην αγάπη προς τον Άλλο, στο καλό του συνόλου και σε λοιπά αδιανόητα για μια κοινωνία ανισοτήτων, όπου ο Άλλος νοείται μόνο ως μέσο ή εμπόδιο, αναλόγως των περιστάσεων, για την πραγμάτωση καθαρά ιδιοτελών σκοπών. Σκοπών των οικονομικά ισχυρότερων, όσων έχουν τη δύναμη του χρήματος και της εξουσίας, μάλλον της εξουσίας του χρήματος ώστε να το πραγματοποιήσουν σύννομα – άλλωστε οι ίδιοι «φτιάχνουν» τους νόμους- και γενικώς αποδεκτά, επειδή οι άλλοι τους έχουν ανάγκη για να βρίσκουν εργασία εξασφαλίζοντας την επιβίωσή τους.

Το ατομικό συμφέρον καθενός υπαγορεύει την αυτοπροστασία του με την τήρηση των κανόνων υγιεινής, τη χρήση της μάσκας και τον εμβολιασμό, αλλά οι διάφορες νεφελώδεις, τρικυμιώδεις, συνωμοσιολογικές θεωρίες που διαδίδονται με ταχύτητα πυρκαγιάς από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  τον «αποδικτυώνουν» από τους συνανθρώπους του, από τη λογική, από την επιστήμη και κυρίως από την κοινωνική ουσία του ίδιου του εαυτού του. Και όμως το έωλο και ψευδεπίγραφο αυτό δήθεν ατομικό μα στην ουσία απολύτως εγωιστικό δικαίωμα γίνεται αποδεκτό υπονομεύοντας επικίνδυνα το κοινωνικό συμφέρον. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, όπου επικρατεί το δίκαιο των ανισοτήτων και η αφασία των αντιφάσεων.

Διότι, θα μπορούσε άραγε να γίνει διαφορετικά μέσα σε μια κοινωνία ανταγωνισμών, διαγκωνισμών, αποξένωσης, απανθρωπιάς, άκρατου ατομικισμού, ιδιωτικότητας και αχαλίνωτων ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων επί παντός, κατά παντός και ει δυνατόν δια παντός; Η απάντηση φυσικά είναι ΟΧΙ!

Οπότε ας αφήσουν οι ιθύνοντες τις φανφάρες και τις μεγαλοστομίες προκειμένου να πείσουν χειραγωγούμενους και όχι χειραφετημένους ανθρώπους. Ο κοινωνικά χειραφετημένος άνθρωπος γνωρίζει ότι ο Άλλος είναι συν- Άνθρωπος, συνοδοιπόρος, συνεργάτης, σύμμαχος, συμπαραστάτης,  συναγωνιστής του και για αυτό τον νοιάζεται, τον εκτιμά, τον σέβεται.  Δίχως αυτό να σημαίνει ότι θυσιάζει την προσωπικότητά του για χάρη του συνόλου καθώς αυτοϊάται από τον εγωισμό του ιδιώτη. Ο πολιτικά χειραγωγούμενος, όμως – ασχέτως αν δεν το παραδέχεται, ίσως επειδή αδυνατεί να το διανοηθεί γιατί ακριβώς έτσι συμβαίνει – είναι αντανάκλαση του αφέντη του και η διεκδίκηση κάθε εγωιστικού «δικαιώματος» το βέβαιο είναι πως εξασφαλίζει την ικανοποίηση του δυνάστη του πως όλα βαίνουν καλώς. Η μέρα της αληθινής ατομικής ελευθερίας σε μια κοινωνία ανθρώπων και για αυτό αληθινά ελεύθερη αργεί να ξημερώσει. Αλλά θα ξημερώσει!

Πάντως μέχρι τότε μήπως να το ξανασκεφθούν οι αρνητές του εμβολιασμού και να αλλάξουν γνώμη; Είθε!

*Η Σωτηρία Μαραγκοζάκη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.