Επιστολή στον Λαυρέντη

Έπρεπε να φύγεις για να συνειδητοποιήσω τη σχέση μου μαζί σου. Μπορεί το πρώτο μου CD να ήταν το «Να με φωνάξεις» του Βασίλη, αλλά το αγαπημένο μου από εκεί ήταν η Σκοπιά που έγραψες. Λίγους μήνες μετά (ούτε έξι χρονών δε θα ‘μουνα) συμμετείχες σε συναυλία για το Μίκη στην πόλη μου. Έτσι μπόμπιρα με πήγε η μάνα μου κοντά σου. Δε θυμάμαι καν αν σου είπα κάτι, θυμάμαι μόνο ότι μου ανακάτωσες τα μαλλιά (τότε βλέπεις είχα πιο πολλά).

Αργότερα ήρθε το live των Τερμιτών και σήμερα συνειδητοποιώ ότι από εσένα έμαθα τον Παύλο. Η πρώτη μου συναυλία στην Κύπρο ήσουν επίσης εσύ. Ήσουν και η πρώτη μου συναυλία με την πρώην μου, χωρίς ακόμα τότε να ξέραμε τι θα ακολουθούσε. Πόσες νύχτες κοιμήθηκα κάτω από την αφίσα αυτής της συναυλίας ούτε που ξέρω. Ακόμα έχω το υπογεγραμμένο εισιτήριο από αυτή τη συναυλία (το μοναδικό τέτοιο και δεν έχω πάει σε λίγες συναυλίες). Ήσουν και ο μόνος ίσως από τους «celebrities» που είδα από κοντά σε άσχετη φάση σε ένα μικρό ταβερνάκι στην Τήνο. Θυμάμαι μόνο το άγχος μου αν πρέπει να πάω να σου μιλήσω, αλλά και τη μάνα μου που σε μπέρδεψε με το σερβιτόρο (ευτυχώς αυτό μόνο εγώ το ξέρω – ούτε εσύ ούτε κι ο σερβιτόρος). Με όλα αυτά συνειδητοποιώ τελικά τη σχέση μας.

Σαν το θείο που αγαπάς πολύ αλλά δεν βλέπεις καθε μέρα ειδικα όταν μεγαλώνεις. Όμως τον υπεραγαπάς και ξέρεις ότι στην πρώτη στραβή, η φωνή του θα είναι εκεί να σε συντροφεύει. Αντίο Λαυρέντη. Τελείωσε η Σκοπιά…

Φ.Ζ.