Για μια χούφτα δολάρια (Κάτω από το λιθόστρωτο υπάρχει παραλία)

Για μια χούφτα δολάρια είναι ο τίτλος γουέστερν με τον Clint Eastwood. Θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της καθημερινότητας σε μια σύγχρονη κοινωνία. Για μια χούφτα δολάρια δεν ακολουθείς τα όνειρα σου, για μια χούφτα δολάρια συμβιβάζεσαι στην εργασία σου, για μια χούφτα δολάρια κάνεις τα στραβά μάτια στην κάθε αδικία, για μια χούφτα δολάρια προσπαθείς να θάψεις τα συναισθήματά σου για να επικρατήσεις πάνω στα συναισθήματα των άλλων. 

Για μια χούφτα δολάρια επίσης τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση και το πάνελ των 6μμ ξέχασε την υπευθυνότητα και τα μέτρα προστασίας για χάρη του τουρισμού. Βέβαια τα σημάδια υπήρχαν από πριν. Στην αρχή δε χρειάζονταν μάσκες, μετά όταν πάρθηκαν παραγγελίες από συγγενικά πρόσωπα οι μάσκες χρειάζονταν. Στην αρχή τα διαγνωστικά τεστ ήταν περιττή πολυτέλεια, μετά όταν γνωστή αμερικάνικη εταιρία ξεκίνησε να παράγει, τα τεστ ήταν απαραίτητα. Η συνάθροιση στις πλατείες ήταν επικίνδυνη για την Κυψέλη και την Αγία Παρασκευή, αλλά ακίνδυνη για την Ομόνοια και τον Κώστα Μπακογιάννη. Η μάσκα και τα γάντια είναι απαραίτητα για τους μαθητές, αλλά όχι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο ιός κολλάει από πρόσφυγες, αλλά όχι από τουρίστες από τη δυτική Ευρώπη.

Έτσι λοιπόν ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Και εδώ τα πράγματα φαίνονταν από την αρχή. Τα αεροπλάνα, αυτά τα μικρά των οικονομικών πτήσεων, δε λειτουργούν με κενές θέσεις σε αντίθεση με τα πλοία και τα λεωφορεία. Στην αρχή βέβαια οι τουρίστες θα έρχονταν μόνο από τις βαλκανικές χώρες. Μετά θα έρχονταν και από χώρες της ΕΕ, αλλά μετά τη διενέργεια διαγνωστικού τεστ. Και τέλος οι τουρίστες θα έρχονται από όλες τις χώρες της αγαπημένης συνθήκης του Σέγκεν. Χωρίς τεστ και πολλά πολλά. Γιατί; Γιατί η Ελλάδα πρέπει να κεφαλαιοποιήσει το κύρος που κέρδισε την περίοδο της πανδημίας. 

Τι σημαίνει αυτό και πώς συνδέεται με τον τουρισμό; Εδώ έρχεται ο τίτλος καναλιού: η Ελλάδα να γίνει covid free τουριστική ζώνη για τη Βόρεια Ευρώπη. Δηλαδή παιδιά να είναι η χώρα μας ένα μέρος που θα μπορεί να έρθει ο κάθε λεφτάς των μεγάλων χωρών να ξεδώσει, χωρίς να αγχώνεται για την υγεία του. Να γίνει δηλαδή η χώρα ένας απέραντος Λαγανάς. Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Ίσως την ταινία καλώς ήρθε το δολάριο. Ίσως την Κούβα; Όχι την Κούβα του Τσε και του Φιντέλ που τόσο απεχθάνονται οι νεοφιλελεύθεροι. Την Κούβα του Μπατίστα, των μπορντέλων, των καζίνο, των ναρκωτικών. Μια αποικία.

Και εδώ τα σημάδια ήταν πολλά. Η Ελλάδα ήταν μια αποικία από την αρχή της ίδρυσης του νέου κράτους. Μια χώρα με ξένο βασιλιά, μια χώρα με αγγλικό στρατό κατοχής το 45, μια χώρα με μια αμερικανοκίνητη χούντα, μια χώρα που παραδίδει τον Οτσαλάν, μια χώρα που υπογράφει μνημόνια για να ξεπληρώσει τις μίζες γερμανικών και αμερικανικών εταιριών. Αλλά πάντα το βαρέλι έχει πάτο πολύ πιο χαμηλά από εκεί που νομίζουμε. Πλέον η Ελλάδα θα γίνει ο τόπος αναψυχής σε μια περίοδο πανδημίας. Αυτό είναι το πραγματικό όραμα του Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Πάνε λοιπόν οι ατομικές ευθύνες, πάει το κλάμα του Τσιόδρα, πάει η αγριάδα του Νικ Χαρντ. Αυτά είναι για τους ντόπιους. Όταν έρθουν οι ξένοι, προσοχή όλοι. Όρθιοι. Εγέρθητου. 

Όταν σκεφτόμουν το άρθρο, έβλεπα τη φετινή σειρά Unorthodox, η οποία πραγματεύεται το πως μια νέα γυναίκα προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό της, δραπετεύοντας από μια υπερσυντηρητική κοινότητα Εβραίων. Και η αρχική μου σκέψη ήταν, καλά πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι με τόσους χαζούς κανόνες, με τόση υποκρισία και καταπίεση; Η δεύτερη σκέψη μου όμως ήταν ότι ζω σε μια χώρα όπου ο φασίστας Καλαβρύτων Αμβρόσιος εκτοξεύει ανά μήνα κατάρες, που η πλειοψηφία των ιεραρχών ασχολείται με το υλικό με το οποίο θα γίνει μια λειτουργία, που τα ΜΜΕ μιλούν στο πρώτο δεκάλεπτο του δελτίου για την ατομική ευθύνη και τα μέτρα  προστασίας και το δεύτερο δεκάλεπτο για την επίσκεψη του Πρωθυπουργού σε σχολείο χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Άραγε πόσο μακριά είμαστε από μια κοινωνία φανατικών τυπολατρών; 

Όχι πολύ. Γιατί οι αρχές είναι ίδιες. Δεν είναι ούτε αυτές του Χριστιανισμό. Η βασική τομή του χριστιανισμού ήταν η πνευματικότητα απέναντι στους τύπους. Είναι ο συμβολισμός της μετάληψης και όχι αν το κουτάλι είναι ένα, μεταλλικό και όχι πλαστικό. Είναι η συνεχής διεκδίκηση της καλοσύνης και όχι η de facto αγιοσύνη. Εκτός αν θεωρούμε ότι ο πάλαι ποτέ Άγιος Πρεβέζης με τους πιστούς και τις πιστές του τελούσε κάποιο μυστήριο. Δεν είναι ούτε η προστασία της υγείας. Αν ήταν, θα είχαν ενισχυθεί οι δομές υγείας, θα είχαν γίνει προσλήψεις, θα είχαν υπάρξει κινητές μονάδες για διαγνωστικό έλεγχο σε όλη την επικράτεια. Δεν είναι ούτε η προστασία των εργαζομένων και των μικροϊδιοκτητών. Αν ήταν θα είχαν παρθεί διαφορετικά μέτρα εδώ και χρόνια. 

Η μόνη αρχή που υπάρχει είναι μια χούφτα, ή μάλλον αρκετές χούφτες δολάρια. Και γι’ αυτό χρειάζεται έλεγχος, τυπολατρία, προπαγάνδα.

Σε μια χώρα λοιπόν εντεταλμένων υπεύθυνων, επιλέξτε να είστε ανεύθυνοι. Επιλέξτε να ονειρεύεστε, να δημιουργείτε, να αντιστέκεστε. Επιλέξτε να μην ακούτε όσους σας συμβουλεύουν ότι δε γίνετε αλλιώς. Επιλέξτε να μην περιμένετε να λάβετε την έγκριση των βολεμένων για να πιστέψετε στον εαυτό σας. Επιλέξτε την Κούβα της επανάστασης και όχι των καζίνο. Γιατί και στην Κούβα και παντού οι λογικοί και οι συνεπείς πάντα θα υπερασπίζονται τη συντήρηση του εκάστοτε καθεστώτος και της ασφάλειας που τους παρέχει. Προτιμήστε σε μια δικτατορία λογικών, να είστε τρελοί. 

Δύσκολοι και σκοτεινοί καιροί πλησιάζουν. Και κάθε μέρα θα χρειάζεται να επιλέγουμε ανάμεσα στο τι είναι σωστό και τι είναι εύκολο. Και είναι πολύ εύκολο να κάνεις τη χώρα σου κυριολεκτικά και τον εαυτό σου μεταφορικά, έναν τόπο αναψυχής για το κάθε αφεντικό. Και είναι πολύ δύσκολο όταν ένα ένα τα νησιά γίνονται Λαγανάς, να φανταστείς ότι κάτω από το λιθόστρωτο της γειτονιάς σου υπάρχει παραλία.

ΥΓ: Για το παρόν άρθρο δε χρειάζεται βιβλιογραφία, υπάρχει η καθημερινότητα

Πάνος Χριστοδούλου, Ειδικευμένος Ιατρικής Βιοπαθολογίας/Εργαστηριακής Ιατρικής,  MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης