“Για τα λαβωμένα αδέρφια και αλάνια από τα κρατικά τους γκάνια…”
Το μαχαίρι, είτε το κρατικό όπλο των φονιάδων, έχουν κοινή αφετηρία και κοινή συνισταμένη. Είτε λέγεται Κορκονέας- Σαραλιώτης, είτε Ρουπακιάς, είτε Καλαμπόκας, είτε Μελίστας.
Έφτασε ακόμα μια «μαύρη επέτειος», με έναν κόμπο στο στομάχι. Μετράμε τον ενδέκατο χρόνο από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που έπεσε νεκρός στις 6 Δεκέμβρη του 2008, στις 9 το βράδυ, στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, έχοντας δεχτεί μια σφαίρα που διαπέρασε την καρδιά του. Δολοφονήθηκε από τον ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον συνάδελφό του Βασίλη Σαραλιώτη.
Ο Ε. Κορκονέας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο, ενώ ο Β. Σαραλιώτης καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση για συνέργεια στη δολοφονία και ένα χρόνο μετά αφέθηκε ελεύθερος. Ωστόσο, και ο δολοφόνος είναι ελεύθερος, καθώς μετά τη δίκη τους σε δεύτερο βαθμό, που ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε, το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Λαμίας, με μια απόφαση που προκάλεσε το αίσθημα δικαίου, μείωσε την ποινή του σε κάθειρξη 13 χρόνων και απάλλαξε τον Β. Σαραλιώτη από την κατηγορία για συνέργεια στη δολοφονία. (Ριζοσπάστης)
Είναι νωπή ακόμα η μνήμη μας… Όλοι θυμόμαστε το «πάρτι» που επακολούθησε εις βάρος της μνήμης του Αλέξη. Τους γλοιώδεις δημοσιογράφους, τις μεσημεριανούδες με «επικεφαλής» την Τατιάνα, τον Κούγια τον αληταρά ως συνήγορο υπεράσπισης του δολοφόνων. Τα παραπλανητικά μονταρισμένα πλάνα του “ΜΕGA”, τις βαλλιστικές έρευνες.
Τον κανιβαλισμό πάνω στο άψυχο κορμί του Αλέξη, με την διαστρέβλωση των πραγματικών γεγονότων, τεχνηέντως. Τα αδηφάγα και ανθρωποφάγα μιντιακά παπαγαλάκια, που μπροστά στο βωμό της τηλεθέασης και του πλήρους ελέγχου της κοινής γνώμης, δεν δίστασαν να κατασκευάσουν κάθε λογής μύθευμα, προκειμένου δημιουργήσουν το προφίλ του Αλέξη καταπώς τους βολεύει. Αναζητούσαν το υποτιθέμενο παραβατικό παρελθόν του, το αν είχε αποβληθεί από την σχολή Μωραΐτη, τις καταβολές του. Τζήμεροι και λοιπά εμετικά, φασιστικά μιάσματα μας πληροφορούσαν ότι ήταν γόνος εύπορης και κατεστραμμένης οικογένειας, ήτοι κακομαθημένο και προβληματικό πλουσιόπαιδο που βρήκε τον αντιεξουσιαστικό χώρο, προκειμένου να εκτονώσει την αντίδραση και τα αναρίθμητα κόμπλεξ του. Ενώ το προφίλ του Κορκονέα σκιαγραφούσε έναν υποδειγματικό μπάτσο και οικογενειάρχη, που βρισκόταν σε άμυνα απέναντι σε έναν άοπλο δεκαπεντάχρονο. Ίσως μωρέ το μόνο του ψεγάδι να ήταν ότι ήταν λίγο πιο οξύθυμος, αλλά ο μικρός πήγαινε γυρεύοντας, μην αρνηθεί κάποιος ότι ακούγαμε συχνά τέτοια.
Κάποιοι μοιρολάτρες το απέδωσαν στην κακιά ώρα. Εμείς τους λέμε τον κακό τους τον καιρό! Ακούγαμε μετά βδελυγμίας τον πάσα ένα που αναπαρήγαγε τις γνωστές αθλιότητες «Τι γύρευε μικρό παιδί στα Εξάρχεια τέτοια ώρα»… «Δεν έπρεπε και ο Κορκονέας να τον σκοτώσει, αλλά…».
Οι πιο θερμόαιμοι και κουφιοκέφαλοι, ήταν ως είθισται και πιο «ευθύβολοι» όπως ο φονιάς. Σαφώς ομοϊδεάτες του φονιά, που χωρίς περιστροφές, είχαν ευρεία γκάμα στις μπούρδες που εκστόμιζαν.
Όπως «Με το κάθε κακομαθημένο κωλόπαιδο», «Το μάθαμε το ποιόν του, καλόπαιδο ήταν και του λόγου του», «Κάηκε όλη η Αθήνα, χάσανε άνθρωποι τις περιουσίες τους για ένα τσογλάνι” και πολλές άλλες τέτοιες ομορφιές. Παλμούς ανεβάζω στη σκέψη ότι αυτοί φροντίζουν για την ανατροφή των δικών τους παιδιών. Ευχή και κατάρα τους δίνω να προσχωρήσουν τα δικά τους παιδιά σε ιδεολογικούς χώρους που οι ίδιοι αφορίζουν. Κάτι τέτοιο θα ήταν ικανό να τους προκαλέσει απανωτά εγκεφαλικά!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι είτε το μαχαίρι, είτε το κρατικό όπλο των φονιάδων, έχουν κοινή αφετηρία και κοινή συνισταμένη. Είτε λέγεται Κορκονέας- Σαραλιώτης, είτε Ρουπακιάς, είτε Καλαμπόκας, είτε Μελίστας.
Λειτουργοί και διαχειριστές της εξουσίας, φροντίζουν επιμελώς, από το μακρινό παρελθόν μέχρι το πιο πρόσφατο, να μην απονεμηθεί ποτέ δικαιοσύνη, ουσιαστικά. Αυτή η ρημάδα η δικαιοσύνη που έμαθε να αλληθωρίζει και να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στα πιο στυγερά εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί, γιατί αυτοί που τα διέπραξαν είχαν πάντα αλισβερίσια μαζί της.
Που έδωσε το δικαίωμα στον Κορκονέα να βγει να δηλώσει με περίσσιο θράσος ότι δεν ζητάει συγνώμη από κανένα 15χρονο.
Με αφορμή τα Δεκεμβριανά του ’44, εκτός των άλλων, διαβάζω ξανά και ξανά για τα «παιδιά της γαλαρίας», με την ερμηνεία που έδωσε ο Μ. Χατζηδάκης και μοιραία το μυαλό κάνει συνειρμούς. Ο Δεκέμβρης σε τούτο τον πολύπαθο τόπο δεν θα έπρεπε να σηματοδοτεί μόνο γιορτές, τραπεζώματα και να επιδοθούμε στο shopping. Να δείξουμε λίγο παραπάνω “μέρες που είναι” την φιλευσπλαχνία μας, την αλληλεγγύη και τον αλτρουισμό μας.
Ο Δεκέμβρης εμπεριέχει ένα σωρό συμβολισμούς… Ένα σκοτεινό και βρώμικο παρελθόν που ήδη μετράει 75 (και πλέον) χρόνια και ανάλογα με το τι επιτάσσει το κάθε σήμερα, αποπνέει τον αντίστοιχο ζόφο. Με Δημοκρατικό μανδύα, πάντα! Σαφώς και πριν το ’44 το επονομαζόμενο αστικό κράτος, παράγει πολύ περισσότερη βρωμιά και χυδαιότητα από όση μπορούμε να αντέξουμε και να ανεχτούμε.
Αυτά όμως τα “παιδιά της γαλαρίας” του τότε, του ύστερα και του τώρα, δεν παύουν να μας κοιτάνε βαθιά στα μάτια με διαπεραστικό και αιχμηρό βλέμμα και να αποζητούν κάθαρση, ηθική αποκατάσταση και απονομή δικαιοσύνης. Με τον όρκο που πρέπει να δίνει ο καθένας μας ξεχωριστά ότι ήταν και οι τελευταίοι που χάσαμε!
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ! ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ!
