Gay Pride και Αριστερά

Βλέπω διάφορους διαδικτυακούς φίλους και γνωστούς προσκείμενους στο ΚΚΕ, τις τοποθετήσεις των οποίων εκτιμώ και παρακολουθώ, να επικρίνουν το Gay Pride και τα αιτήματά του ως έκφανση του φιλελεύθερου δικαιωματισμού επειδή εκπρόσωποι διαφόρων αστικών κυβερνήσεων, κομμάτων και διεθνών οργανισμών συμμετέχουν σε ανάλογες εκδηλώσεις και φωτογραφίζονται με ομοφυλόφιλους ή τρανς.

Είναι γεγονός ότι τα αποκαλούμενα “μεταϋλιστικά” κινήματα ταυτοτήτων, όπως αυτό της σεξουαλικής απελευθέρωσης, μπορούν πολύ εύκολα (και σε μεγάλο βαθμό όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο) να ενσωματωθούν στην ατζέντα της κυρίαρχης ιδεολογίας, να αποκοπούν από ευρύτερα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα κι έτσι να λειτουργήσουν αποπροσανατολιστικά ή αποτρεπτικά απέναντι στην προοπτική συνολικής ριζικής αμφισβήτησης του καπιταλισμού. Ωστόσο, αυτό ισχύει (και ιστορικά έχει παρατηρηθεί ουκ ολίγες φορές) και για το παραδοσιακό εργατικό κίνημα με διάφορες μορφές (γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, επικέντρωση σε αμιγώς μισθολογικά ζητήματα κα), χωρίς να σημαίνει φυσικά ότι η Αριστερά έπρεπε να στέκεται ως εξωτερικός κριτής έναντι αυτών των φαινομένων, αλλά να παρεμβαίνει ενεργά στο κίνημα και τους θεσμούς του προκειμένου να τα καταπολεμά και να ηγεμονεύει στο εσωτερικό του.

Παρομοίως, στο βαθμό που τα “μεταϋλιστικά” κινήματα (οικολογικό, φεμινιστικό, αντιρατσιστικό, σεξουαλικού προσανατολισμού κτλ) εκφράζουν τον αγώνα εναντίον επιμέρους σχέσεων εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που εδραιώνει και νομιμοποιεί το καπιταλιστικό σύστημα, καθήκον δεν είναι η περιχαράκωση απέναντί τους στο όνομα μιας σεχταριστικής φαντασιακής “ιδεολογικής καθαρότητας” αλλά η κατανόηση των αιτημάτων τους, η απόσπασή τους από τη σφαίρα επιρροής και το στενό ορίζοντα της αστικής κυριαρχίας και η ενσωμάτωσή τους σε μια ανταγωνιστική συμμαχία υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης με στόχο τη σοσιαλιστική οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή σε αυτό που ο Γκράμσι ονόμασε “εθνική λαϊκή βούληση” ή “ιστορικό μπλοκ”.

Ραφαήλ Παπαδόπουλος