Για τα γεγονότα στη Λεμεσό – Μια ματιά κάτω από την επιφάνεια

Από τα μέσα Μαΐου, όταν σταμάτησαν τα περισσότερα περιοριστικά μέτρα και η απαγόρευση κυκλοφορίας στο πρώτο κύμα της πανδημίας, άρχισαν να οργανώνονται διάφορες διαμαρτυρίες ενάντια σε ό,τι αποφάσιζαν τα κράτη με αφορμή την εξάπλωση του κορωνοϊού.

Όπως και διεθνώς, έτσι και στην Κύπρο, σε κινητοποιήσεις που οι οργανωτές εμφανίζονταν συνήθως ως τάχα ανεξάρτητοι, ακομμάτιστοι, ανένταχτοι, που δρούσαν αυτόβουλα και πρωτοβουλιακά, συμμετείχε κυρίως ένα συνονθύλευμα συνωμοσιολόγων, θρησκόληπτων, εθνικιστών, αρνητών της μάσκας, ακόμα και του ίδιου του ιού. Δεν έχουν συγκεκριμένα αιτήματα, ούτε επιδιώκουν την κοινωνική ανατροπή, αλλά δήθεν να ξεσκεπάσουν την διεθνή συνωμοσία των κυρίαρχων που επιχειρούν με τις επιβουλές τους να πλήξουν τα ιερά και τα όσια της φυλής, όπως η εθνική ταυτότητα ή η θρησκεία. Γι’ αυτό και πολλές φορές ο εχθρός είναι μέλη κάποιας θρησκευτικής σέχτας όπως οι μασόνοι ή συγκεκριμένη εθνότητα όπως οι εβραίοι.

Αυτοπροβάλλονται ως αντισυστημικοί, όμως ουσιαστικά είναι αυτοί που στηρίζουν περισσότερο απ’ όλους την αστική εξουσία και την πλουτοκρατία, γιατί ακριβώς τα κούφια λόγια και οι πράξεις τους αφήνουν στο απυρόβλητο το κεφάλαιο, τα αφεντικά, αυτούς που σήμερα καθορίζουν τις ζωές μας. Αναφέρονται γενικά και αόριστα στο σύστημα και τους πολιτικούς, αρέσκονται να χρησιμοποιούν όρους όπως η νέα τάξη πραγμάτων, όμως δεν κατονομάζουν τους πραγματικά υπεύθυνους και κυρίαρχους, παρά μόνο μιλούν για αόρατους εχθρούς με ανεξήγητες υπερφυσικές δυνάμεις που ελέγχουν τα πάντα. Έτσι καταφέρνουν να συσκοτίσουν και να αποπροσανατολίσουν, στρέφοντας αλλού την όποια κοινωνική κατακραυγή.

Όμως στην Κύπρο, εκτός από τις παρενέργειες της πανδημίας με όσα μας επιβάλλονται με τις νέες απαγορεύσεις, είχαμε και τα σκάνδαλα με τα χρυσά διαβατήρια που αποκάλυψαν όχι μόνο την σαπίλα του καπιταλισμού, αλλά κι ότι μέσα σε αυτό τον βούρκο του συστήματος κυλιέται όλο το πολιτικό φάσμα που εναλλάσσεται στην εξουσία. Ο απόλυτος εμπαιγμός από αυτούς που πλουτίζουν στις πλάτες του κόσμου, σε συνδυασμό με τον κρατικό αυταρχισμό, διόγκωσαν την λαϊκή δυσαρέσκεια.

Όταν όμως δεν υπάρχουν ανατρεπτικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στο προσκήνιο, πλάι σε αυτούς που προαναφέρομαι εμφανίζονται διάφοροι επιτήδειοι και αυτόκλητοι σωτήρες που δήθεν θα πατάξουν την διαφθορά, θα φέρουν την κάθαρση και την δικαιοσύνη. Επίδοξοι καριερίστες παρουσιάζονται ως αγανακτισμένοι που καλούν τον λαό να ενωθεί μακριά από χρώματα, κόμματα και ιδεολογίες, όμως στο τέλος βρίσκονται οι ίδιοι στα ψηφοδέλτιά τους, είτε βολεύονται στον κρατικό μηχανισμό, είτε είναι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι των κυρίαρχων επιχειρηματικών ομίλων.

Κάπως έτσι ήταν και όσοι οργάνωσαν την χτεσινή διαμαρτυρία στην Λεμεσό. Όμως βρέθηκαν κάποιοι που τους χάλασαν το πάρτι. Αυτοί που συνήθως τους αποκαλούν αλήτες και χούλιγκαν, που τους θέλουν μαζί τους όταν επιχειρούν να προβάλουν ότι τους στηρίζει η μαχητική νεολαία, φτάνει να είναι υπάκουοι και πιστοί ακόλουθοι των ηγετίσκων που θέλουν να τους χειραγωγήσουν.

Όμως αυτοί άφησαν την οργή τους να ξεσπάσει και μας χάρισαν εικόνες που σπανιότατα βλέπουμε στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια. Φωτιές, πέτρες, καμένα περιπολικά. Από τα βίντεο που κυκλοφόρησαν είναι εμφανές ότι ο κόσμος που βρισκόταν εκεί δεν αποδοκίμασε την σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, κάθε άλλο.

Τα ΜΜΕ επιχείρησαν να παρουσιάσουν εικόνες χάους και καταστροφής, ενώ σύσσωμο το πολιτικό σύστημα έτρεξε να καταδικάσει και να απαιτήσει την παραδειγματική τιμωρία των ταραξιών. Οι ίδιοι οι διοργανωτές τούς αποκαλούν προβοκάτορες και βαλτούς. Στους πολιτικούς και κομματικούς κύκλους, οι μεν λένε είναι αντιφά χούλιγκανς και οι δε ακροδεξιοί. Η κυβέρνηση ανακάλυψε ακόμα και αιτητές πολιτικού ασύλου και μάλιστα έχουν λέει συλληφθεί. Βέβαια σήμερα (σ.σ.: χτες) κατέρρευσαν οι όποιες κατηγορίες στο δικαστήριο και αφέθηκαν ελεύθεροι οι ανήλικοι στην πλειοψηφία τους συλληφθέντες!

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το ξέσπασμά τους ήταν εκτός τόπου και χρόνου, άστοχο κλπ. Υποκινούμενοι πάντως δεν ήταν και όσοι επιχειρούν να τους δαιμονοποιήσουν και να τους προσάψουν αλλότρια κίνητρα, όσοι τους θεωρούν παραπλανημένους και όργανα των πολιτικών αντιπάλων τους, είναι γιατί οι ίδιοι έχουν αποτύχει και δεν μπορούν να δώσουν καμιά προοπτική στην λαϊκή οργή.

Από τον τοίχο του Γιάννη Ραμόν

Υγ: Ένα άλλο περιστατικό που έπαιξε ρόλο στα γεγονότα και την ένταση της σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής, ήταν η σύλληψη από την αστυνομία ενός νέου που ‘χε βγει με την παρέα του, για να φτιάξουν γκράφιτι. Όταν οι φίλοι του προσπάθησαν να τον απελευθερώσουν, ένας από τους αστυνομικούς πυροβόλησε στον αέρα, ισχυριζόμενος ότι δέχτηκε επίθεση…