Η επαναστατικότητα που θέλουν και η επαναστατικότητα που θέλουμε

Την Παρασκευή 17 Δεκέμβρη έγινε προβολή του επεισοδίου της σειράς εκπομπών της ΕΡΤ «Κλεινόν Άστυ» το οποίο αφορούσε τις «Ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες των 80’s».

Στο επεισόδιο έγινε κάποια στιγμή μια αναφορά στην στάση των αριστερών, στα άτομα τα οποία είχαν ασπαστεί την, αναμφίβολα, τάση της εποχής, τη ροκ. Ο Νίκος Λώρης αναφέρει: «Η ροκ μουσική ήταν ένα καπιταλιστικό προϊόν, άρα όλοι εμείς που ακούγαμε ροκ δεν είμασταν ευπρόσδεκτοι (σ.σ. από το κίνημα)», ενώ αργότερα ο Πέτρος Κουτσούμπας μεταξύ άλλων λέει: «…είναι μια εκδοχή (σ.σ. η ροκ) της ζωής πιο ριζοσπαστική που δίνει μια απάντηση στο κατεστημένο».

Το ζήτημα δεν είναι όμως η ροκ, μία διαχρονική τακτική της αστικής τάξης συνοψίζεται στα λεγόμενα του Πέτρου Κουτσούμπα. Το να αντιλαμβάνεσαι τη μουσική σαν μία αφ’ εαυτού και μεμονωμένα επαναστατική πράξη. Η μουσική φυσικά μπορεί να αποτελέσει ένα βασικό και αναπόσπαστο τμήμα της επαναστατικής και ριζοσπαστικής διαπαιδαγώγησης, όμως το να αντιλαμβανόμαστε ένα οποιοδήποτε είδος μουσικής σαν μία επανάσταση απέναντι στο κατεστημένο τότε πέφτουμε στην παμπάλαια παγίδα των αστών που δεν αφορά μόνο τη μουσική αλλά και τον αθλητισμό, τη λογοτεχνία και στην ύπαρξή της οφείλεται η αναβίωση πολλών παλιών και η καλλιέργεια και υπόθαλψη πολλών νέων, ατομικιστικών ή και όχι, σίγουρα όμως αποσχισμένων από την πραγματική αιτία του προβλήματος, την «γενεσιουργό κάθε αδικίας», κινημάτων.

Και η τακτική αυτή μπορεί να διατυπωθεί συνοπτικά ως εξής: «Αν δεν μπορείς να εξαφανίσεις ολοκληρωτικά από ένα άτομο τον ριζοσπαστισμό και την επαναστατική προδιάθεση, τότε αποπροσανατόλισέ τη». Πόση προπαγάνδα έχει γίνει για να επιτευχθεί αυτός ο αποπροσανατολισμός και αυτή η διοχέτευση όλης της εγγενούς επαναστατικότητας του λαού σε τόσο λάθος κατευθύνσεις, αντίστοιχου χαρακτήρα (και ίσως και βεληνεκούς) παράδειγμα είναι και ο γηπεδικός χουλιγκανισμός.

Είναι δεδομένο ότι ο λαός είναι αναμφίβολα ένα εν δυνάμει επαναστατικό στοιχείο και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η καθεστηκυία τάξη και τρέμει σε οποιαδήποτε σωστά στοχευμένη εκδήλωση της επαναστατικότητας αυτής. Εφαρμόζοντας αυτή την τακτική ο καπιταλισμός ρίχνει «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Απ’ τη μια καταφέρνει να απαλλαγεί από τον φόβο όλων αυτών οι οποίοι με σωστή καθοδήγηση θα οδηγούσαν στη νομοτελειακή του κατάλυση, και από την άλλη έχει καταφέρει την εξεύρεση άλλης μιας γενναιόδωρης  πηγής κέρδους, όπως είναι  η βιομηχανία της ροκ μουσικής

Και προς αυτούς που θα υποστηρίξουν ότι η ροκ αλλά και οποιοδήποτε άλλο είδος εναλλακτικής κουλτούρας αποτελεί ένα κίνημα από μόνη της, θα ήθελα να τους απευθύνω το ερώτημα, ποια είναι η προσφορά της και η προσφορά, η ουσιαστική προσφορά, των ίδιων στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας πιο δίκαιης, τι έχουν πετύχει όσον αφορά τις επιδιώξεις για την εξασφάλιση μιας καλύτερης, πιο ανθρώπινης ζωής για το λαό.

Η θεοποίηση και η φανατική εγκυψει και αντιληψει των εναλλακτικών κουλτούρων σαν αυθύπαρκτα μανιφέστα, το ένα πιο ριζοσπαστικό απ’ το προηγούμενο, έχει αντικειμενικό σκοπό να αποπροσανατολίσει το λαό και να αποτρέψει το αναπόφευκτο: την επικράτηση του και την στερέωση της λαϊκής εξουσίας.

Εμείς χρέος έχουμε να καταδεικνύουμε τέτοια φαινόμενα και να προωθούμε την πραγματικά ώριμη και αποτελεσματική διοχέτευση της επαναστατικότητας, την πάλη για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Αχιλλέας Βρέντζος